Ünal Bolat

"Tıp otoriteleri hesaplamışlar... İnsan ayakta iken beyne giden ve beyin için iyi bir besleyici olan glikoz miktarı % 25, rükû halinde % 40, secde halinde ise % 75 oranındadır..."

"Bunlar geri dönüp para bulup havalimanına geliyorlar. Ama vakit gece yarısını geçmiş... Galiba nöbetçi değişimi olmuş olmalı ki... Bu kez oradaki görevliler yeni bir mevzuatı dile getiriyorlar: Yazılı emir olmadan yapamayız..."

"Hatırıma Konya ve Bursa valilikleri sırasında tanıdığım AK Parti milletvekili muhterem Necati Çetinkaya Beyefendi geldi... Bu aileyi de tanıyordu. Onlara devlet olarak yardım elini uzatan birisiydi... Tek çare onu aramak..."

"Biz, Yemen'e giden gelmiyor diye türkü yakmışız Birinci Cihan Harbinde... Gözü yaşlı yetimlerden söz etmişiz... Şimdi çağımızda aynı hasreti, aynı şiddeti Afganlılar yaşıyorlar... Dile kolay on yıldan beri ailesine hasret Abdülmecit Efendi... Elde silah cepheden cepheye koşuyor..."

"Şimdi bak sen bir terapi merkezi açtın. Burada on insana istihdam sağladın. Yani hükümetin sırtından on kişiyi kurtardın. Bu az bir şey mi? Herkes senin gibi elini taşın altına koyup on kişiye ekmek vermeye çalışsa işsizlik biter be..."

"Galiba yaşıma göre daha olgun görünüyordum. Okulda arkadaşlarımın bana daha bir saygılı davranması sebebiyle bu duyguya kapıldım. Bu kadar sevincin yanında bir de müthiş bir üzüntü başlamıştı bende. O da bu kitapları hazırlayanları dünya gözüyle görememek..."

"O zaman böyle, gece işi yapacağımı bilmiyordum, birden ağzımdan çıktı. İş falan düşünmüyordum. Aklım başımda değil. Sokaklar kalbimi karartmış. İç huzuru bulamamıştım. Bunalım ve depresyon dolu günler. Agresif davranışlar..."

"Oğlan hasta yatağında bir kere daha şaşırmıştı. ‘Niye anne?' diye sormuştu... Ama anneciği, oğlunun üzülmesini istemediği için susacaktı... Çünkü artık bir gözünün çıktığını, bir kolunun ezildiği için kesildiğini daha kendisi bile bilmiyordu!.."

"Şimdiki gibi kolay değil işler... En az iki aylık bir süreç... Bizim genç heyecanlı... Yerinde duramıyor... Ya kızın ailesi vazgeçerse... Şu işi bir an önce halletmeli... Nereden de kayboldu şu nüfus kağıdı? Olacak iş mi?.."

"Oğlan artık durur mu? Demiş ki; ‘Bu düğün hemen olacak... Hemen!'.. Gel gelelim o yıllarda prosedür bir hayli uzun. Önce nikah memurluğuna müracaat edilecek. İsimler askıya çıkacak. On beş gün askıda kalacak... Şu olacak bu olacak..."

"Babam duymuş gelmişti cenazesine... Ancak ne yüzle gelmişti? Ama kocası değil miydi? Ne de olsa kocasıydı... Gelmişti işte... Fakat hiçbir şey umurunda olmayan babam annemin tabutu başında çocuklar gibi ağlıyordu..."

"O gün, ‘haftaya genişçe görüşelim ne olur' dedi kibarca. Ardından yine bir takvim verip ‘o tarihte kesin' dedi... Sonra o hafta geldi görüşemedik. Ertesi hafta yine... Telefonlar hep cevapsız arama... Mesajlar anlamsızdı..."

"Benim ikazlarım sebebiyle tövbe edip pişman olacağına o ne yaptı dersiniz? Evinde misafir olmama rağmen, benim gibi iffetine halel gelmemesi için söğüt yaprağı gibi titreyen bir genç kıza atılabilecek en ağır iftirayı attı!.."

"Oğlum birden korkup arkama saklanırken, ben cüssemin iki katı meçhul delikanlıyla karşı karşıya kalmıştım. İliklerime kadar titrediğimi hissettim. Yanımda hanım da var. Kaba güce kalkışsam bu adama güç yetmez. Laftan sözden anlayacak biri değil..."

"Elden ele gönderilen akbilin basıldığı anda dolu olup olmadığını kontrol etmek... Sonra dolu akbili takip edip elden ele giderken ele geçirmek... Sonra da chip'ini kaşla göz arasında değiştirip dolu akbil chip'ini çalmak. Bu nasıl bir ahlaksızlıktı?"

"Yeni doldurttuğum akbilimi korka çekine ama mecburen elden ele ön tarafa gönderdim. Bir endişe içinde geri gelmesini bekledim. Birkaç dakika sonra akbil kartım nihayet elime ulaşmıştı. Oh çok şükür...Ertesi sabaha kadar herhangi bir sorun yok..."

"Fatiha suresinin "maliki yevmiddiin..." kısmını söylüyordum ki... Sırtımda müthiş bir acı hissettim... Aynı zamanda kendimi az ötedeki çalılıklar arasında buldum. Bir anlık şok... Şiddetli bir acı... Gözlerim karardı..."

"Her halükârda öleceğimi düşünüyordum. Tercih yapmam gerekiyordu. Donarak mı yoksa köpekler tarafından parçalanarak mı ölmeyi tercih etmeliydim? Eğer köye ulaşırsam belki birisi yardım edebilirdi..."

"Hurşit'in kamyonu çoktan gitmişti. Kaldırıma oturarak yarı ağlamaklı bir halde etrafıma bakındım. Elimde de satın aldığım sormuk şekeri vardı. Bir de ne göreyim? Yaklaşık 30 metre ileride bir kam-yon duruyor ve "Tomarza yolcuları" kalmasın deniliyordu..."

"İşte şimdi o köylü, benim hatırım için canını tehlikeye sokarak mayınlı arazideki askerimi kurtarmaya ‘peki' diyordu. Yolda vicdan muhasebesi yaptım ve dedim ki: İbrahim ya mayınlı arazide bir de sana bir şey olursa ben ne yaparım?.."