Ragıp Karadayı

Telefonun yanan ışığına baktım, bizim dün beraber olduğumuz “bitirimlerden” Tomurcuk!..

Abant dönüşü gece geç saatlerde bir külçe gibi hânemize düşüvermiş, ertesi günü kahvaltı yapmadan işe gitmiştik.

Süslenmiş, püslenmiş bu modern denilen egoist, hodkâm, hayalperest, ayakları yere basmayan insan tipini çok mu seviyoruz? 

“Artık olan hiçbir şeye eskisi kadar üzülmüyorum; ‘herkes kendine yakışanı yapıyor’ diyorum, mevzu kapanıyor…”

"Güya evliliğimiz tebrik ediliyordu. Yoğun müzik gürültüsü içinde, ellerde kadehlerle, delicesine dans ediliyordu."

Kardeşim! Şimdiden itibaren uyanık ol ve elmas değerinde hatta çok daha kıymetli olan vaktini, faydasız şeylerle harcama...

İçimden, derin bir yerlerden, ağır bir yaranın sızım sızım sızladığını, fena kanadığını duyuyor, çok acı çekiyordum. 

Doktor Nefise Hanımefendinin verdiği kitapları yanımdan hiç ayırmıyordum. Her fırsatta okumaya çalışıyordum...

"Cumhuriyet devrinin sevda üzerine olan bütün romanlarını sanki ben yaşamış ve öylesine de kaleme alıp yazmıştım..."

Bu hesapta olmayan hafta sonu seyahati, hayatımızı sekteye uğratmış, yeni kazanımlarımız bir anda kül olup savrulmuştu!..

"Bir gün yaşlı bir adamın hindisi çalınır. Adam oğlunu çağırır. “Çabuk bu hindiyi çalanı bul ve cezalandır!" der...

İki gün boyunca, üniversite senelerimizdeki gibi vur patlasın, çal oynasın kabilinden, yorulana kadar eğlendik.

"Jale, unutma ki her muvaffak olmuş erkeğin arkasında böyle büyük düşünen fedakâr bir hanımefendi vardır."

"İşte problem burada Jale! Sen, ben aynaya bakıp objektif göremiyor, sağlıklı düşünüp karar veremiyoruz..."

"Daha yeni okuduğum kitaptan nakil... Bir karı koca muhabbeti anlatılıyor sorma hayran kaldım..."

Evlilik ne acayip şeymiş meğer! Gölgesinin çamura düşmesine razı olmadığım insanı, şimdi yerden yere vuruyordum...

Daha önce annemden duymuştum. Dilenciler kapıyı çalınca: “Evin hanımı açsa” diye duâ ederlermiş.

Fazla sözü uzatmadım, muhabbetle kolunu tuttum sıkı sıkıya… Uzun zamandır böyle bir atmosferde anne kız olarak olmamıştık.

Doktorumun reçete mahiyetinde verdiği kitaplardan birini daha açıp okumak için can atıyordum. 

"Akıl ver, yol yordam öğret, bildiğini yap, sonra da acısı bana kalsın! O zaman mesut olursun değil mi? Fazla konuşma da yürü!"