Metiner Sezer

Danışman, modern toplum aktörlerinin vazgeçemediği unsurların başında geliyor. Hukuk danışmanı mesela. Finans, sağlık, basın ve halkla ilişkiler de öyle.

Çok vahim bir tablo var ortada. Türkiye ekonomisinin yarısı kayıtdışı. Bununla kalsa yine iyi. Vergi konusundaki basiretsizliği de dillere destan. Maliye, toplaması gereken verginin yüzde 65'ini toplayamıyor!.. Yüzde 65 fire veren hangi işletme ayakta kalabilir ki, Türkiye kalsın. Durum ortada. 179 milyar dolar iç borç. 142 milyar dolar dış borç. Borçlar toplamı GSMH'yı geçti. Bu durum hem yerli işletmeleri korkutuyor, hem de Türkiye'ye gelmek isteyen yabancı sermayeyi. Dolayısıyla reel ekonomi kilitlendi.

Belli bir yere gelen firmaların hemen hepsi insan kaynaklarına önem veriyor. Teknolojiye yatırım yapıp para kazanmak varken; insanla uğraşmak neden? İnsan, 'cıva' gibi çok eksantrik bir yaratık da ondan. Zaptı zordur. Her şeye karışır bir kere. Makine de değil ki, düğmesine basıp susturasın!

Belediye başkan adayları, mal beyanlarını açıkladı. Açıklasınlar tabiî. Hukuki mecburiyeti bir yana, bu davranışın bir de ahlaki yönü var ki; o çok daha önemli.

Başbakan Erdoğan, seçim meydanlarında kendisinden bir şey isteyeni azarlıyor. Ev, iş, il olma gibi taleplerde bulunan vatandaş, Erdoğan'dan fırçayı yiyip oturuyor. Bu 'kodum mu oturturum' üslubu da ne oluyor?

Dünya, şimdiye kadar hiç yaşamadığı şiddette bir rekabet sürecinden geçiyor. Acımasız rekabet şartlarına rağmen satış yapmak isteyen firmaların tutundukları en güçlü dal şeffaflık. Şeffaflaş ve tüketicinin bir parçası ol!

Falanca bunu söyledi; filanca şunu yaptı; feşmekanca onu dedi... Der abi. Adamın ağzı kese değil ki, büzesin!.. Elleşme. Bırak desin.

2001 krizinden sonra bazı şirketler konkordato ilan etti, kimi iflasın eşiğine geldi, kimi de borcunu ödeyemeyip bankaların aktifine geçti...

Türkiye, son 80 senenin en çetin dönemecine girdi. 'Hoppala, bu da nereden çıktı', diye sormayın bana

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, aldığı maaş kendisine yetmediği için ticaret yaptığını ve helal para kazanıp geçindiğini söylemiş.

Türkiye'nin büyüyebilmesi için vergi şart. Hele krizden çıkmak için çırpınan bir Türkiye için 'dabıl' şart. İki işletmeden biri vergi veriyor, diğeri ise kayıtdışı olduğu için bu yükten muaf! İşin garibi bu iki işletme dip dibe yaşıyor.

Mahalli seçime start verilir verilmez adaylar meydana indi. Konuya girmeden önce, tüm partilere teşekkür etmek istiyorum. Her birisi, vizyon sahibi ve İstanbul'un şanına yakışır adaylar gösterdi çünkü.

TV'yi tebrikle başlayacağım bu yazıma. Hepimiz severiz tenkit etmeyi.

Hadi sağ kendini tarif etmekte zorlanıyor, diyelim. Ya sol? Onlar hepten dökülüyor!.. Gırtlak gırtlağa geliyorlar, olmuyor...

Son üç yılda yaşanan krizler Türkiye'yi yordu. Aç-sefil insanlar, batan bankalar ve bunun getirdiği ağır fatura... Hiç mi faydası olmadı? Eh, biraz didikleyince, çıkıyor bir şirinlik tabii. Mesela verimlilik. Türk firmaları, verimliliği öğrendi. Bu kadar bedel ödemeye değer miydi? Bilmem ama ödendi işte!..

Geçenlerde MAN Türkiye'nin İstanbul'da bir basın toplantısı vardı. Hürriyet Gazetesi Ekonomi Müdürü (Ertuğrul Özkök'e göre gizli genel yayın müdürü) Vahap Munyar, yetkililere bir soru sordu. Neden bu kadar çok kaza oluyor?

10 milyon işsizi, bir o kadar da yoksulluk sınırı altında yaşayan insanı olan Türkiye hakkında yazı yazarken kalkıp da 'Her şey çok iyi' demem.

Türkiye'nin yabancı sermayeye duyduğu ihtiyaç ile balığın suya bağımlılığı arasında pek fark yok aslında. Hayat memat meselesi.

Türk toplumunun okumaya ilgi duymadığını, dolayısıyla ülkemizde okuma oranının çok düşük olduğunu herkes gibi ben de biliyorum. Neden, diye soracak değilim. Okuyun da demem. Bana ne!..

Geçen haftayı Almanya'da geçirdim. MAN, yeni ürettiği motor tanıtımı için 40 ülkeden gazeteci davet etmiş. İki Türk gazeteciden biri bendim. Yiyip içtiklerimi anlatıp kafanızı şişirecek değilim. Gördüklerimden bahsedeceğim.