Seçkin Başkan

Sabah her zamanki gibi erken kalkmıştı Pelin öğretmen. Her zaman bu köyde en beğendiği şeylerden biri olduğunu söylediği kahvaltısını yaptıktan sonra dik yakalı bir kazak giydi. Uzun el örgüsü hırkasını da sırtına geçirdikten sonra Arguvan pazarından aldığı ucuz duvar aynasında son bir kez daha kendisine bakıp dışarı çıktı. Ahraz Kadın ocağın başındaydı:

Ahraz Kadının eski, yarı kerpiç, yarı taş evinde küçük bir odası vardı Pelin'in. Mavi kireç badanalı duvarlarına eğreti takılmış üç tane rafta kitapları duruyordu. Dört bacaklı kare masasının üzerinde el radyosu, defterleri, kitapları vardı.

Kurudere Köyünün altı yıl önce yapılan ilköğretim okulunun ilk beş sınıfını okutan Pelin öğretmen ders zilinin çalmasıyla önündeki kitabı kapattı:

Gerçekten de Murat'ın evrak tesliminden ve resmî başvurusundan bir hafta sonra görev yeri belli olmuştu.

Askerlik şubesinin önü kalabalıktı. Murat bir süre sıra bekledikten sonra içeriye girebildi.

Kahvaltı Murat'ın hararetli bir şekilde maçı anlatmasıyla yarılanmıştı. Leyla Hanım hiç anlamadığı bu konu hakkında sessizce dinliyordu. Nihayet kahvaltının sonuna gelmişlerdi. Fazıl Sabri Bey dudaklarını peçetesiyle sildikten sonra oğluna baktı dikkatle: - Bugün ne yapacaksın?

Fazıl Sabri Bey beyazlamış saçlarının yanı sıra biraz kilo almıştı geçen senelerin sonunda.

Her şey yolundaydı... Refik Bilgin ve Afet Hanım ise yaşlanmışlar ama biricik kızlarının ve en önemlisi torunlarının saadetiyle mutlu bir yaşlılık sürecine girmişlerdi. Aile yine haftada bir gün bir araya geliyordu. Zaman akıp gitmiş ve hayatlarına hep güzel şeyler sürükleyip bırakmıştı...

İlk gelen kayınvalidesi Necile Hanım oldu. Ardından Afet Hanım girdi içeriye. Her iki kadın da müthiş övgülerle izlediler sofrayı. Ardından Refik Bey ve peşlerinden de beklenen konuklar geldi. Altan Bey ve Fazıl Sabri birlikte girdiler salona. Herkes genç doktoru tebrik etti. Artık dışarıdan bakıldığı zaman rutin gibi görünen ama yaşayanlar için daha önce kurulmuş hayallerin gerçekleşmesi anlamına gelen bir hayat serilmişti önlerine. Bunu tadını çıkartarak yaşamak kalmıştı geriye. Düzgün, yolunda giden, rahat, huzur dolu bir hayat. Yıllar işte bu minvalde akıp gitmeye başlamıştı bile...

Leyla kocasının telefonda verdiği güzel haberi duyunca sevincinden havalara fırladı. İmtihanları başarıyla vermişti Fazıl Sabri Ergin. İç hastalıkları kürsüsünde asistanlığa başlamıştı.

Pakize, Gülbahar'ın gözlerinin içine baktı: - Konuş benimle Gülbahar... Gel benim yanıma, gidelim bu köyden. Kır zincirleri artık. Hayatının sonuna kadar deli Ökkeş'e kölelik mi edeceksin burada? Yazıktır sana. Onlar ölünce ne olacak? Yine yalnız kalmayacak mısın? Bana yardımcı ol. Bak ben bu köyün ebesiyim. Kimse ses etmez, bir şey demez. Herkes bilir seni ne çok sevdiğimi. Yanıma yardımcı aldım derim. Beraber yaşar gideriz. Bu saatten sonra o evde yalnız başına bırakmazlar seni.

Altan Bey karşısındaki koltukta oturan oğluna dikkatle baktı: - Sağlık ocağında görev yapmak kolay değildir Fazıl. İstersen sana izin alalım, önümüzdeki ilk imtihanlara gir. Yetişebilir misin?

Leyla annesi ve kayınvalidesinin hevesli bir şekilde anlattıkları tecrübelerinin kendisi için oldukça yararlı olacağı düşüncesiyle dikkatle dinliyordu onları. Kayınvalidesi Necile Hanım çocuğun beslenmesi ile ilgili, Afet Hanım ise giyimi, uykusu ile ilgili önemli bilgiler vermişlerdi.

Gülbahar kocasının ölümünü son derece soğukkanlı bir şekilde karşılamıştı.

Hıdır durup sigarasını yakmak üzere ceplerinde çakmağını ararken duydu arkasındaki mekanik sesi. Hızla döndü geriye. Davulcu Yılmaz'ın halasının torunu Bekir tam karşısındaydı. Elinde parlayan tabanca namlusunu fark ettiği anda bütün kanının çekildiğini hissetti. Bekir henüz on altı yaşındaydı. Kekeledi Hıdır: - Bekir, yapma, yapma ne olur... Ben yapmadım. Haydar'ı ben vurmadım.

Emekli genel müdür Refik Bilgin ve Profesör Doktor Altan Ergin Haydarpaşa Garında yan yana durmuşlar, heyecan içinde dakikada bir saatlerine bakıyorlardı. Refik Bey tok sesiyle söylendi: - Bir kere de zamanında gelse şu trenler! Kaç gündür yolda çocuklar, perişan oldular.

Gülbahar koşarak girdi evine. Kapıyı olanca gücüyle kapattı. Gözyaşları durmuştu. Derin bir soluk aldı. Hayatının en önemli kararını vermiş, bundan sonra yaşayabileceği bütün her şeye hazırlıklı bir şekilde bekliyordu. Yüreğinin bir köşesinde kocaman bir yer açtığı yavrusunun bütün sevgisini oraya yığmış ve kapısına kocaman bir kilit takmıştı. Son nefesini verene kadar o kilidi açmamaya yeminliydi artık...

Arguvan'dan gelen kamyonun kasası son eşya da konup hamallar tarafından kapatıldığı zaman Fazıl Sabri şoföre döndü:

Fazıl Sabri Beyin tayini bir hafta içinde çıkmıştı. İstanbul'da bir sağlık ocağında görevlendirilmişti.

Fazıl Beyin sesi heyecanlı geliyordu telefonda: - Bir oğlumuz var baba. Onu haber vermek istedim. Altan Bey yerinden fırladı: - Sahi mi söylüyorsun? Vay canına, dede mi oldum ben şimdi? Bak şu işe yahu...