Ragıp Karadayı

​Dört gözle yolunu bekleyen kocaman ailesi şimdi ne durumdaydı? Ne bırakmıştı ve ne bulacaktı?

​"Gün içinde nerede ne yapar? Ev kadını mı, anne mi, çalışıyor mu, memur mu, bekâr mı, dul mu?!."

​Her insanın böyle değişik imtihanları vardır. Kimi kazanır abad olur, kimi kaybeder, berbat olur.

“İyi insanı secdelerden değil, doğru sözünden ve emanete ihanet etmemesinden tanırsın.”

​“Eyvah herkes bu meseleyi biliyor; yüzlerine nasıl bakarım?” derken göz kapakları düştü.

"Hanımefendi hatim takip ederken âşık olmuş. Bekâr olduğumu düşünerek bu fikrini açmaya gelmiş!.."

​Tam sahur vakti bir genç hanımefendi odama girdi. Gülerek de bana doğru yaklaşıyor. Aklım başımdan gitti!

​Hafız Lütfü, mevzuya öyle konsantre olmuştu ki köyü, onunla alakalı haberleri çoktan unutmuş görünüyordu.

"Bazen de çarçabuk gelip geçen ömür bahara benzetilir. Ama araştıran, okuyanlar nerede?..”

​Bir açık hava kahvesinde iki bardak çay içtiler. Sümbül Efendi’ye uğradı duâ etti, havadan, sudan konuştular.

Acı çekmenin hiç de kolay olmadığının farkındayım. Ecdadımızın dediği gibi; “Ateş düştüğü yeri yakar…"

​"Zayıf olandan kuvvet almanın diğer bir ifadesidir ağlamak..."

​Lütfü Hoca, talebelerin en yaşlısı ve tek sakallı olanıydı. Mustafa Hocaefendi ona ayrı bir kıymet verirdi...

​"Köye hasretlik gidermek için gittim ama hiç doyamadım, iyice arttı sanki. Bir daha gitmeyeceğim. Ayrılmak pek zor oluyor."

Hitabete pek ehemmiyet veriyordu Hafız Lütfü. Hocasından daha üstününü görememişti bu hususta.

​“Tecvidi âdeta yuttum. En ince teferruatına kadar hem biliyor, hem de tatbik ediyordum. Hocam yanlışımı çıkaramıyordu!.."

​ "Çok hırslıydılar, başka bir şey demeden istediklerini yapıp çıkarken Hocam Alvarlı Efe’nin ilahisini mırıldanıyordum..."

1940’lı seneler; din adamlarına karşı yoğun baskıların olduğu senelerdi…

Dün, koşturmacalı bir gün olmuştu. Fatih’te Kumrulu Mescid karşısında bir bakkal dükkânına uğradı...