Abdüllatif Uyan

"Halîlullah", dâimâ kötüleyip putları, İmâna çağırırdı, gece gün insanları. Vahyetti Hak teâlâ, kendisine nihâyet: (Halkı, açık olarak dînine eyle dâvet.) "Bayram"ları var idi o kavmin senede bir, Toplanırdı bir yere, kadın erkek, genç ve pîr.

"İbrâhîm Halîlullah", Âzer'i, Hakk'a dâvet, Ettiyse de, o kabûl etmeyip, eyledi ret. Âzer, putperest olup, "put" yapardı eliyle, Sattırırdı onları, kendi oğullarıyle. Bir gün de, bir "put" verip, o İbrâhîm Nebî'ye, Emretti: "Bunu götür, methederek sat" diye.

Hazret-i İbrâhîm'in, vâlidesi Emîle, "Târûh" öldükten sonra, evlendi "Âzer" ile. Hazret-i İbrâhîm'e, hâmileydi önceden, Doğan erkek çocuklar, öldürülürdü hemen.

İbrâhim Halîlullah, ülül'azm peygamberdir, Ve "Keldânî" kavmine gönderilen Nebîdir. Resûlullah'tan sonra, bilcümle peygamberler, Ve insanlar içinde, O'dur üstün, mûteber. Hak teâlâ, "On suhuf" gönderdi kendisine, Îmâna dâvet etti, kavmini nice sene.

"Peygamber" mi, "velî" mi, ihtilâf olunmuştur, O, bütün yer yüzüne, hâkim, mâlik olmuştur. Hak teâlâ bir zaman, emretti ki bu şahsa: (Emir ve yasağımı, teblîğ et cümle nâsa.) O, bu emri alınca, arz etti ki: (Yâ Rabbî! Bu işte, yardımına muhtâcım ben tabiî.

İnkârda inâd eden Semûdlular, bu kere, Bir araya gelerek, yaptılar müşâvere. Dediler ki: (Bu Sâlih, bize sihir yapıyor, Yüzümüz, o sihirle sararıp kararıyor.

O mûcize deveye, pusu kurup kâfirler, Ok ile yaralayıp, sonra kesip yediler. "Sâlih peygamber" ise, bütün bunlara rağmen, Yine duâ eyledi, onlara merhameten.

Yine Semûdluların, vardı ki tek kuyusu, Herkes, o tek kuyudan te'mîn ediyordu su. Buyurdu: (Sıra ile, bu suyu kullanınız, Bir gün o deve içsin, bir gün de siz alınız. Herhangi bir şekilde, yapmayın ona zarar, Yoksa, sizi büyük bir azâb gelip yakalar.) O deve, yavrusuyla, mer'alara giderdi, Ağaçlar, kendisine dallarını eğerdi.

Semûdlular dedi ki: (Ey Sâlih, şu kayadan, Bir deve çıkarırsan, ederiz sana îmân. Ama o, kızıl tüylü ve hem de gebe olsun, Ayrıca o kayadan, çıkar çıkmaz doğursun.

"Sâlih aleyhisselâm", bir nice mûcizeler, Gösterdi, ama onlar yine "Sihir" dediler. Son olarak, ölmüş bir kimseyi diriltince, Kâfirler, puthâneye koştu telâş içinde.

"Sâlih Nebî", kırk sene uyuyup, sonra yine, İmâna dâvet için, geldi tekrâr kavmine. Buyurdu ki: (Ey kavmim, Lâ ilâhe illallah, Deyin ki, âhirette bulasınız tam felâh.) Kelime-i tevhîdi deyince "Sâlih Nebî", Bütün putlar, yüz üstü devrildi kütük gibi.

Semûd kavmi, küfürde çok ileri gidince, Hak teâlâ onlara, belâlar verdi nice. Ters gitmeğe başladı, işleri hemen birden, Tek tek mahrûm kaldılar, dünyâ ni'metlerinden. Kadınlar kısırlaşıp, olmadı çocukları, Hayvanlarının dahî, kısır oldu çokları.

Cibrîl aleyhisselâm, gelip Sâlih Nebî'ye, Bildirdi: (Mü'minlere, mescit inşâ et) diye. Mescidin inşâsına, başladı "Sâlih Nebî", Yardım ediyorlardı, ona melekler dahî. Mescidin yapılması, tamâm oldu nihâyet, Mü'minler, o mescitte ederlerdi ibâdet.

"Sâlih Nebî", kavmini, Allah'ın hak dînine, Dâvet etti ise de, inanmadılar yine. Kendi kendilerine, dediler ki o zaman: (Sâlih de, bizim gibi alelâde bir insan.

Vaktâ ki kırk yaşına, girince "Sâlih Nebî", Emretti Cebrâil'e, âlemlerin Sâhibi. Buyurdu: (Yâ Cebrâil, git Sâlih'in yanına, Peygamber olduğunu, teblîğ et hemen ona.)

Hak teâlâ, çok ni'met verdi Semûd kavmine, Hepsi gark olmuşlardı, dünyâ ni'metlerine. Lâkin elleri ile putlar îmâl ederek, Taparlardı onlara, "ilâh, tanrı" diyerek.

Âd kavmi, izin alıp bir gün reîslerinden, Bir kayayı oymağa başladı hepsi birden. Ona şekil verdiler, ince ince oyarak, İki göz, ağız burun, boyun, göğüs ve ayak.

"Sâlih" aleyhisselâm, teşrîf etti dünyâya, Nûh aleyhisselâmın dînini etti ihyâ. Ne zaman ki Âd kavmi, şiddetli rüzgâr ile, Helâk olup, kâfirler mahvoldu tamâmiyle, O zaman "Hûd Nebî"ye îmân eden mü'minler, Kurtulup, o diyârı, acele terk ettiler.

O gurûr ve kibirli ve çok azgın Âd'lılar, O "Azâb rüzgârı"yla toptan helâk oldular. Rüzgâr, o kâfirleri kaldırıp yükseklere, Çok şiddetle, yüz üstü çarpıyordu yerlere. "Rüzgâr", Hak teâlâdan sonra alıp emrini, Yığdı üzerlerine o kum tepelerini.

Âd kavmi, görür görmez o "Azâb bulutu"nu, Geri çevirmek için gittiler gûyâ onu. O sırada, buluttan çok kuvvetli sedâlar, Zuhûr etti peşinden, "Rüzgâr" ve "Kasırga"lar. Müthiş bir uğultuyla esince birdenbire, O mağrûr Âd'lıları seriyordu yerlere.