Ünal Bolat

"O bayramda biz de kurban kesememiştik. Üstelik uzun zamandır et de yiyememiştik. Arefe günü annemden gelen kuru fasulyeyi ısladım. Yarın kurban kesen komşularımız et getirirse hiç olmazsa etli fasulye pişiririm, diye düşünmüştüm..."

"Muzun sağını solunu yoklamaya başladım, hatta soymaya çalışırken, olan oldu, birden avucumun içinde bir baş belirdi ve o anda neye uğradığımı şaşırdım muz sandığım şey canlanmıştı!"

"Ben onun iyileşmesi için neler vermeye hazırken, annem felçli haliyle benim için gözyaşı döküyordu. Benim tedavim için masraf yapılırsa, senin okulun ne olacak çocuğum?.."

Adamın cep telefonu çaldı. Az önce Türkçe konuşmakta zorlanan bu adam, cep telefonunda anlamadığımız bir lisanla bülbül gibi konuşmaya başlamıştı. Etrafta birkaç kişi, asık suratla bu vatandaşa bakıyordu..."

"Nereye gitmek istediğini sordum. Verdiği cevap içimi ürpertti: Edirnekapı şehitliğine. Orası hem bir adresti. Hem de şehitlik.

"Kahraman Dz. Piyadelerimiz, seyir halindeki gemiden araçlara birer ceylan gibi binmekteydi. Manzara cidden göz yaşartıcıydı. Hayatımda ilk defa fotoğraf makinemi yanıma almamanın pişmanlığını duydum..."

"Avını bekleyen kedi gibi sessizce, apartmandaki ayak seslerine dikkat kesildim. Apartman boşluğundan aşağı bakarken, elinde gazeteyle yukarı gelen birini gördüm. Öyle heyecanlandım ki tarif etmem mümkün eğil!.."

"Dedem o gençliğin verdiği cahillik duygusuyla bu kazanı almak için girişimde bulunduğunda kazana bir el yapışıyor... Bir kadın eli... Belli ki kazanın sahibi kadın..."

"Sabah babam ve yeni eşiyle birlikte ben de evden çıkıyordum. Aslında çıkartılıyordum. Sonra akşam onlar eve dönene kadar okul dönüşü parkta bekliyordum. Niye? Bir anahtar yaptırmak zor muydu? Ama o kadın istemiyordu..."

"Babamın evlendiği o kadın, annemin üzerine kuma gelmeyi umursamadığı gibi bir de bizim yaşadığımız aynı eve gelip yerleşmeye utanmıyordu! Babamın aynı evde kalacağız önerisine nasıl razı olabiliyordu?.."

"Denilen olmuş. Rus askerleri gelip seslenmiş: Parası olanı serbest bırakacağız! Önce parası olduğunu söyleyenleri götürmüşler. Birer birer götürüyorlarmış. Ama kim nereye gitti, öldü mü kaldı mı belli değil..."

"İngilizcem zayıftı... Sınıfta kalacaktım... Üzüntüden kahroldum... Ama yapacak bir şey de yoktu... O yaz dayımın İstanbul'dan gelmesini bekledim... O üniversite öğrencisiydi... Beni çalıştırırdı..."

"Şansına düşen kişiler onun ahlâkına, uymayan kişilerdi. Koca şehirde ne kendini anlayan, ne kendinin anladığı birini bulabilmişti. Meğer iyi bir arkadaş ne kadar önemliydi..."

"İçeri girdiğimizde komik bir durum olmuştu... Babam avukata, avukat da bana saygı gösteriyordu... Nihayetinde karşısında bir ağır ceza reisi olarak duruyordum..."

"Sabri Amcanın tanıdığı bir kasap vardı. Eti hep oradan alırdı. O gün vakit öğle sonrası, ikindiye yakındı. Alt katta bir çığlık koptu ki sormayın. Mahalleli bir anda oraya üşüştük..."

"Ahmet hiç değişmemişti aslında... Allah'ım nasıl da efendi bir delikanlıydı... Boy pos ondaydı. Yakışıklılık dersen artistler eline su dökemezdi. Nasılsın iyi misin diye de soramıyordum..."

"Keşke bu kadarla kalsaydı. Ahmet'e üzülürlerken büyük oğulları Cemal'in derdi çıkmıştı. Altı ay içinde gitmedik doktor, gitmedik hastane kalmadı. Çare? Yok... Allah'ım yoksa Cemal ölecek miydi?"

"Kafama ilk ‘şüphe' tohumlarını eken, İstanbul-Çapa Eğitim Enstitüsü'ndeki edebiyat hocam Nihad Sami Banarlı olmuştur. Pazar günleri Çemberlitaş'taki Yahya Kemal Enstitüsü'ne gider sohbetinden yararlanmaya çalışırdım..."

"Benim bir kız kardeşim var. Ankara Tıp'ta okuyor. Onun, genç yaşta vefat eden bir hocası var. Allah rahmet eylesin, o tavsiye ediyor Osman Ünlü Hoca'yı kardeşime. Kardeşim bir süre sonra Osman Hoca'nın fanatiği olmuş..."

"Durduk yerde bu askerlik de nereden çıkmıştı?!. Nasıl da askere gitme kararıyla karşı karşıya kalmıştım anlamıyordum? Ama işte yurt dışına İngilizce kursuna gidiyorum derken adım adım askere gidiyordum... "