Seçkin Başkan

Nazım eve gelir gelmez odasına çıkmıştı. Bunalım içindeydi. Yaşadığı hayatın kendisine hiçbir tat vermediğini düşünüyor, babasıyla olan ilişkisinin niteliği yüzünde acı çekiyordu. Babasıyla yaptığı son münakaşada o güne kadar söylemediği sözleri söylemiş olmanın şaşkınlığını hâlâ yaşıyordu. İçinde haykırmak istediği o kadar çok şey vardı ki... Ama zayıf kişiliği, sebebini kendisinin de bilmediği korkuları her şeyi kendi başına yaşamasına sebep olmuştu...

Ahmet Fazıl Bey koltuğundan fırladı Onur'u görünce: - Ne zaman döndün sen? Şimdi aklımdan seni aramayı geçiriyordum, gel şöyle anlat bana olan biteni!.. Biliyor musun, tek umudum sensin...

Hastanenin ön kapısında bekliyordu Onur. Servis kapısından beyaz önlüğüyle bir sülün gibi süzüldü Aylin. Koşar adımlarla geldi genç adamın yanına: - Çok kısa bir vaktim var Onur. Bir arkadaşı bıraktım yerime. - Ben de fazla vaktini almayacağım. Bir saat sonra uçağım kalkıyor. Vedalaşmak için geldim. Seni arayacağım. Fırsat bulduğum zaman da geleceğim.

Aylin'i evine bıraktıktan sonra Sevgi, Onur'a dönüp muzip bir şekilde baktı: - Yani bravo Onur... Bayıldım bu kıza. Sana bu kadar yakışan birini düşünemezdim. Kız safi kalite...

Fikret ve Sevgi kapıdan içeri girdikleri zaman Onur hemen ayağa fırlamış ve Sevgi'ye bakarak: - Seni ben ne zamandır görmüyorum kız? Ne kadar güzelleşmişsin böyle!

Belkıs ve kızı Leyla, Meliha Hanımın yanından geç vakitte ayrıldılar. Belkıs son model arabasına binip motoru çalıştırırken bir yandan da söyleniyordu: - Bu kadında bir ikiyüzlülük var...

Aylin gülümseyerek yaklaştı genç adama: - Seni daha erken bekliyordum... Öğle tatilim biteli çok oldu. Onur telaşla atıldı: - Biliyorum ama eski bir arkadaşımla yemek yedim. Okuldan sınıf arkadaşım. Fikret... Fikret Tokoğlu. Avukat. Adnan Tokoğlu'nu tanırsın belki...

Fikret dikkatle arkadaşına baktı. Onun nasıl bir çıkmaz içinde olduğunu anlıyordu. Ona düşündüklerini söyledi: - Onur, bence dürüst davranmalısın. Her şeyi bir kenara koyup asıl nedenleri açıklamalısın Aylin'e. Eğer hakikaten sana inanıyorsa eminim anlayışla karşılayacaktır. Bunda korkacak bir şey yok. Yaşadıklarını açıkça anlat. Bunun suçlusu sen değilsin. Bu hikâye onu tanıman için bir vesile olmuş sadece. Ama gizlemek... İşte bu kötü.

Avukat Fikret dikkatle baktı arkadaşının yüzüne: - Sende bir tuhaflık var Onur! Neler olup bittiğini bir anlatsan da ben de öğrensem. O kadar esrarengiz davranıyorsun ki! Onur gülümsedi. Yaşadıklarını birisiyle paylaşmak ihtiyacını hiç bu kadar şiddetli hissetmemişti o güne kadar. İçindeki coşkuyu canlı olan her şeye, uçan kuşlara, sokakta İzmir'in şerbet gibi havasında tembel bir şekilde dolaşan sokak köpeklerine, yoldan geçen tanımadığı insanlara herkese anlatmak istiyordu.

Ahmet Fazıl Bey fabrikadaki çalışma odasına girer girmez sekreterini arayıp bir bardak su istedi. Korkunç bir baş ağrısıyla kıvranıyordu. Sabahki münakaşadan sonra Nazım evden gidene kadar yatak odasından çıkmamıştı. O gittikten sonra kahvesini içmiş, giyinip o da çıkmıştı.

Belkıs, kendisini kapıda karşılayan Meliha Hanımın yanaklarına gelişigüzel iki öpücük kondurduktan sonra sahte olduğu her halinden belli olan abartılı sevgi gösterileriyle içeriye girdi. Peşinden gelen Leyla ise umursamaz tavırlarla etrafına bakıyordu. Daha mantosunu çıkartmadan başlamıştı şikayete Belkıs:

Onur ve Aylin o gün sahildeki kafeteryada bir saatten fazla oturdular. Onur çok mutluydu. En azından âşık olduğu genç kızın kendisine karşı duyarsız olmadığını biliyor, bu da genç adamı haddinden fazla mutlu ediyordu. Bir saat boyunca kendinden bahsetti. Ailesini anlattı. Çocukluğunu anlattı. Aylin sessizce ve dudaklarında mutlu bir gülümseme ile dinliyordu genç avukatı. Sonunda saatin ilerlemiş olduğunu düşünerek hareketlendi:

Aylin hiç cevap vermeden yürümeye devam etti. Akşam ayazı çıkmıştı. Kabanının yakalarını kaldırmak ihtiyacını duydu. Onur hemen atıldı: - Eğer üşüdüysen bir arabaya binelim... Yine Karşıyaka'ya mı gidelim istersin?

Aylin sabahtan beri hiç durmadan koşturuyordu. Sabah poliklinikten sonra servise çıkmış, Profesör Kemal Akan'la birlikte hastaları gezmiş, ardından kritik vakalar hakkında yine hocayla toplantıya girmiş, tam mesai bitmek üzereyken gelen iki hastanın ön bilgilerini almış, artık işinin bittiğini fark ettiği an ise yorgunluktan yıkılacak hale gelmişti. Saatine baktı önlüğünü çıkarmadan önce. Beşi birkaç dakika geçiyordu. Dudaklarını ısırdı. Eli cep telefonuna doğru gitti. Tereddüt içindeydi. Bir yandan her zaman ön planda tuttuğu mantığı aramamasını söylüyor, bir yandan yüreğinin derinliklerinden gelen bir ses "ne duruyorsun arasana!.. Sen de çok istiyorsun aramayı, bu eziyeti neden yapıyorsun kendine?!." diye feryat ediyordu. Çantasından Onur'un kartını bulup çıkarttı ve genç avukatın cep numarasını tuşladı. Birkaç saniyelik beklemeden sonra genç adamın sesi duyuldu:

Ahmet Fazıl Bey dişlerini sıktı. Belkıs neler olduğunu anlamaya çalışıyor, iki erkeğin yükselen seslerinden ürkmüş bir şekilde şaşkın bakıyordu. Yaşlı adam acı bir gülümseme ile baktı oğluna: - Demek suçlu benim ha? Seni görmek istemiyorum. Bu edepsiz karını, onun sümsük kızını ve seni görmek istemiyorum bu evde... Hemen terk edin!..

Nazım dudaklarını ısırdı. Koşar adımlarla indi merdivenlerden. Karısını sakinleştirmeye çalışıyordu: - Bağırma Belkıs, babam çağırmış Tahir'i... Ne olur bağırma!..

Belkıs Hanım sabah erken kalkmıştı. İpek sabahlığını sırtına takıp, uykulu gözlerini ovuşturarak salona indi. Uyuyamamıştı gece. Bahçeye bakan sürgülü pencerenin önündeki koltuğa oturdu ve seslendi: - Tahir... Tahir...

Aylin o gece yatağına yattığı zaman aklında Onur vardı. Hayatında hiçbir duygusal ilişki yaşamamıştı o güne kadar. Bunu yaşayabileceği bir insana rastlamamıştı. Okul hayatı boyunca peşinden koşan çok insan olmuştu ama Aylin hepsini kibar bir şekilde reddetmişti. Bu sefer ise o güne kadar hissetmediği şeyler hissediyor, daha birkaç saat önce gördüğü insana karşı içinde bir ılıklık yayıldığını fark ediyordu. Yatağından kalkıp Onur'un kendisine verdiği kartı çıkarttı çantasından. Sanki o küçücük kartvizitten bir şeyler öğrenebilecekmiş gibi dikkatle baştan okudu: "Onur Karoğlu-Avukat-Ergin Tekstil Hukuk Müşaviri"

Aylin elini yüzünü yıkayıp üzerini değiştirdikten sonra oturma odasına geldi. Cevat Bey her zamanki gibi kanepeye bağdaş kurup oturmuş, gözlerini televizyona dikmiş, sessizce sofranın hazırlanmasını bekliyordu. Aylin onun hemen yanına ilişti.

Aylin minibüsten indikten sonra hemen durağın yanındaki bakkala girdi. - Merhaba İsmet Amca, babamlar ekmek aldı mı?