Yetenekli Kalemler

Gel otur şöyle, biraz konuşalım. Malum yirmi dokuzu az önce kapıdan uğurladım. Saçlarında aklar, elleri nasırlı, kalbi yorgun çıktı kapıdan.

Etkili dinleme; kişinin bilgi edinme, sorun çözme, öğrenme gayreti içinde olma hâlidir. Dinlemede en önemli şey o anki ruh hâlimizdir. Yaşantımızda bizi meşgul eden çok şey vardır. Yapılan rutin işler ve alışkanlıklar gibi. En büyük hatalarımızdan biri de dinliyor gibi görünüp dinlememektir. Konuşan kişi er geç bunun farkına varacaktır ve rahatsız olacaktır. Nezaketen de bu uygun değildir. Dinleyemeyecek durumdaysak bunu belirtmemiz konuşan kişinin kendine daha çok değer verdiğimizi gösterir. Birini dinlerken zihnimiz berrak olmalıdır. Konuşulan konu sizin için önemsiz olabilir. Ancak karşınızdaki için belki de hayati bir önem taşımaktadır. Karşınızdakine zaman ayırıyorsanız söylediklerini anlamak için de çaba harcamalısınız. Tam tersi durumda hem karşınızdakinin zamanını hem de kendi zamanınızı boşa harcamış olursunuz. 

Öğretmenler Günü'nü kutladık 24 Kasım’da... Öncelikle ve özellikle belirtmeliyiz ki; usta öğretmenler, her yılın mimarıdır. Bilgili, kültürlü, ahlaklıdır. Cümle bireylere karşı müspet düşünürler, bağnazlıktan arınmışlardır. Saygıyla, samimiyetle kuvvetlenmişlerdir. Sabırlı ve anlayışlıdırlar.

Algı yönetimi, genellikle medya, siyaset veya pazarlama stratejileri aracılığıyla bireylerin düşüncelerini, duygularını ve kararlarını yönlendirmek için kullanılan bir araçtır. Bu yönetim, bireylerin olaylara dair objektif bir bakış açısı geliştirmesini zorlaştırır. İnsanlar, kendilerine sunulan gerçekliklere adapte olurken, bu gerçekliklerin manipülatif etkilerini fark edemez hâle gelir. Bu durum, bireylerde zihinsel yorgunluk ve duygusal karmaşaya yol açar. Toplumlar ise bu manipülasyonla şekillenen bir gerçeklik içinde, pasif ve mutsuz olmaya mahkûm edilir.

Kaotik dönemlerde zihinsel ve duygusal gündem yoğunluğu, bireylerin ve toplulukların psikolojik dengelerini sarsan karmaşık bir dinamik ortaya çıkarır. Kaos, her bireyin farklı düzeyde deneyimlediği bir belirsizlik ve kontrol kaybı hâlidir. Bu durum, özellikle hızlı değişim dönemlerinde, toplumsal krizlerin, siyasi gerilimlerin veya ani ekonomik düşüşlerin yaşandığı süreçlerde daha belirgin hâle gelir. Toplum bireylerinin zihinleri, sürekli değişen ve çözümsüz görünen bir gündemin altında ezildiğinde, bu durum bireysel düzeyde kaygı, stres ve tükenmişlik hissine yol açar. Duygusal olarak ise bireyler bir yandan öfke, çaresizlik, hayal kırıklığı gibi duygularla baş etmeye çalışırken, diğer yandan umutsuzluk ve izolasyon hislerini deneyimler...

Beyinden kalbe giden bir yol vardır: Bu, algıdan anlamaya giden yoldur; bu, tanımada kalmayıp irdelemeye varıştır. Bu, yığınla bilgiyi, bir güzel duyguyla taçlandırabilmektir; bu, yarışmadan kazandığı parayı bir muhtaca pay edebilmektir.

Avuçlarımızı kaldırdığımız semadan baran-ı rahmet katre katre toprağımıza düştü, şükürler olsun. Ey Rabb’im teşneyiz rahmetine. Takatimiz ve suyumuz azaldı ancak bunun yanında günahlarımız çoğaldı. Bunu da biliyoruz ancak günahları affeden, bağışlayan Gaffar ve Afüvv olan sensin. Rahmetini gönderen Rahman olan sensin. Sen bize merhamet edersin. Rahim olan sensin. Rızkımızı veren Rezzak olan sensin. Semalardan gelen bu rahmet senin yüce kudretinden geliyor biliyoruz hamdüsenalar ediyoruz.

Takvim nedir? Düz mantıkla bakıldığında takvimi, basitçe “günleri, ayları ve yılları görüp takip edebildiğimiz bir çizelge” olarak tanımlayabiliriz.

Bugün Dünya Çocuk Hakları Günü... Ama büyük olarak kimin umurunda... Bitmiyor kötülükleri. Yetmiyor yaşattıkları acılar. Dinmiyor gözyaşları. Susmuyor çığlıklar. En fenası da bitmek tükenmek bilmeyen kötülükleri her geçen gün daha da büyüyerek ilerliyor. Hâl böyleyken hayatta yaşanamayacak kadar zorlaşıyor. Yaşamak anlamsızlaşıyor. Umutlar tükeniyor. Ve ben böyle hissettiğimde içim daralıyor. Ruhum bedenime sığmıyor. Koca evrendeki hava, şu dünyadaki zerrecik bedenime yetmiyor. O alacağım tek nefes zehir oluyor, yutkunmak işkenceye dönüşüyor. Çünkü çocuklar ölüyor. Çocuklar... O bakmaya kıyamadığımız, kendimizden bile sakındığımız çocuklarımız ölüyor.

İnsanoğlu var olduğundan beri hayatı kendisine ve diğer yaratılmışlara zorlaştırmak için sebepsiz bir gayretin içinde olmuştur. Yüce Allah ilk insan Hazreti Âdem’e her türlü nimeti bahşetmiş bir ağacı yasaklamasına rağmen ilk insan; unutması ve şeytanın da iğvasıyla ilk imtihanı kaybetmiştir.

Bu sosyal ağların faydasını da görüyoruz hani. Geçenlerde, bir öğretici kişi öğrencisine sesleniyor: - Bak, sana ''giriş, gelişme, sonuç'' odaklı bir lâf anlatıyorum!..

Etrafımızdan çok duyarız “artık zaman değişti” sözünü. Oysa zaman aynı zaman yine her zamanki gibi güneş doğuyor. Saatler aynı şekilde geçiyor. Yıllar yine birbirini kovalıyor. Dolayısıyla değişen insanlar yani zaman değil. Son 20 yılda yani ‘milenyum dönemi’ dediğimiz bu yüzyılda değişen sosyolojiyi de görmeliyiz. Sosyolojinin değişmesindeki en büyük etken hiç şüphesiz teknolojinin gelişmesi. Bundan 20 yıl önce sadece üst sınıf insanlarda bulunan bilgisayar ve internet günümüzde cebimize kadar girdi. Sosyolojiyi en çok etkileyen etkenlerden biri de insanların “el âlem ne der?” takıntısı. Bu takıntı her ne kadar onlar yapıyor biz de yapalım düşüncesine evrilse de. Yine de sanki bir kanun ya da dinin emri gibi yapılan. Âdeta bir âdete, kültüre dönüşen uygulamalar görüyoruz. Bütün bunları saymaya kalksak satırlar yetmez...

İnsan doğduğu zaman, içinde kocaman bir hayret duygusu ile gözlerini dünyaya açar. Çevresindekilerden her şeyi büyük bir heyecanla seyreder. Büyüdükçe büyük bir heyecanla çevresini incelemeye başlar. Çocuk merak ettikçe anne baba onu koruduğunu sanarak, çocuğu merak ettiği şeyden uzaklaştırır. Ellerini topraktan çeker, kurulmasına izin vermez.

Günümüzde gençlerin hâllerinden fazlasıyla şikâyet edilir. Popüler kültürde Z kuşağı diye zikredilen gençlerin ahlaksızlık, saygısızlık, tembellik ve sabırsızlık gibi kötü huylara sahip oldukları bile söylenir. Kısaca yeni nesillerin insani açıdan kötülüğünden bahsedilir. Esasında "gençlerin problemleri" diye bir mevzu vardır. Şöyle ki miladi 21. asrın gençlerinin iyi bir dünyaya doğmadıkları güneş gibi meydanda. Böyle bir dünyaya doğan gençlerin en büyük dezavantajı başta ebeveynleri olmak üzere etraflarındaki büyüklerinin onlara nasihat verme ve iyi emsal teşkil etme noktasındaki zayıflıkları. Gençlere neyin doğru neyin yanlış olduğunu, insanın niçin var olduğunu anlatan rehber eksikliği, gençlerin en büyük problemidir...

Sabah uyandığımızda ilk işimiz sosyal medya hesabımızı kontrol etmek değil de sağlıklı olarak yeni bir güne merhaba demenin mutluluğu olursa, kahvaltı sofrasında ne eksik acaba diye düşünmektense ailemizle muhabbetin tadını çıkartırsak, elbiselerimizi seçerken kimlerin beğeneceğinin kaygısını taşımaktansa bize yakışanı tercih edersek, aynada kendimize bakarken burnumuzun büyüklüğü yerine gözlerimizin güzelliğini görürsek, evden çıkarken yine mi okula veya işe diye başlayan şikayetler yerine "Allahaısmarladık" diyebildiğimiz bir ailemiz olduğuna şükredersek...

Evet insan kelimenin tam anlamışla düşündüğü şeydir. Düşüncelerinin toplamı karakterini oluşturur. Eylem düşünce filizidir; neşe ve keder onun meyveleridir, bu yüzden insan kendi çiftliğinde yetiştirdiği tatlı ve acı meyveleri toplar.

Böyle yazıyordu bir yerde... Güçlü bir hafızaya sahip olmak istemezdim. Ne yazık ki karar veremediğim birçok şey gibi, bu hususta da tasarruf sahibi değilim. Geçmişin, geçen giden zamanın yani, bir bütün olarak orada bekliyor olması fakat senin üzerinde oynamaya müsaadenin olmadan, tam arkandan takibi hiç bırakmaması, inanılmaz huzursuz edici bir hâl. Ne çare…

Bugün, “yalnızlık” dediğimizde ilk aklımıza gelen fiziksel yalnızlık değil ruhsal yalnızlıktır. Günümüz toplumunda, şehirlerin kalabalık sokaklarında ya da sosyal medyanın kalabalık dünyasında birçok kişi bu derin yalnızlığı deneyimliyor. Etrafımızda sayısız insan varken kendini ruhen ve fikren yalnız hissetmesi anlamına geliyor. Peki, toplum neden bu kadar yalnızlaşıyor? Ve bu yalnızlık hissinin ardında yatan nedenler neler?

Yine üzgünüm, öyle hiçbir şey yapmadan sadece üzgünüm. Duyuyorum, görüyorum hatta dibimize kadar gelen kötülüğü hissediyorum ama sadece üzülüyorum. Yine elimden bir şey gelmiyor. Gerçi elimden bir şey gelse de ne yapacağımı da bilmiyorum. Yine bir kurtarıcı bekliyorum. Peki gelir mi, onu da bilmiyorum. Bekleyelim bakalım, artık alıştık da nasıl olsa. Hem en fazla ne olur ki biraz daha kadın ölür, birkaç çocuk hatta bebek daha istismara uğrar, yetmezse hayvanlar da var bulurlar. İlla ki taciz, şiddet. Sonra para için de hırsızlık yaparlar daha fazlası için kaçakçılık da var, kara para da aklarlar yetmezse yenidoğanları da öldürüp kazanırlar. İllaki para edecek bir şeyler de bulurlar. Daha fazla mı insan öldürmek istiyorlar terörist mi yok bulurlar. Bir Filistin bulur saldırırlar. Dedim ya bulurlar, öldürecek nice masum canlar için de bu kötülüklerine bahaneler de bulurlar.

Senden ayrı düşen baht-ı karadır