Ragıp Karadayı

"Hâtem-i Esam’ın, Hacc’a giderken hanımıyla helâlleşmesini duydum, olmayan aklımı hepten başımdan aldı Sultan’ım!.."

"Nasıl olur Behlül? Dün bir köşke bir altın istiyordun, bugün bin katına yani bin altına çıkarmışsın. Bunun sebebi ne olabilir ki?"

Harun Reşid, “Bizim ahretliğe yine bir şeyler oluyor…” diye düşünmüş olmalı ki sağa sola başını sallayarak çekip gitti. 

Kısa zamanda birbirimize alıştık. Ne o bensiz, ne de ben onsuz edebiliyordum. Bu muhabbetimiz ASR-I SAADETİ hatırlamama vesile oldu.

"Bunları duyduğuma memnun oldum. Babanızın vasiyeti de buydu ve yalnız sizleri düşünüyordu. Artık siz de onu düşünün!"

Birkaç dakikada hazine sandığına ulaştılar. Tam yirmi bin altın gömülmüştü o toprağa!

“Hakkını helâl et ve bu beceriksiz evlatlarıma da yardım et Behlül Dânâ” dedi, helâlleşip vedalaştık. Kısa bir müddet içinde de vefat etti...

Nice hatıralar, hisler içinde Bağdat’a geldiğim ilk gece evinde yüz yüze kaldığım tüccara gittim. Odaya girdiğimde onu uyurken buldum.

Yeri geldiğinde ağlar, bazen de çaresizliklerime gülerdim. Bu yüzden olsa gerek adım “DELİYE” çıkmıştı...

Yirmi yaşından fazla göstermeyen bir genç, kütüphanede, tahta masa ve sandalyelerin üzerinde hep ders mütalaa ediyordu.

O gün saraydan üzgün ayrıldığımı gören Padişah adamlarını göndermiş. “Tez gidin  Behlül’ümü bulun getirin” diye tembihlemiş.

Saraya gittiğimde ortalıkta kimseler görünmüyordu doğru tahtın bulunduğu has odaya geçtim ve padişah gibi tahtın üzerine oturdum!..

Sultan’ımı tanır tanımaz ayağa fırladım, koştum elini öpmek istedim yine müsaade etmediler.

"Sultanlar yalnız emir verir efendim! Emriniz başımın üstüne de bende o aradığın şey var mı ondan tam emin değilim?"

Yol arkadaşlarıma ikramlarımı yapmış, gönül rahatlığıyla da saraya varmıştım. Sultan’ım beni bekliyordu.

Sıcak bir yaz akşamı. Hafiften meltem esse de fayda etmiyordu serinlememize. Etraftaki ağaçların tesiriyle mi ne nehre yeşil renk hâkim...

"Nasıl yaşayayım Behlül? Önümde açık kapı bırakmıyorsun. Her şeyimize bir kulp takıyorsun! Benim yerime kendini koy!"

Söylediklerimi can kulağıyla dinleyen Hârûn Reşîd ağlamaya başlayınca tabii ki ben de ağladım.

Adama dikkat kesiliyorum; güneşte kavrulmuş kırış kırış yüzü, pek kederliydi, onun için de hiç gülmüyordu.

İç dünyalarımız, tabiatın ihtişamıyla bir olmuş, bizi tefekküre, tövbe ve istiğfara davet ediyordu.