Naci Arkan

Neredesin ey RTÜK? İllâ ki birisi şikayet edecek, illâ ki, bazılarının ahlâki değerleri mi zedelenecek? İki yazı, iki pohpohlama ile bir anda Türkiye gündemine oturan bir dansöz, ortalığı kasıp kavuruyor...

Aman, aman, aman... Off... Off... Off... Dün Kadıköy'e sağlam gittik, yarım adam döndük... 50 bin müthiş taraftarın ıslıklarından sağır, yaktıklarından duman altı olduk... Bu maçı "Kader 90 dakikası" kabul eden tribünler, güçlerini gösterdi, vazifelerini mükemmel yaptı.... Onlar 4 yıldızı hak ettiler... Ya sahadakiler?

Beşiktaş'ta yeni bir dönem başladı... O yumuşak huylu, sessiz Lucescu meğer satır elinde dolaşan bir kasapmış...Geçen hafta Kocaelispor karşısında kaytaranlara olan kini bir hafta geçmesine rağmen dinmemiş Rumen'in...

İstanbul'da semt semt değişen yağış anormallikleri, bize feleğimizi şaşırtıyor... Türkiye'de mazgallar tıkalı, evlerin içi bile su dolu... Tek bir kazada 34 kişi kurban giderken, 30 kişi de ağır yaralanıyor... Deprem korkusu yeniden gündemde...

Bu maç, F.Bahçe'de bazı kellelerin kurtuluş maçıydı... Bu maç, takım üzerindeki kara bulutların dağıtılma maçıydı... Ve bu maç, ilk gol, ilk galibiyet maçıydı...

Tarih 31-Temmuz-2002... Bu hiç aklımızdan çıkmayacak bir gün... Yıllar geçse de arşivlerde kalacak bir gün... O gün, Olimpiyat Stadımız'ın görücüye çıktığı gün... O gün, 79 bin kişinin kabir azabı çektiği gün...

Ve özlemler, bir defa daha son buldu... Stad hoparlörlerinde, "Elbette" şarkısı ve tünelin ağzında Fatih Terim... Ali Sami Yen, 8 şiddetindeki bir depreme yakalanmışcasına titriyor... Sevgililer kavuşuyor... Taraftar "İmparator"unu bağrına basıyordu.

F.Bahçe'nin Ortega'lı, Washington'lu yeni kadrosu seyircisi le buluştu... Olimpiyat Stadı'nı dolduran 79 bin seyircinin aksine, Şükrü Saracoğlu'nun tribünleri, nedense seyrek diş gibi kaldı...

Eyvah eyvah... Lig maçı değil, kupa maçı değil... Sezonun en mutlu açılış gününde kan gövdeyi götürüyor... Polis bile sille - tokat dayak yiyor...

Televizyonlarda magazin programları, en ciddi güncel konuları silip süpürüyor... Laila, Reina, Hammam, Q Jazz Bar, yaşamın çılgın takipçileri ile dolup taşıyor... Sevgili kolleksinyoncusu mankenler, onların ağına düşen istekli çapkınlar ve yeni yemler... Seçim, geçim derdini umursamayan, duymayan bir topluluk...

Mâlûm hikaye... Görmemişin oğlu olmuş, en nazik yerini çekmiş koparmış ya... Şu günlerde, geleceğin futbolcusu deyip, hergün spordan çok, magazin sayfalarında yırtık pantalonu, kolsuz tişörtü, hamamdan yeni çıkmış misali saçlarıyla, İlhan gündemden düşmüyor...

Mâlûm; siyasetimiz utanç verici... Memleket idare etmekteki kriter, partilerin inatçı tutumları yüzünden komik farklılıklar gözetiyor... "Gittiği yere kadar" ya da "Kopana kadar" anlayışı ile Türkiye'ye yazık ediliyor, kimin umurunda... Bir lokma çıkarı için, ahlâki olmayan tavizler verenler, hâlâ salına salına ortalıkta dolaşmıyor mu, işte insan bunlara kahrediyor...

Ege ile Akdeniz'in dans ede ede kucaklaştığı bir cennette ahkâm kesmek kolay... Deniz adeta berraklığın takdirnamesini sunuyor... Ilık rüzgar ise terletmeyen namelerle, insanlara mutluluk şırınga ediyor... Biz ne yapıyoruz? Biz, hâlâ öküz altında buzağı arıyoruz... Affola... Billurkent'in Bodrum haritasında apayrı bir yeri var... İnsanları sevecen, patronları kalender, bir Picasso zenginliği içerisindeki tabiat harikası renkleri çıldırtıcı... Herşeyin böylesine mükemmel göründüğü bir tabloda biz yine de siyah rengi dünya üçüncülüğü tuvalinden eksik etmiyoruz...

Arjantin, tango denilince akla gelen ilk ülke... İnsanları; müzik ve dansla, hayatlarının en güzel günlerini yaşamışlardır yıllar boyunca...

Göz göre göre inat ve yanlışlık... Bile bile lades... Saplantı, tehdit, hainlik, köfte, ekmek, mangal, piknik muhabbeti... Ailece hazırlık kampı... Yüzde 95 nem yüklü Hong-Hong macerası... 280 kişilik özel misafir kontenjanı...

Beklenen gün geldi geçti... Hem de ne geçmek... Brezilya'yı aylardır bizlere "Karamürsel sepeti" gibi gösteren zihniyetin iflâs ettiğini görmek, bu arada tek tesellimiz oldu... 17 defa Dünya Kupası Finalleri'ne katılmış, bunun dördünü de kazanmış bir takımı yenemedik diye, kafamızı duvarlara vuruyoruz...

Adam kayırmada üstümüze yok... Günümüzde, sevgilerin bile çoğunlukla menfaat kokması yüzünden, kimse kimseye güvenemez oldu...

Çok inatçı bir milletiz... Başbakanımız inatçı, parti liderleri inatçı, siyasiler inatçı... Okuldaki öğretmen, dersanedeki öğrenci, sokaktaki satıcı inatçı... Manken peşinden koşan zamparalar, televoleye çıkmak için can atanlar, nişanlı, sevgili, dost değiştirenler inatçı...

Kimisi der ki; sevgi tükenmez... Kimisi de der ki; sevgi, katıksız, karşılıksız ve de menfaatten uzak olursa tükenmez... Aşkın nefrete dönüştüğü bir çok olayda, hep aradığını bulamamak değil, aradığında aradığını bulamamak yatar...

Tuhaf milletiz... Hergün, iktidar, kirli siyaset, ekonomik çalkantı altında günümüzü gün ediyoruz... Emekliye, dünya yüzünde kabir azabı çektiren zihniyet bizde...