Ragıp Karadayı

Vezir; “Efendim mübarek olsun.  Behlül’ü gökte arıyordunuz yerde, hatta yanınızda buldunuz, işte Meczup  Behlül” dedi...

"Geceleyin Bağdat’tan kalktın, bu zavallı adamın kanını dökmek için taa Basra’ya kadar geldin ha!.."

Biraz nefesleneyim derken bulduğum toprakların üzerine uzanıverdim. Meğerse orada birisi öldürülmüş, kanları toprakları ıslatmış!

Onlara görünmeden bir patikaya saptım. Bir daha yakalansaydım artık başka diyarlara gitme işim hepten suya düşerdi.

"Uyan gafletten, gece gündüz hep Hakkı zikret,/Zalim mazlum herkese, hakkın varsa helal et!"

Atları kırlık bir sahaya doğru sürdük. Basit bir evin önünde durduk içeriden yanık bir ses Kur’ân-ı kerîm okuyordu.

“Altınları kendi elimle eşkıyanın reisine teslim etmişim!..”

Sultan’ım siz devlet adamı olduğunuzdan asıl malumat sizde, hem güzel konuşuyor, hoş anlatıyorsunuz. 

Kul hakkından çok korkuyorum. Beni deli edip dağlara düşüren, yakıp kavuranlardan en başta gelenlerden biri de budur Sultan'ım.

"Dün senden ayrıldıktan sonra düşündüm; sen haklısın Behlül"

"Beni ikaz eden izahatlarından çok memnunum Behlül!..”

Her akşam gün batımında ömrümüzden bir günün daha eksildiğini biliyor, bir şey yapamıyordum. 

Bu anlattıklarımdan sonra Sultan’ım mahcup oldu, kızardı, bozardı. Ne yapacağını şaşırdı. Ben de üzgündüm lakin yalan söyleyecek hâlim yoktu.

Benim sağım solum belli olmazdı. Sultan’ımın karşısında yine de bir pot kırarım endişesiyle işi aceleye getirdim. 

Çocuk çobandan hayatının dersini almıştı!..

“Gidip bu masum çocuğa bir mesele öğreteyim…”

İhtiyarlamakla, dünyada fazla kalmak arasında çok fark var!

Adı gibi çok mübarek biriydi. Belki de bu hususiyetinden dolayı bu Türkistanlı büyüğümüze Abdullah bin Mübarek deniyordu.

Gülen yüzünde güller açıldı sanki...

"Çok çalışıp evlatlara güzellikler, bol ve kıymetli miras bırakacağız ki, sadaka-i cariye olarak amel defterlerimiz hiç kapanmasın!"