Seçkin Başkan

Düşünceleri kızına kaydı. Yirmi yıldır görmediği yavrusuna... Sevgisi her geçen gün daha da büyüyordu yüreğinde. Zaman zaman kendisini sorgulamıştı bu konuda. Ama verdiği kararın kızının mutluluğu için en doğrusu olduğuna inanıyordu...

Hakan cebinden sigarasını çıkartıp fiyakalı bir tavırla yaktıktan sonra yol boyunca hızlı adımlarla ilerledi. Caddedeki kahveden içeri girdiği zaman akşam üzerine kadar birlikte olduğu arkadaşlarının dip masada okey oynadıklarını görmüştü!..

Hakan annesinin öfkesine karşı dişlerinin arasından anlaşılmaz bir şeyler mırıldanarak hızla evden çıktı. Yirmi yaşına gelmiş, hâlâ bir baltaya sap olamamıştı. Lisede bütün sınıfları ikişer sene okumuş, sonunda da belge alıp ayrılmıştı...

Safiye'nin bütün arzusu, varını yoğunu verdiği, mutluluğunu odakladığı biricik yavrusu Hakan'ın iyi bir insan olarak yetişebilmesiydi. Ama Hakan içinde bulundukları kısıtlı ortamı irdeleyemiyor, sorumsuz bir davranış sergiliyordu...

Aradan seneler geçmişti. Hakan uzun boylu, yakışıklı bir delikanlı olmuştu. Babası gibi yeşil gözleri, annesi gibi siyah saçları vardı. Köşeli yüzü daha çok annesini andırıyordu. Ancak asi, söz dinlemez bir çocuktu o... Safiye'yi çok üzüyordu...

Oğlunu kucakladığı gibi çıktı Safiyecik.... Hülya hanımın verdiği kalın mantosunun içinde büzülmüştü. Bir ekmek bir de oğlu için süt aldı. Ayhan beyin bıraktığı para, yeni iş yerinden alacağı maaşına kadar idare ederdi kendisini...

Minik Hakan sanki olanların farkındaymış gibi sessizdi. Kendi başına oynuyor, zaman zaman tedirgin gözlerle ağlayan annesine bakıyordu. Neden sonra akşam karanlığının çöktüğünü farketti Safiye. Hava soğuktu. Sobaya birkaç odun attı...

Gözyaşları içinde başını salladı Safiye. Sonra usulca döndü. Ayhan beyin kucağındaki bebeğine doğru yürüdü. Onu şefkatle kucağına aldı. Yüzüne baktı uzun uzun. Sanki onun bütün hatlarını beynine kazımak istermişçesine dikkatli bir bakıştı bu...

"Canım kızım benim, bir tanecik bebeğim, bugün gidiyorsun artık. Seni bir daha hiç göremeyeceğim. Kimbilir bu hayat sana neler hazırlıyor? Bütün duam mutlu olman, rahat olman. Senin için yapıyorum bütün bunları. Sen benim çektiklerimi çekme diye!"

O gün hastahanede kaldı Safiye. Gece nispeten rahat bir uyku uyudu. Hemşireler sürekli onu kontrol ettiler. Uyuyana kadar beş defa bebeğini getirdiler yanına. Onun karnını doyurdu, sevdi, bağrına bastı. Ertesi gün sabahtan gelmişti Hülya hanım...

Bağrına bastırdı yavrusunu. Biliyordu ki verdiği karar onun için en iyisi olandı. Ağlaması kesilen bebeğini dikkatle yatırdı yanına. Bir elini başının altına destek yaparak onu seyretmeye başladı. Yıllarca kalabilirdi böyle...

Gülümsedi Safiye. Gözleri dolu doluydu... Bu sırada kapı açıldı. Uzun boylu bir hemşire kucağında nurtopu gibi, kırmızı yanaklı, minicik dudaklı, mışıl mışıl uyuyan, güzeller güzeli, topaç gibi bir bebekle içeri girdi...

Hülya hanım kahvesini içip bitirmiş, koridorda uzunlamasına, aşağı, yukarı yürümeye başlamıştı. Durmadan saatine bakıyordu. O sırada Doğumhanenin kapısı açıldı. Doktor gülümseyerek Hülya hanım ve Ayhan beye doğru ilerledi.

Şimdi hayatlarına bir renk, bir ışık getirecek olan hiçbir şeyden habersiz, saf ve temiz bir canı bekliyorlardı. O güne kadar Safiye'nin bütün doktor masraflarını üstlenmişti Ayhan bey. Kontrolleri aksamadan yapılmıştı...

Türkiye, Avrupa Birliği'ne üye olmadan Gümrük Birliği Anlaşması'na imza atan tek ülke... AB'nin 13 Aralık 1995'te Avrupa Parlamentosu'nun onayına sunduğu anlaşma, Anayasamızın 87. ve 90. maddelerine göre TBMM'ye getirilmesi gerekirken Meclis'ten kaçırıldı.

Eve gitmeden eczahaneye uğrayıp ilaçları aldılar. Safiye cebindeki bütün parasını da ilaca vermişti. Aylığını alana kadar beş kuruşu kalmamıştı. Yanında kalan para sadece işine giderken yol parasına yetecekti...

Hep birlikte yakındaki devlet hastahanesinin kapısından giriyorlardı. Hemşireler hemen küçük Hakan'ı aldılar içeriye. Safiye'ye kapıda beklemesini söylediler. Genç kadın kuşku ve korku dolu gözlerle koridorda beklemeye başladı...

Öyle bir çıkmazın içindeydi ki Safiyecik... Hülya hanımlardan para isteyemezdi. İnsanlar hak ettiğinden fazlasını vermişlerdi. Hem bu durumda gidip "para verin" demek, kendisine yapılan teklifi suiistimal etmesi demekti...

Safiye yol boyunca düşündü. Yapılan teklife "evet" derse evladının hayatı kurtulacaktı. "hayır" derse analık duygularını tatmin edecek, evladına hasret olmadan onunla yaşayacak büyütecekti. Ya sonra? Bunun bir de sonrası vardı!..

Safiye'nin kafası allak bullak olmuştu. Karnında taşıdığı bebeğe benim diyen insanın sahip olamayacağı bir hayat, imkânlar sunuluyordu. Karşılığında ise hasret, özlem olacaktı... Başını önüne eğdi. Gözleri dolu dolu olmuştu...