Seçkin Başkan

Murat düşüncelerini toplayabilmek, bir karar vermek için bir çay bahçesine girdi. Elini cebine attığı anda avuçlarına dolan bir tomar ile irkilip hemen ne olduğuna baktı. Uzun zamandır bir arada görmediği çoklukta bir banknot destesiyle karşılaşınca göz pınarlarının dolmasına engel olamadı ve fısıldadı:

Murat heyecan içinde atıldı: - Şimdi siz bana babamın sağ olduğunu ve Foça Cezaevinde yattığını mı söylüyorsunuz?

Murat o akşam gözyaşları içinde evini boşalttı. Birkaç işine yarayacak eşyayı yanına alıp gerisini eskiciye cüzi bir para karşılığında verdi. Aldığı eşyaları ucuz, plastik bir çantaya doldurup sırtına yükledi.

Haşim Bey alaycı bir gülümseme ile süzdü genç adamı: - Biliyorsun ki Betül seni görmek istemiyor. Boşanma davası için müracaatını da yaptık. Bu iş kapandı delikanlı. Görüşecek bir şey yok.

Şükrü Karahan ofisindeki özel olarak İngiltere'den getirilmiş maroken koltuğunda oturmuş, keyifli bir şekilde kahvesini yudumluyordu. Hayatından memnundu.

Yaşanan hastane serüveninin ardından bir hafta geçmişti. Murat o gün karısının taburcu edilişini bahçede beklemek zorunda kalmıştı.

Murat şaşkınlık içinde bakakaldı yaşlı adama. Onu ilk defa bu kadar yakından görüyordu. Gözlerindeki öfke dolu ifadeden ürkmüştü o anda. Birkaç saniye içinde kendisini toparladı. Bir adım attı:

Murat üst üste yaşadığı şaşkınlıkların etkisiyle iyice afallamıştı. Evliliği zaten rayına oturmamışken, karısıyla hiçbir şeyi halledememişken bir de bebek haberi alınca şoke olmuştu.

Betül kocasının hiçbir şey söylemeden evden çıkıp gitmesiyle iyice sinirlenmiş, çığlıklar atarak ağlamaya, önüne ne gelirse kırıp dökmeye başlamıştı.

Murat, Betül'ün öfkesi karşısında ne diyeceğini şaşırmıştı. Genç kadın çıldırmış gibi bağırıyordu: - Arabamı aldı elimden, bana dayatıyor, ben arabam olmadan nasıl yaşayacağım. Zaten bu mağara gibi odanın içinde bunaldım artık.

Şükrü Bey dikkatle avukatının anlattıklarını dinliyordu. Adam sözlerini bitirince sinsi bir gülümseme belirdi dudaklarında:

Betül konuşmaya devam etti: - Ev bakıyoruz şimdi. Resti çektim, burada asla oturmam dedim. Haşim Bey yutkundu:

Betül gözlerini kırpıştırarak etrafına bakındı. Yer yer kireçleri dökülmüş, alacalı badanalı duvarlarla karşılaşan gözleri kısıldı ve yüzünü buruşturdu. İsteksiz bir hareketle kolundaki saate baktı. On ikiye yaklaşıyordu. Uzun uzun gerindi. Sırtı ağrımıştı çekyatın üzerinde. Murat yoktu. Başını basma perdeli küçük pencereye çevirdi.

Şükrü Bey, avukatı Haşim Beyin önünde bir ileri bir geri dolaşıyordu: - Haşim, bu işi hemen hallet! Avukat kalın çerçeveli gözlüklerinin üzerinden baktı karşısındaki adama:

Betül kuaförden içeri girer girmez çantasını sehpanın üzerine fırlatarak dükkan sahibine döndü: - Ah Tarık Bey, saçlarım felaket halde... Ne olur icabına bakın...

Murat ağlamaklıydı!.. Hayalleri, inançları, her şeyden önce güven duygusunu yitirmiş, bu evliliğin geleceğindeki karanlığı bütün açıklığıyla görmeye başlamıştı. Karısına olan sevgisinin yanında kızgınlığı da büyüyor, kendini çaresiz hissediyordu. Ayağa kalktı:

Murat karısının başlarına gelen sıkıntılara gösterdiği tepkiye şaşırmış bir halde sessizce oturuyor, ne yapabileceğini düşünüyordu.

Naşide Hanım heyecanla oldukça pahalı olduğu belli olan kırmızı kadife kaplı koltuk takımının bulunduğu yere gelip kocasının karşısında ayakta durdu: - Yani şimdi Betül eve dönecek mi diyorsun?

Murat o gün akşama kadar sokaklarda dolaşıp iş aradı. Hiç kimse iş vermeye yanaşmıyordu. Bu kötü haberi karısına verdiği zaman nasıl bir tepki vereceğini bilemiyor, her türlü kırgınlığına rağmen onu üzmek istemiyordu.

Şükrü Bey, Samatya'nın orta yerindeki meydanda alnındaki terleri silerek iki tarafına bakındı. Sonra hızlı adımlarla köşedeki kahveye doğru yürüdü. İçeriye girdiği zaman kahvenin sigara dumanından göz gözü görmeyen havasından rahatsız olarak iki kere öksürdü. Çay ocağına doğru ilerledi. Tezgâhtaki adama: