Seçkin Başkan

Genç kız suskunlaşmıştı. Ne diyeceğini düşünüyordu. Onur devam etti: - Size telefon numaramı vermek isterim. Bir mahzuru yoksa. Siz eğer bu konuda olumlu düşünürseniz beni arar mısınız? Hafta sonuna kadar İzmir'deyim. Yani dört gün daha... Otelde kalıyorum. Buradaki işimi tamamladım sayılır. Bundan sonraki dört günü sizden gelecek olan telefonu beklemekle geçireceğim. Ne olur beni kırmayın ve de yanlış anlamayın...

On beş dakika sonra İskelenin üstündeki kafeteryada oturmuşlardı. Aylin huzursuzdu. Hayatında ilk defa prensiplerinin dışına çıkmış, hiç tanımadığı bir insanın yaptığı birlikte oturup bir şeyler içme teklifini kabul etmişti. Genç kızın da adlandıramadığı bir çekim vardı Onur'da. O da duygularının tesiri altında hareket etmiş olmaktan tedirgindi. Ama bazen insanlar mantıklarını göz ardı edip hisleri ne söylüyorsa ona göre hareket etmekten kendilerini alamıyorlardı. Birer neskafe söylediler. Karşıyaka İskelesinin üst katındaki kafeteryanın manzarası muhteşemdi. Onur heyecanlıydı.

Aylin elinde olmadan bir kahkaha attı. Onur genç kızla konuşmaya devam ettikçe duygularının daha da yoğunlaştığını fark ediyor, eli ayağı, yüreği titremeye devam ediyordu. Aylin saçlarını geriye atarak kaşlarını kaldırdı: - Ne konuşacağız? Omuzlarını kaldırdı genç avukat:

Onur dışarı çıktığı zaman geçirdiği şaşkınlık ve sarsıntının etkisiyle bir müddet bir duvarın üzerinde oturdu. Duygularına hakim olamıyor, içinde çağlayan gibi yükselen coşkulu hislerinin tesiriyle içi içine sığmıyordu. Hayatında hiç kimseye karşı hissetmediği bu yoğun duygular sanki genç adamı esir almış gibiydi. Aklına bin türlü çılgınlık geliyor, daha önce gülüp geçeceği fikirler beyninde dolaşıp duruyordu...

Aylin masanın üzerinden steteskopunu alıp Onur'a döndü: - Buyurun sizi muayene edeyim... Genç adam yavaşça kalktı yerinden ve ceketini çıkarttı. Beş dakikalık bir muayene faslından sonra hayretle baktı

Poliklinik kalabalıktı. O kadar erken gelmiş olmasına rağmen yine de yirmi ikinci sırayı alabilmişti. Mesainin başlamasına bir buçuk saat vardı. Etrafına bakındı. Servis kapısının önündeki bütün kanepeler doluydu. Yaşlı kadınlar, çocuklu kadınlar, yaşlı erkekler, hasta yüzlü insanlar bekleyip duruyorlardı. Danışmaların önündeki kuyruk neredeyse bahçeye taşmıştı. Hastanenin insanı hüzünlendiren, rahatsız eden acı yüzü gözlerinin önündeydi şimdi. Bulunduğu sosyal konum nedeniyle hiçbir zaman karşılaşmadığı bu manzaraları sadece duydukları ve gazete ve televizyonların yazdıkları ve gösterdikleriyle biliyordu. Şimdi canlı olarak şahit olduğu bu manzaranın söylendiği kadar içler acısı olduğunu görmek üzmüştü genç avukatı...

Genç avukat Fazıl Beyin sesini duyunca gülümsedi: - Fazıl Amca, merhabalar! Teşekkür ederim iyiyim. Haberler bildiğiniz gibi. Araştırmaya devam ediyorum. Buradaki sınıf arkadaşım eksik olmasın bana yardımcı olmaya çalışıyor.

Ahmet Fazıl Bey her akşam yaptığı gibi akşam yemeğinden sonra çalışma odasına çekilmişti. Evdeki gerginlik had safhadaydı. Yemek boyunca hiç kimse tek kelime konuşmamıştı. Nazım'ın babasıyla yaptığı son konuşmada Ahmet Fazıl Bey oğluna "karını da al bu evden git!" diyerek son sözünü söylemişti. O günden beri yaşanan bu gerginlik herkesin sinirlerini bozuyordu. Tahir çalışma odasının kapısını hafifçe tıklatarak Fazıl Beyin bir bardak sütünü getirip masaya koydu. Fazıl Bey başını kaldırdı:

Onur hastaneden çıkınca bir taksiye binip Kordon'a gitti. Körfeze inip kurşuni dalgaları seyretmek, denizi koklamak, suyun üzerinde özgürce dolaşan gagasını rüzgâra vermiş martılarla ahbaplık etmek istemişti. Martıların kayar gibi halkalar çizerek uçuşları onun şiirler mırıldanmasına sebep oldu...

Onur bir an düşündü. Ne yaptığına, ne yapacağına karar vermek zorundaydı. İçindeki bu genç hanımı tanıma isteği inanılmaz boyutlardaydı. Ama ne sıfatla yanına yaklaşabilecek, ne diyecekti, işte bunu bilmiyordu. - Ne yapıyorum ben? Bir anda karşıma çıksa ben ne diyeceğim? Diye sorguladı kendisini. Aklına bin türlü şey geliyordu. Gelişigüzel bir hasta gibi muayene olabilirdi. Bu fikir cazip göründü. Danışmaya yaklaştı: - Ben muayene olmak istiyorum. Prosedürü öğrenebilir miyim?

Onur kahveci çırağına iki çay daha getirmesini söyledikten sonra Cevat'ın masanın üzerinde duran elinin üzerine koydu elini: - Bak Cevat Amca, ben buraya bir şey istemeye falan gelmedim. Hiçbir isteğim yok. Biliyorum endişelerinde haklısın, Aylin Hanım için çok büyük bir sıkıntı oluşturur bu durum. Ahmet Fazıl Bey torununun iyi olup olmadığını, mutlu olup olmadığını merak etti sadece.

Cevat Ersan hızlı hızlı soluk alıp veriyordu. Tekrar etti: - Bir şey yapamaz. Benim kızım benim her şeyim. Bugüne kadar onu ben büyüttüm. Bu saatten sonra ortaya çıkıp mide bulandırmasın. Zaten Aylin de istemez onları. Kendisini daha doğduğu gün bırakıp giden kimseyi istemez benim kızım. Neden geldin avukat bey? Ne istiyor benden?

Kendisine adres sorulan şişman bakkal elindeki rengi solmuş mendille saçsız kafasında biriken terleri silerek ayağa kalktı. Taksinin yanına kadar geldi:

Avukat Adnan Bey oldukça pahalı olduğu belli olan gözlüklerini cebinden çıkardığı buz gibi beyaz mendiliyle güzelce temizledikten sonra uzanıp oğlunun masasındaki kağıtları aldı. Birkaç dakikalık bir incelemeden sonra Onur'a döndü:

Onur sabah uyanır uyanmaz resepsiyonu arayarak bir bardak portakal suyu ve küçük bir sandviç söyledi. Tıraş olduktan sonra kahvaltısını yaptı ve giyindi. İşe nereden başlayacağını bilemiyordu. Tam otelden çıkmak üzereyken cep telefonu çaldı. Arayan Fikret'ti.

Belkıs yataktan kalktığı zaman neredeyse öğle olmak üzereydi. Vücudunu geriye iterek kollarını havaya kaldırdı ve uzun uzun esnedi. Dışarıda güneşli ama soğuk bir hava vardı. Bir müddet İstanbul Boğazının o insanın içine tuhaf bir özgürlük duygusu veren mavi dalgalarını izledi. Büyük bir şilep geçiyordu Boğazın ortasından. Dolu olduğu için ağır yol alıyor, görene sanki geçerken iki tarafın güzelliğini sindirerek seyrediyormuş hissini veriyordu.

Avukat Fikret Tokoğlu sekreterinin bir ziyaretçisi olduğunu söylemesi üzerine ayağa kalkıp ofisinin kapısına doğru yürüdü. Kapı açılıp da karşısında Onur'u görünce tok sesiyle bağırdı sevinçle: - Vaaay, kim gelmiş! Yahu nereden çıktın sen? Onur, nasıl özledim seni bilsen, daha geçen gün arkadaşlarla senden bahsettik. Neye borçluyuz bu ziyareti?

Uçak içinde yapılan anons beş dakika sonra Adnan Menderes Havalimanına inileceğini haber veriyordu. Onur koltuğunda hareketlendi ve üzerine çekidüzen verdi. Biraz sonra havalimanının çıkış kapısına doğru yürüyordu. Bir taksi çevirdi ve rezervasyon yaptırdığı otelin adını söyledi. Ege'nin incisi İzmir'de pırıl pırıl bir hava vardı. Taksi şoförü Ege halkına mahsus güler yüzlülük ve sevecenlikle konuşmaya başladı Onur'la:

Meliha Hanım eve erkenden gelip bavulunu hazırlayan oğlunu odasının kapısına dayanmış seyrediyor, bir yandan da söyleniyordu: - Nereden çıktı bu İzmir seyahati durup dururken? Bu hafta sonu Nazım Beyleri bize davet etmeyi düşünüyordum...

Belkıs sinirli bir şekilde koltuklardan birine oturup, ayak ayaküstüne attı. Parmaklarını koltuğun kenarına seri şekilde vuruyor, sık sık soluyordu. Nazım ise düşünceliydi. Belkıs dayanamadı: - Bir çare bulmak zorundasın. Ben seninle yaşlı, aksi bir ihtiyarın kaprislerini çekmek için evlenmedim Nazım. Tutsun bir ev gitsin yanımızdan...