Naci Arkan

Hoppala... Bizleri sanki, penaltı atışında kaleciyi sağa, topu sola gönderircesine terse yatıran Sırbistan karşısındaki Almanya, 4-1 kazandığı Avustralya maçından sonra yazılan, çizilen tüm övgüleri yok etti...

FIFA 2010'un favorilerinden biri olarak gösterilen İspanya da çıktı vitrine...

Adam sihirbaz değil... Adam ne "Oz Büyücüsü" ne de Kasımpaşa'daki bir falcı... Adam, çok iyi tanıdığı birilerinin bakışlarından ne fırıldaklar çevirdiğini "Alfabe" okur gibi okuyor... Adam bu işi biliyor velhasıl...

F.Bahçe'de 3 yıllık anlaşma yapılmasına rağmen, gönderilmeye çalışılan Daum, bu defa hiç de kolay lokma değil... Ayrıca neden olsun ki? Adam başarısız mı?

EURO 2016'yı düzenleme hakkının, resmen elimizden alındığı o çirkin günde, esas büyük çirkinlik, objektiflere ve kameralara sırıtarak poz veren iki kişinin portresinde birleşmişti... Birisi Fransa Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy, diğeri ise UEFA Başkanı Michael Platini... Hele Platini...

Koca bir ayıp önce...

Bu kadarına da pes doğrusu... Hataların üstünü, örtü ile değil, birilerinin suç dosyaları ile örtüp, temize çıkmak, her babayiğidin harcı değildir... Bunu yapsa yapsa tek kişi yapar... O da, Aziz Yıldırım'dır tabii...

Bursa Atatürk Stadı tribünlerindeki 20 bin kişi, Cüneyt Çakır'ın son düdüğü ile birlikte sahaya doluştuğunda, o manzara görülmeye değer bir yakamozun zarafeti ve ışıltısı ile eşdeğerdi sanki...

"Öyle mutluyduk ki bu sene... Şampiyonluğun canı cehenneme..." Bursaspor işte bu sözlerin yazılı olduğu dev pankartın altında çıktı sahaya... Düşünebiliyor musunuz?

Şampiyonluk güzel şey... Kupa kazanmak müthiş duygu.. Hele F.Bahçe'yi alt edip, ona 27 yıllık hasreti 28. yıla taşıma hüznünü yaşatarak, taraftarı sevindirmek, bambaşka bir bayram... Tamam, anladık da, bir haftadan beri, havada, karada, denizde, yolda, evde, bahçede, meydanda kupa elde tepinmek niye?

Bir maçı yorumlamanın bu kadar zor olmasıyla ilk defa karşılaşıyoruz. Çünkü sahada amaçsız bir mücadele. Tabii buna mücadele denirse...

Tam 27 yıl, dile kolay... Hasretliğin bu kadarı da fazlaydı hani... Bu gün sarı-lacivertli takımın kadrosundaki golcüsü Semih, en son kupa alındığında 15 günlüktü...

Türkiye'miz, bakış açımızın yönüne göre değişik pozlar verir bize... Kimimiz, yarım su dolu bardağın, boş tarafına bakar gibi bakarız. O anlamda gördüklerimizde acı vardır, çile vardır, yoksulluk vardır... O çerçevede doğan her çocuk, yoksulluğun göbeğine düşer. Ömrünün her dakikasında, geleceğin ümitsizliği dolaşır damarlarında...

Bir gün önce, nefeslerin tutulduğu bir zirve yarışına şahit olurken, dün de tam tersi bir maç izledik... Tribünde seyirci yok...

Çanakkale Kara Savaşları'nın 95. yıldönümü sebebiyle düzenlenen törenlerde, yine Atatürk'ün o yıllarda söylediği ama kimselerin aklının ucundan bile geçiremeyeceği muhteşem teselli satırları, tüylerimizi bir kere daha diken diken etti:

Baharın güneşli bir cumartesi gününü İnönü Stadı'na gelip değerlendirmek (!) isteyen taraftarın, bitmeyen küfürleri eşliğinde yapılan puan mücadelesine bakınız.

Sivasspor gibi, mütevazı bir Anadolu takımında oynarken "kuzu" olan ama İstanbul'a ayak basar basmaz, hele F.Bahçe formasını da sırtına geçirince "canavar" kesilen Bilica, artık Türk futbolseverinin nefret ettiği adamdır... Onu "Frankeştayn" gibi imal eden bizler; onu adam yerine koyup, insan içine sokan bizler; onu F.Bahçeli yapan her kimse; en az onun kadar suçludur...

Gözümüzün önünde iki tablo var... Birisi, bizim ülkenin büyüklerinin arenası... Diğeri de İspanya'nın, seyrine doyum olmaz manzarası...

Beşiktaş'ın kalan haftalara şampiyonluk umudunu taşıma adına mutlaka kazanması gereken karşılaşmada, tribünlerin de bu fırsatı iyi değerlendirerek, destek verdiği İnönü akşamında, futbol adına "doyduk" ifadesini kullanamadık ne yazık ki.

Türkiye'de, şampiyon olmak, sahadaki futbolun gücü ile gerçekleşmiyor yalnızca... Zaten, koca sezonda toplasanız, şampiyon takımın göze hoş gelen, ya da, ayakta alkışladığınız kaç maçını bulabilirsiniz?