Ümit Aktan

G.Saray'ın yeni moda şarkısını "Çıldırın" durumundan çıkarıp, "Saldırın" diye söylemesi gerek artık. Çılgınca saldırmaktan hem zevk veren, hem pozisyon veren oyun, gönüldaşlarını da çıldırtmak üzere ama. Denizli maçındaki 4-1'de de yanlışlar bulmuştuk. Hadi bugün de bulalım.

Sıkleti değil... Ayarı hiç değil... Akranı olması mümkün değil... Bu kadar büyük görüntü farkının içinden, yedi gollü ve bir sürü eksik bulabileceğimiz bir maç çıkardı G.Saray. Tamam turu cebine koydu ama bizim işimiz oyunu yargılamak.

Onu yedirmemek neden hep bana ve benim gibi düşünen birkaç "azınlık" yorumcuya düşüyor, anlamakta zorlanıyorum. Onun "gıcık" yaptığı çoğunluk, başardığı zaman bile ona düşman. Nefret ve kin kusuyor. Ona yakın duranlara da... Başaramadığı zaman ise vereceği tahribatı düşünmeden vurun beline beline. Hatta belinden aşağısına. Ben ise hâlâ onun "en iyisi" olduğuna, insanlığına ve hocalığına güveniyorum. Hatta artarak hayran oluyorum hocama...

Böyle bir maçın içinden olumsuzları bir kenara ayıralım. Arda'nın 60 dakika süren ve asla tek pas oynamayan topa sevdası; oyuna değil topa sevdası, çok şey kaybettirdi.

Bizim milli takım, kendi değiştirdiği kabuğun içine seyircisini de kattı ve onları da değiştirerek, "taraftar" yaptı. Terim'in söylediği gibi eskiden "seyirci" olan bir gurup, artık Türkiye'nin en iyi takımının "taraftarı" oldu. Artık; maçlarına gidiyorlar, bilinçli destek veriyorlar ve deplasmanlara bayrak ve yurt özlemi dışında, desteklemek için gidiyorlar. Bu çocuklar, bu insan gurubu, ülkemizdeki futbol seyircisi profilini değiştirebilecek ve olgunlaştırabilecek tek ihtimal olduğu gibi. son şansımızdır da..

Fatih Terim bizimkileri Avrupa Şampiyonası'nda zaten "can cana" bir takım haline getirmişti. Şampiyonadan sonraki ilk sınavda da "o yan... bu yan... ve bilmem ne yan"dan kurulu bir takıma fazla geldiğimiz açık bir gerçekti.

Futbol oyunu, son 8 yılda insan vücudunun limitlerini zorlamaya kararlı. Atletizm ve Yüzme dallarında Olimpiyat gösterdi ki temaşanın zirvesini oluşturan futbol oyununda bir zorlu maçın ardından 7000 ile 9000 kalori kaybı ve ortalama 3 kiloyu bir buçuk saatte kaybetmek mümkün. Bu da; vücudun yakalanamayan tüm arızalarının ortaya çıkması için sinsice bir tuzak. Yani bu iş tamamen "ölümüne" olmaya başladı. Birkaç yıl içinde iyi oynayanlar değil, sağ kalabilenler kazanacak böyle giderse.

Galatasaray'ın bu maç için ne planladığını, 10. dakikada yaptığı zorunlu değişiklik nedeniyle anlayamadığımı söyleyerek başlamalıyım. 10. dakikadan sonra da ne yaptıklarını ne oyuncular, ne de seyredenler anlayabildi!..

G.Saray'ın kaybedeceği ilk maçtaki yanlışlarından belliydi. Şimdi bu cümleyi herkes söylüyor. Ben de tekrar ediyorum. Ancak doğru tek ve gerçek acı. Skibbe burda yapması gerekeni orada yaptı.

İşte size Türk usulü erkek erkeğe kahvehanesinden iki adet kesit. Aşağıdaki hikayeler tamamen hayal ürünü olup, gerçek ve tüzel kişilerle asla ilgisi yoktur. Ancak, hemen her yerde rastlanan "sıradan insanlar" durumunu anlatır. "Ortalama Türk insanı" böyle davranır diyerek yazılmıştır ve Olimpiyat ateşinin bizim içimizde neden çok farklı bir biçimde alev aldığını anlatır. Biz kazanamadığımızı sorgulamaya bayılır ama neden kazanamadığımızı sorgulamayı asla içimize sindiremeyiz. Buyurun şimdi iki adet "erkek erkeğe" Türk kıraathanesine... Hani şu, içinde tavla veya "pişpirik ile altmış altı" oynanan "maça kızı" uğruna kafa patlattığımız sigara dumanlı mekanlara... Tavla ve "altılı ganyan" da cabası...

G.Saray'ı eleştirmek çok kolaylaştı artık. Çok forvet gibi görünen oyuncu seçimi ceza alanı içine giden her topta Nonda'yı üç rakibinin arasında yalnız bıraktı. Golü iyi arıyorlardı ama böyle bir yanlışla bulmaları çok zordu.

4 yılda bir yapılan, saniyenin onda biri daha hızlı olabilmek için 4 yıl boyunca günde 6 saatlik bir çalışmanın veya yarım santim ile yarım kilo daha ileri ve daha ağırı için yıllarca uğraşılan bir çabayı tek cümlede nasıl anlatabilirdim. Victor Hugo'nun Sefiller adlı 5 cildinde ve mum ışığında el yazması yoluyla 2,5 sayfayı tek cümlede anlatabildiğini bilen biri olarak?bir deneyeyim istedim. Okuması biraz zor ama bu sefer bağışlayın beni. Sizi zora koşmak istemezdim ama Olimpiyat çok zordur..

Hasan ve Kewell'ın ortak yapımı bir G.Saray izledik. G.Saray'ı beğenmeye başlamadan önce, şunu söyleyeyim ki tepeden tırnağa futbol giyinmiş iki takımın müthiş bir kupa finalini izledim.

Birbirleriyle bile yeni tanışan bir takımın taraftar ve statla da yeni tanıştığı maç, aslında başlamak için en zor yerde duruyordu.

Ağustos'un sekizi gecesi, saat sekizi sekiz geçe, ve de iki bin sekizde aklım uçuverdi başımdan. Dünyaya fena halde "ben buradayım ve varım" diyen Çin ülkesi, tek kutup sandığımız dünyanın aslında yine tek kutup olacağını ama bunun çekik gözlülerden oluşacağını anlattı. Ben hâlâ o muhteşem açılışta kilitli kaldım ve bundan iyisinin olamayacağını, olsa da bunu yine Çinlilerin yapabileceğini iddia eder buldum kendimi...

Hayali haberden daha kolay satabildiğimiz için, hep birlikte ve el ele hayal satıyoruz. Transferlerin bombaları henüz hafiflemediği gibi, takımların "uyduruk" maçlarında bile "okurun okumak istediği şekilde" haberler yapıyoruz. Olimpiyat nasılsa sahipsiz ve ağır eleştirinin hesabını soracak kimsesi olmadığından, en ağır sportif eleştirileri ise oralara saklıyoruz. Siz söyleyin bana, bir spor sayfası editörü Aziz Yıldırım veya Beşiktaş taraftarından mı daha çok çekinir, yoksa orada madalya savaşı veren bir grup isimsiz genç ile başlarındaki Gençlik Spor Genel Müdürü'nden mi?..

Olimpiyat kafilesi bugün dünyanın diğer ucuna gitti. Madalya'dan daha önemlisi olan "onur" mücadelesi vermeye gitti. Ancak, pazar günü sayfalarında çeyrekten yarıma dönüşen bir yer işgal ederek gitti. NTV Spor'un, sporcuları bir dünya güzellik yarışması veya Oscar töreni ciddiyetinde yorum ve röportajlarla aktarması dışında medyatik bir olgunluk bulamadık. Haber bile yapmayanlar, kafile döndüğünde hesap da sormamalılar.

Koca bir olimpiyatın başlamasına şunun şurasında iki haftadan biraz fazla kalmasına rağmen, futbol takımlarımızın en popüler olanlarının kendilerine ayrılan alan ve zamanlarda "ne kadar büyük" olduklarını ve "ne kadar doğru" şeyler yaptıklarını okumaktan bıktık. En azından bana ulaşabilen okurların sözcüsüyüm. Tuzağa düşen ve takımının ünlü oyuncusunun resmine ve şişirme demecine alık alık bakarak kendinden geçenlere sözüm yok.

Bütün dünyanın dikkatini çekmeyi başarmıştık ne güzel. İlginç olmanın ötesinde saygı duyuluyordu bize. 5 gün sonra bu işlerin başındaki adamı talihsiz bir şekilde kaybettik ve dünyanın ilgisi ile Avrupa'nın duyarlı bakışları üstümüze çevrildi. Avrupa şampiyonu hocayı İstanbul'a indirdik, adalardan oyuncu aldık, La Liga'nın gol kralına imza attırdık. Gözler üstümüzdeydi... Derken...

Ölüm yazısı yazmak çok kolay. Bahsedersiniz bir iki kırık dökük anıdan, felaketin sizin başınıza gelmemiş olmasından mütevellit şükür ile biraz hoşluk, biraz acı ve özlem içeren duygular ve sonunda uğurlama. 143 gün başkanlık yapıp bu denli iz bırakan bir karakterin yokluğu ikinci plana itilir, Türk futbolunun en üst mertebesinin tadını bile çıkaramadan hayata veda edilir. Acıdır. Ama gerçektir iki ezan arasındaki yolculuk. Bir doğduğunuzda kulağınıza okunan, bir de dünkü Fatih Camii'nin musalla taşındaki gibi okunan...