Seçkin Başkan

Meral sabah erken kalkmış, salona gelmiş, bir gün önceki gazeteleri okuyordu. Evde bütün gün boyunca oturuyordu. Hiçbir iş yapmıyor, öğlene doğru uyanan kocasını kahvaltı için bekliyor, sonra onun evden gidişiyle sıkıntı dolu saatler başlıyordu...

Nevin hanım ve Ferit bey birbirlerine yaslanarak mezarlığın ağaçlarla kaplı, taşlı yolunda yavaş yavaş ilerlediler. Gecenin içinden puhu kuşlarının sesleri, uzun servilerin çıkardığı hışırtılara karışıyor, cırcır böcekleri ise ayrı bir gizem katıyordu...

Nikah günü herkes hiçbir şey yokmuş gibi kendi programını düşünüyordu. Meral tuhaf bir tedirginlik içinde bu insanların aile ilişkilerine yabancı gözüyle bakıyor, oğullarının en mutlu gününe karşı takınılan bu umursamazlığa bir anlam veremiyordu...

Meliha hanım elli yaşlarında, son derece bakımlı ve frapan bir kadındı. Abartılı bir sarıya boyanmış yapılı saçları, oldukça kaliteli ve pahalı olduğu duruşundan belli olan kıyafetiyle olduğundan genç gösteriyordu...

Şaşkınlığı doruk noktasına gelmişti genç kızın. İçinden bir ses yanlış yaptığını haykırıyor ama basireti bağlanmış bir şekilde ne bu sese kulak verebiliyor, ne de yaşadıklarını yorumlayabiliyordu. Bir robot gibi, düşüncesizce genç adamın ardından sürükleniyordu...

Meral tedirgin, huzursuz bir şekilde önüne baktı. İş çığırından çıkmış gibiydi. İstediği sadece biraz nefes almaktı oysa. Evdeki o matem havasıyla kararmış, anne ve babasının abartılı tutumlarından bunalmıştı. Sinirleri laçkaydı. Korkuları vardı.

Meral gözlerini açtığı zaman bir an nerede olduğunu bilemedi. Şaşkın tavırlarla etrafına baktı. Birden bir önceki gece yaşananlar beyninde yanan bir ampul berraklığında beliriverdi. Tavanı alçak bir odada yatıyordu...

Nevin hanım hemen kızının odasına koştu. Meral'in nasıl olduğunu merak ediyor, kızına bir şey olacağı korkusuyla aklını kaybedecek gibi oluyordu. Kapıyla birlikte hemen ışığı da açmıştı. Meral'in yatağının hiç bozulmadığını görünce ürperdi.

Tarık'ın arabasının farları gözlerinin içinde parladığı zaman Meral irkilerek kaldırdı başını. Biraz daha geç kalsaydı genç adam, fikrini değiştirerek eve dönecekti. Tarık arabasının kapısını eğilerek açtı içeriden. Hemen bindi Meral...

Meral ağlayarak odasına koştu. Yatağının üzerine kapanıp hıçkırmaya başlamıştı. Artık kendine hakim olamıyor, kontrolünü elinde tutamıyordu. İçinden taşan isyan dalgası öfkeyle birlikte daha güçleniyor, aklına olmadık düşünceler yerleşiyordu.

Serdar'ın ölümünün üzerinden üç ay geçmişti... Bu kadar zamandır evden dışarı adımını atamamıştı genç kız. Maalesef evin içindeki hava Serdar'ı kaybettikleri günkü gibiydi. Her gece ağlaşıyorlardı. Mezarlık ziyaretleri de devam ediyordu...

Meral derin bir soluk aldı. Bu karşılaştığı olayların artık mantıksızlık ötesinde bir ruh dengesizliği olduğu hakkında kesin fikir sahibiydi. Bunu kendisi çabalayarak geçiremezdi, anne ve babasının mutlak tedaviye ihtiyaçları vardı...

Ferit bey ve Nevin hanım korkuyla baktılar kızlarına. Yaşlı kadın bir anda çocuklar gibi ağlamaya başladı: "Yoksa sen bizi istemiyor musun? Serdar'ım gibi sen de bırakıp gidecek misin? Bizimle olmaktan sıkılıyor musun?

Genç kız mırıldanıyordu kendi kendine: "Boğuluyorum artık, gerçekten boğuluyorum... Sadece bize mi geldi ölüm!.. Herkesin başına gelebilecek bir hadise bu... Anlayamıyorum, üzücü bir hadise nasıl yıkıcı bir hadise olabiliyor!..

Ferit bey gözlüğünü usulca sehpanın üzerine bırakıp masaya doğru yürüdü. Meral içeri girdikten iki dakika sonra babasının ayak sesleri duyulmuştu içeriden. Genç kız hızla çarpan yüreğini rahatlatabilmek için sık sık nefes alıyordu.

Hayat her şeyiyle devam ediyor, insanlar yine yiyip içiyor, konuşuyor, uyuyordu. Hayatının sonuna kadar bir kafesin içinde yaşamaya tahammül edemeyeceğinin o da farkındaydı. Biraz zamana ihtiyacı vardı sadece...

Bunalıyor, nefes almakta zorlanıyordu genç kız. Bir aydır kapıdan dışarıya çıkmamış, zamanını taziye için gelen misafirlere hizmetle, yalnız olduğu zamanlarda da kitap okuyarak geçirmişti. Evde televizyon açılmasını istemiyordu Nevin hanım...

İçindeki acı katmerleşiyor, her geçen gün daha alışılabilir hale geleceği yerde daha dayanılmazlaşıyordu Nevin hanımın. Evladının yitip gitmesi içine korkular düşürmüş, kızına aşırı derece düşkün olmuştu. Şimdi de onu kaybetmekten korkuyordu!

Kimse kalmamıştı mezarın başında. Ağaçların arasından süzülen bir gölge ağır ağır yaklaştı. Esra idi gelen. O da Meral gibi başını örtmüş, siyah gözlüklerini takmıştı. Gelip biraz uzağında durdu taze kabrin...

Ferit bey uykuda gezer gibiydi. Ağlamaktan göz pınarlarının kuruduğunu düşünüyordu. Karısının haline de üzülüyor, bir şeyler yapmak istiyordu. Ama yaşadığı acı öylesine büyük ve öylesine can yakıcıydı ki kendini toplayamıyor, kontrol edemiyordu...