Seçkin Başkan

Hilmi Bey masasında oturmuş, önündeki faturaları kontrol ediyordu. Murat içeriye girince başını kaldırmadı. Genç adam hafifçe kapıya vurdu:

O gün akşama kadar dolaştılar. Betül sürekli olarak Murat'ın asla miktar olarak altından kalkamayacağı kira rayiçlerinin bulunduğu semtlere sürüyordu arabasını. Murat sessizce onun arkasından gidiyor, onun emlakçılarla yaptığı pazarlıkları dehşetle izliyordu. Sonunda Betül bir ev beğendi. Kirasını öğrendikleri zaman Murat alaycı bir şekilde gülümsedi ve karısının kulağına fısıldadı:

Murat hayatı boyunca bir ailenin sıcaklığını özlemiş, düzenli ve sevgi dolu bir ortamda, sorumluluklarını bilerek, mutlu bir hayatı hayal etmişti. Betül'le tanışıp ona sevdalandığı günden beri hayalinde hep onunla mutlu, huzurlu bir yuvayı düşlemişti. Birbirlerine kenetlenerek her türlü zorluğu aşacaklarına inanmıştı.

Şükrü Bey şoförüne Murat'ın çalıştığı kafeteryanın adresini verip arka koltuğa gömülmüştü. Araba yaylanarak hareket etti ve yolda kayar gibi ilerledi. Kafeterya kalabalıktı. Dışarıya konan masalar dahil olmak üzere her yer doluydu. Şükrü Bey arabadan inip hızlı adımlarla içeriye girdi. Etrafına bakındı. Yanına yaklaşan garson ona boş bir masayı işaret ederek:

O gece Murat sabaha kadar uyumadı. Sevginin umursamazlığına kapılıp ne denli büyük bir hatanın içine sürüklendiğini fark edebilecek kadar aklı başına gelmişti. Betül'e de hak vermiyor değildi. Sabahtan akşama kadar beş altı metrekarelik bir odanın içinde tek başına yaşamak herkesin harcı değildi.

Betül, Murat gittikten sonra etrafına bakınmış, yüzünü buruşturarak kendini çekyatın üzerine atmıştı.

Murat sabah kafeteryaya geldiği zaman saat her zamankinden biraz daha geç olmuştu. Kafeterya sahibi Hilmi Bey biraz sitemkar bir tavırla seslendi genç adama: - Delikanlı, bu gün bir şey demiyorum, evliliğinin ilk günü ama bundan sonra her zamanki saatinde gel işine. Murat özür dileyerek hemen çalışmaya koyulmuştu. İçinden düşünüyordu:

Naşide Hanım babası Hurşit Beyin isteği üzerine evlenmişti Şükrü Karahan'la. Orta okulu bitirdikten sonra okumak istememiş, evde oturmaya başlamıştı. Bir evin bir kızıydı. Varlıklı bir ailenin ferdi olduğu için damat adayları oldukça istekli bir şekilde sıradaydı.

Şükrü Bey sekreterinin ziyaretçisi olduğunu söylemesiyle masasından kalkıp oda kapısına doğru yürüdü. İçeriye giren uzun boylu, iri yapılı, kumral, küçük gözlü adama elini uzattı:

Betül ve Murat nikah dairesinden çıktıktan sonra mutlu bir şekilde Murat'ın oturduğu bir göz odaya gelmişlerdi. Betül ilk defa içeriye giriyordu. Hayret ve şaşkınlıkla baktı etrafına: - Şey... Burası mı?

Şükrü Bey haberi alır almaz birkaç yere telefon etmiş, kısa zamanda Murat'ın hakkında yüzeysel de olsa biraz bilgi edinmişti. Ama öğrendikleri asla kabul edilemeyecek bilgiler olduğu için hiddeti daha da artmış, öfkesinden çıldırmıştı. Elleri cebinde dolaşıp duruyordu salonun ortasında:

Şükrü Karahan öfkeyle bağırdı yerinden fırlayarak: - Bize bunu da yapacaktı ha? Ne idüğü belirsiz bir serseriyi benim aileme sokacaktı ha?

Bir hafta geçmişti Şefika Hanım yaşlılar evine yerleşeli. Şevket Bey her gün sabahtan geliyordu. Son birkaç gündür yaşlı adamın iyice zayıfladığı, gözlerinin altının çöktüğü belli oluyordu. Sakalları uzamıştı.

Şevket bey hastanenin kapısından dışarı çıktığı zaman neredeyse düşecekti. Elleri ayakları titriyor, yüreği üzüntüden adeta kavruluyordu. Uzaktan görebilmişti Yadigar'ı. Doktorla konuşmuş, kızının durumunun hiç de iç açıcı olmadığını öğrenmişti. Uzun bir tedavi gerekiyordu.

Payidar hayatından memnun bir şekilde gerindi. Bir gün önce Sedat'la alışverişe çıkmışlar, genç kızın hayal bile edemeyeceği kadar çok para harcayarak kıyafet ve aksesuar almışlardı.

Yadigar'ın psikiyatrı kliniğine yattığı günlerde, evlatları tarafından kendi haline terkedilen Şevket Bey ve Şefika Hanım, başka çareleri kalmadığı için bir yaşlılar evine yerleşmeye karar vermişler, ancak emekli maaşı sadece birinin oraya yerleşmesine yetmişti.

Şevket Bey ve Şefika Hanım yaşlılar evinin müdiresinin karşısında suçlu çocuklar gibi oturuyorlardı. Müdüre hanım hafif toplu, kısa saçlı kumral bir kadındı. Son derece güler yüzlüydü. Dikkatle baktı karşısında oturan yaşlı çifte:

Yalçın ve Yavuz doktorun anlattıklarını dikkatle dinlediler. Hastanenin bahçesi görünüyordu doktorun odasından. Dışarıda gözetim altında havalanan hastalar dolaşıyordu. Yalçın üzgün bir şekilde sordu: - Yani sizin söylediğiniz ablam burada uzun bir süre kalacak, öyle mi?

Sabah daha gün ağarmadan uyandı Şefika Hanım. Şevket Beyin hâlâ yatağın üzerinde oturduğunu görünce dehşetle açtı gözlerini:

Yavuz telefonu kapattıktan sonra şaşkın bir şekilde karısının yüzüne baktı. Golf kulübünde kayınvalidesi ve kayınpederiyle birlikte yemekteydiler. Kayınpederi gözlerini kıstı: