Seçkin Başkan

Mutfak kapısının köşesine sıkışmış duruyordu Zübeyde. Davut bir tekme attı. İnledi kadın. Adam gerildi bir yumruk da başına indirdi. Yere çömeldi Zübeyde. Burnu kanıyordu. Kapıdan giren Hasan dehşetle gördüğü manzaraya bakıyordu...

Zübeyde kimseye bakmıyordu. Gözleri uzaklara dalmıştı. Minibüs homurdanarak kalktı. Bir süre sonra ana caddeye çıkınca hızlandı. Necla Hanım yan gözle baktı yanında oturan köylü kadına...

Bütün mesele Davut'un haberi olmadan Zübeyde'yi alıp Adana'ya inmek ve bir notere gidebilmekti. Köy meydanından geçmemeyi tercih ettiği için arka taraftan dolanıyordu Necla Hanım. Dükkanın önünden yürümek istememişti...

Harun bey uzun boylu, oldukça yakışıklı, esmer, yeşil gözlü genç bir avukattı. Müşerref hanımların akrabası oluyordu uzaktan. Altı ay önce evlenmişti. İki yaşlı kadını ofisinde görünce saygıyla fırlamıştı ayağa...

Her şey o kadar çabuk olup bitmişti ki, hâlâ olayları derinlemesine düşünemiyor, yaşadıklarının benliğinde oluşturduğu sarsıntıdan fazlasıyla etkileniyordu Aliye... İçinde bir korku belirmişti küçük kızın!..

Yediği yumruğun tesiriyle kapının kenarına fırlayan Zübeyde dudaklarını ısırdı. Canı çok yanmış, gözlerinde şimşekler çakmıştı. Başı dönüyor, midesi bulanıyordu. Güçlükle kendini toparladı. Hemen sıvışarak odasına girdi...

Kendinden emin bir şekilde cevap verdi Zübeyde: "Kötü yola falan düşmez benim kızım. El âlemin suratına dedesi yaşında adama verdiğinizde nasıl bakabilecekseniz şimdi de öyle bakarsınız!" Hüseyin şaşkınlıkla baktı annesine...

Vakit gece yarısını geçiyordu. Gece on bire doğru jandarma komutanı gelmişti eve. Aile fertlerinin hepsini sorgulamış, Aliye'yi en son nerede gördüklerini, kaçması için bir sebep olup olmadığını öğrenmeye çalışmıştı...

Mübeccel Hanım kapıyı açtı. Küçücük, şirin bir odaydı burası. Tek kişilik bir karyola, bir çalışma masası, bir şifonyer ve bir de elbise dolabı vardı. Yerler halı kaplıydı. Pencereler apartmanın arka tarafındaki bahçeye bakıyordu...

Rengarenk vitrinlerle dolu caddelerden genç kızlar, delikanlılar ve büyükler hızlı adımlarla ilerliyorlardı. Ürkütmüştü şehrin bu kargaşası Aliye'yi. İçinde garip bir korku belirmişti. Bambaşka bir âleme gelmiş gibiydi...

Kadınlar sofada toplanmışlardı. Ağlaşıyorlardı. Zübeyde ise gerçeği içinde saklıyor, kızı kaybolmuş bir annenin üzüntüsünü yaşadığını aksettirmeye çalışıyordu. Hasan ve Hüseyin kapıdan içeri girip babalarının yanına geçtiler...

İki kadın birbirlerine destek olarak köye geri döndü. Zübeyde evine girdiği zaman gırtlağından kopup gelen boğuk hıçkırığa engel olamadı. Kapandı sedirin üzerine katıla katıla ağladı. Evin içi bomboştu sanki. Neden sonra toparlanıp kalktı...

Küçük kızın eşyalarını hazırlayıp Necla Hanımı gönderdikten sonra hemen su kaynatıp bir güzel yıkamıştı Aliye'yi. Saçlarını iki örgü yapmış, geçen yıl kendi diktiği basma elbisesini giydirmişti. Artık hazırdılar...

Telaşla kalktı kadın. Aliye için gerekli eşyaları bir torbaya doldurdu. Necla Hanım fazla eşya gerekmediğini söylemişti. Aliye de annesinin peşinde koşturuyordu. Yeni bir hayata merhaba demek üzereydi...

Necla Hanım yalvaran gözlerle bakan Aliye'ye bir göz attı. İçi parçalanmıştı: "Hele dur, ben annemi bir arayayım" diyerek kalktı yerinden. Çantasını alıp fırladı. Öğretmen hanım giderken Zübeyde Hanım kızına bakıyordu sevgiyle...

Aliye'yi arıyordu Davut'un gözleri... Zübeyde Hanım mutfak kapısının önüne gerdi vücudunu. Dudağının kenarından ince şerit halinde kan sızıyordu. Davut mutfağa doğru yürüdü. Zübeyde Hanımı kolundan tutup kenara savurdu.

Davut şaşırmıştı bu beklemediği ters cevap karşısında. Şaşkınlıkla misafirlere baktı. Şimdi müdahale edip iki tokat patlatsa yeriydi ama misafirin yanında ve de böyle bir günde yakışık almayacaktı. Dişlerini sıktı...

Zübeyde Hanım ve Aliye mutfakta yiyorlardı yemeklerini. Zübeyde Hanım misafirleri karşılarken göz ucuyla görmüştü damad olacak adamı. Midesi bulanmış içi acımıştı. Çaresizlik belini büküyordu zavallı kadının...

Hasan, saçlarından yakalayıp bir tokat attı Aliye'ye. Can acısıyla feryat ederek düştü yere zavallı. Zübeyde Hanım oklavayı kaptığı gibi yürüdü oğlunun üzerine. Sırtına bütün kuvvetiyle indirdi. Hasan ne olduğunu anlayamadı!

Zübeyde içini çekti. Konuşmanın bir yararı olmayacağını biliyordu. Hele kocasının Necla Öğretmenden hiç hazzetmediğini bildiği için bu konuşmanın bir fayda sağlamayacağından emindi. Başını iki yana salladı ümitsizce..