Seçkin Başkan

Ahmet Fazıl Bey duygularını saklamaya çalışarak sert bakışlarının arkasına gizlenmiş, hiç kımıldamadan dinliyordu Onur'u. Genç avukat devam etti:

Salona giren Onur Müfit Beyi birkaç gün önce bıraktığı koltukta buldu. Sanki o zamandan beri hiç kalkmamış, yatmamış, yemek yememiş gibiydi. Aynı pozisyonda oturuyordu. Yaşlı adam yavaşça kaldırdı başını, gözlerinin içine baktı genç avukatın: - Bunu neden yapıyorum bilmiyorum. İyi mi yapıyorum kötü mü onu da bilmiyorum...

Onur çalışma masasında önündeki dosyaların içine gömülmüş, çalışıyordu. Mesai bitmiş, fabrika boşalmıştı. Her zaman olduğu gibi, günün bu en sevdiği, en rahat çalıştığı saatlerinde kendisini uğraştıracak işlerini yapmayı tercih ediyordu. Sırtı ağrımıştı oturmaktan. Bugün hiçbir yere çıkmadan sürekli ofisinde kalmıştı. Hafta sonundaki yemek davetinden sonra annesiyle atışmış, Meliha Hanımın sert sitemlerine maruz kalmıştı. Onlara her ne kadar evlilik için daha zamanı uygun bulmadığını anlatmaya çalışsa da, yapacağı evlilikte partnerini kendisinin seçeceğini vurgulasa da Meliha Hanım inat edip diretiyordu. Onun için ideal gelin adayı Leyla idi...

Misafirler gittikten sonra Belkıs Hanım ve kızı hemen odalarına çekildiler. Nazım ve Fazıl Bey salonda kalmışlardı. Oğlunun bir şeyler söyleyeceğini anlayan Ahmet Fazıl Bey dayanamadı: - Konuş bakalım, ne söyleyeceksen söyle!..

Yemek genellikle iş üzerine yapılan sohbetle geçti. En çok İsmet Bey ve Nazım konuşmuştu. Masanın başında Fazıl Bey oturuyordu. İki yanında Nazım ve İsmet Bey, İsmet Beyin yanında Belkıs, karşısında Meliha Hanım, onların iki yanında da Onur ve Leyla yer almıştı. Leyla orta boylu, annesi gibi sarıya boyalı saçlı, küçük gözlü, ...

İsmet Bey gürültülü bir kahkaha atarak şöminenin yanındaki koltukta oturan Ahmet Fazıl Beye yaklaştı: - Sevgili peder bey, epeydir sizi de arayıp soramadım. Sağlığınız nasıl? İyi gördüm sizi! Aklım sizde ama... Fazıl Bey müstehzi bir tavırla gülümsedi:

Ahmet Fazıl Bey şoförü Bahadır'a "iyi akşamlar" dileyerek köşkün merdivenlerinden ağır adımlarla çıktı. Uşağı Tahir daha o arabadan iner inmez kapıyı açmış, bekliyordu: - Hoş geldiniz beyefendi...

Onur ısrar etmenin bir fayda sağlamayacağını hissetmişti. Gülümsedi: - Peki Müfit Bey, sizi zorlayamam. Bana zaman ayırdığınız için teşekkür ederim. Yaşlı adam başını sallamakla yetindi. Müfit Beyin karısı Onur'u kapıya kadar geçirdi:

Yaşlı adam anlaşılmaz bir hırıltı çıkardı. Tam bu sırada Müfit Beyin karısı kenarları yaldız şeritlerle süslenmiş ince kulplu fincanlarda kahvelerini getirmişti. Onur teşekkür ederek aldı. Yaşlı kadın kendi kahvesini de alarak tam karşılarındaki koltuğa oturdu. Onur bir yudum aldı kahvesinden ve gülümsedi:

Onur arabasını park ettikten sonra elindeki adrese bir kez daha baktı ve doğru yere geldiğinden emin olduktan sonra karşı kaldırıma geçip hızlı adımlarla on metre ilerideki dört katlı gri apartmana doğru yürüdü. Kapıya geldiği zaman Müfit Güler yazılı zilin butonuna iki kere bastı. Az sonra otomatik kapı açıldı ve Onur içeriye girdi. Geniş bir apartmandı. Üçüncü kata çıktı. İki daireden sağ taraftakinin kapısı açıktı ve yaşlı ama bakımlı, beyaz saçlı hoş bir hanım gülümsedi kendisine:

Onur hesabı ödedikten sonra Ahmet Fazıl Beyin yanına geldi: - Fazıl Bey, biraz yürümek ister misiniz? Yaşlı adam dudaklarını ısırdı:

Belkıs kahvesini yarılamıştı ki salon kapısında dikilen Nazım'ı gördü: - Günaydın hayatım, baban sabahın köründe çıkıp gitmiş... Nazım seslenmedi. Kahvaltı sofrasına doğru yürüdü, ayakta bir şeyler atıştırmaya başladı. Masanın öteki ucunda ayakta beklemekte olan Tahir'e döndü:

Belkıs Hanım ipek sabahlığını savurarak merdivenlerden indi ve salon kapısında kendisini karşılayan Tahir'e "günaydın" dedikten sonra devam etti: - Bana bir kahve getirir misin? Nazım Bey de uyandı. Onun da kahvaltısını hazırlayın lütfen... - Baş üstüne efendim...

Nalân'ın ölümünün üzerinden iki hafta geçmişti. Ahmet Fazıl Bey oğlunun acılı gününde hemen yanına koşmuş, ona sahip çıkmış, hemen tedavi altına aldırmıştı.

Nazım, doktordan duyduğu sözlerle dizlerinin bağının çözüldüğünü hissetti. Ayakları tutmuyordu. Duvara dayalı sırtı yavaşça yere doğru kaydı.

Bundan sonrasında olaylar hızla gelişmişti... Kalacakları bir otel bulmuşlardı. Hatta otel görevlileri ile o kadar çabuk ahbap oldular ki, meseleyi anlatınca yardımcı oldular ve belediye evlenme dairesindeki işlemlerini kolayca hallettiler... Evet, onlar resmen evliydiler...

Ahmet Fazıl Bey oğlunun anlattıklarını büyük bir şaşkınlıkla dinlemişti. Nazım söyleyeceklerini bitirdikten sonra babasının yüzüne baktı. Fazıl Bey dudaklarını ısırdı: - Yani sen bana şimdi bir hizmetçi ile evlenmek istediğini mi söylüyorsun? Nazım dudaklarını ısırdı:

Nazım o günden sonra Nalân'ı yalnız başına yakalayabilmek için fırsat kollamaya başlamıştı. Çok geçmeden bu isteğine kavuştu. O gün Safiye Hanım arkadaşlarıyla birlikte düzenledikleri bir çay partisine katılmak için evden çıkmıştı. Ahmet Fazıl Bey ise zaten her sabah olduğu gibi erkenden fabrikaya gitmişti. Nazım annesinin bütün ikazlarına rağmen uykusu olduğunu söyleyerek yataktan kalkışını bilinçli olarak geciktirmişti. Sonunda Safiye Hanım pes etti. Nalân'a döndü:

Ahmet Fazıl Beyin sesi titriyordu. Heyecanlı olduğu belliydi. Sanki uzun süredir konuşuyormuş gibi kuruyan dudaklarını bir yudum çay alarak ıslattı ve devam etti: "Oğlumuz Fransa'daki tahsilini bitirmiş yurda, evine dönüyordu..."

Küçük krem rengi arabaya bindiler. Fazıl Bey şoförüne fabrikaya gitmesini söylemiş ve onu göndermişti. Sarıyer sırtlarında küçük bir kıraathaneye gittiler. İçeride kimse yoktu. Cam kenarında bir masaya oturdular. İstanbul Boğazı bütün ihtişamıyla önlerindeydi. Kıraathane sahibi kocaman göbeğiyle sevimli bir adamdı ve Onur'u tanıyordu: