Abdüllatif Uyan

"Ey Yusuf, Zelîhâ'nın o emrini yap" diye Baskı yaptı kadınlar, o gün Yusuf Nebî'ye. Dediler ki: (Ey Yusuf, onun bu isteğini, Yap ki, aksi takdirde hapsettirir o seni.) Yusuf aleyhisselâm, bu hîleli sözlerden, Korkup, Hak teâlâya ilticâ etti hemen.

Aişe vâlidemiz buyurdu ki bu bâbta: (Resûl'den güzel kimse yoktur bu kâinâtta. Yusuf'u satın almak istiyen o zenginler, Resûl'ün cemâlini işitselerdi eğer, Yüzünün güzelliği dillere destân olan, Yusuf için, hiç para vermezlerdi o zaman.

Zelîhâ, hakkındaki bu dedikoduları, İşitip, utandırmak arzu etti onları. İşte o, bu maksatla, evinde bir ziyâfet, Tertip edip, onlardan "kırk kişi" etti dâvet. Oturttu her birini râhat minderlerine, Birer de "Bıçak" verdi, herbirinin eline.

Yusuf aleyhisselâm, Zelîhâ'nın evinden, Kaçarak kurtulmuştu ancak onun elinden. Gömleğinin, arkadan yırtılmış olması da, Onu haklı çıkardı, Zelîhâ karşısında.

"Zelîhâ" ne kadar çok uğraştıysa da, fakat, Göremedi hiç ondan bir ilgi ve iltifât. Sonunda, kapıları kapatarak bir anlık, Dedi ki: (Yanıma gel, îtirâz etme artık.)

"Yusuf"u bulanlara dedi ki kardeşleri: (Bunu satın alın da, terkedin siz bu yeri.) Ona da dediler ki İbrânîce olarak: (Bizleri yalanlarsan, öldürürüz seni bak.)

"Yusuf aleyhisselâm", o kuyuya düştü ve, Hemen Hak teâlâyı başladı zikretmeye. Onun zikrettiğini işitince melekler, Çevresinde toplanıp, ona eşlik ettiler.

Yâkub aleyhisselâm, görmüştü ki rü'yâda, "Yusuf'a, on tâne kurt saldırıyor bir anda. Yer yarılıp, içeri düşüyor sonra birden, Üç gün sonra çıkıyor, yine o yer içinden." Yâkub aleyhisselâm, bu rü'yâyı görünce, Oğlu Yusuf hakkında korkuya düştü nice.

Yâkub aleyhisselâm "Yusuf"u çok sevince, Onu, birâderleri kıskandılar iyice. Şeytân vesvesesiyle ettiler ona haset, Gördüğü rü'yâyı da, işittiler nihâyet.

"Yusuf aleyhisselâm", Allahın bir Nebîsi, Mısır ahâlisine gönderildi kendisi. İşte bu Peygamberle ilgili hâdiseler, Anlatılır Kur'ân-ı kerîmde birer birer.

"Yâkub aleyhisselâm", sesi gür Peygamberdi, İsteseydi, sedâsı çok uzağa giderdi. Kâfirler, savaşlarda sesini işitince, Korkudan uzaklara kaçarlardı bir nice.

"Yâkub aleyhisselâm", dayısının evinde, Kalarak, uzun müddet bulundu hizmetinde. Ve onun kızı ile evlenerek sonradan, "Yûsüf aleyhisselâm" doğdu bu hanımından.

Babası "İshak Nebî" rüyâ gördü bir gece, Bir ağaç yükselmişti belinden pek büyükçe. Uykudan uyanınca sevindi, ferahladı, Tâ ki seksen yaşında, oldu ikiz evlâdı. "Iys" ve "Yâkub" adını verdiği bu oğullar, Büyüyüp, kendisine hizmete koyuldular.

Ne zaman ki dünyâya geldi İshak Peygamber, "Gülüyor" mânâsına, ona "İshak" dediler. Zîrâ Sâre Hâtun'a bu müjde geldiğinde, Hayret edip gülmüştü bir taaccüb içinde. Büyüyünce, anne ve babasıyla berâber, Mekke ve Beytullah'ı ziyârete gittiler.

İbrâhîm Halîlullah, Nemrûd'un ateşinden, Kurtulup, hicret etti onun memleketinden. Hanımı Sâre ile, bir yere geldiler ki, Ahlâksız ve zâlimdi o ülkenin meliki. "Sâre"yi görür görmez, oldu ona musallat, Sâre ise, Allah'a eyledi münâcaat: (Yâ Rabbî, bu zâlimin şerrinden koru beni!) Der demez, o ahlâksız yerde buldu kendini.

Halîlullah, güzelce biledi bıçağını, Sonra "Tekbîr" söyleyip, andı "Allah" adını. Ve bütün kuvvetiyle bıçağı vurdu, ancak, İsmâil'in boynunu, kesmedi keskin bıçak.

(Annem, benim kokumu, bu gömleğimden alsın, Benim için, pek fazla üzülüp ağlamasın. De ki: "O, senin için, şefâ'atçı olarak, Gitti Hak teâlâya, bir emrine uyarak. O, kıyâmet gününde, Rabbimden seni diler, Ve ümit edilir ki, Allah da kabûl eder."

Sevinince İsmâil, "kurbân" olacağına, Babası Halîlullah, çok hayret etti buna. Buyurdu: ("Seni kurbân edeceğim" diyorum, Buna rağmen seni çok sevinçli görüyorum.)

Hiç yüz bulamayınca, la'în şeytân "Hâcer"den, Rezîl rüsvây olarak, geri döndü o yerden. "İhtiyâr" kılığına girerek aynı minvâl, "Hazret-i İsmâil"in yanına geldi derhâl.

İbrâhîm Halîlullah, "Nemrûd"un ateşinden, Kurtulup, hicret etti o kâfirin şerrinden. Sonra duâ etti ki: (Yâ Rabbî, fadlın ile, Bana sen, sâlihlerden, bir "Oğul" ihsân eyle.) O'nun bu duâsını, Rabbimiz etti kabûl, Ve "İsmâil" adında, ihsân etti bir oğul.