Seçkin Başkan

Onur Hukuk Fakültesini beş sene önce bitirmiş, stajını tamamladıktan sonra Ahmet Fazıl Ergin'in şirketinde hukuk müşaviri olarak çalışmaya başlamıştı. Hukuk bürosunda görevli üç avukattan biriydi. Babası İsmet Karoğlu çok ünlü bir ihracatçıydı ve Nazım Beyin çok yakın arkadaşıydı.

Nazım Bey duygularını belli etmeyen, hayata karşı acımasız bir kişiliğe sahipti. Kendi doğrularını kanun kabul eder, ona yanlış gelen hiçbir konuda taviz vermezdi asla. Ahmet Fazıl Bey artık ikinci plana atılmanın verdiği huzursuzluğu kendi içinde yaşıyordu. Son günlerde ise geceleri gördüğü kâbus gibi rüyaların etkisiyle geçmişle hesaplaşmaya, hayatındaki, büyük olarak nitelendirdiği yanlışların bedellerini irdelemeye başlamıştı. Kendisini huzursuz eden, vicdanını rahatsız eden hadiseler bir film şeridi gibi gözlerinin önünden gitmiyor, aklından çıkmıyor, geceleri rüyalarını kâbusa dönüştürüyordu. Yaşlı adam geçmişinde boğulmaya başlamıştı...

Ahmet Fazıl Bey hayatı boyunca durmadan çalışmış, sonunda sahip olduğu büyük tekstil fabrikası ile inanılmaz bir servetin sahibi olmuştu. Kendisine hayatı boyunca örnek aldığı babası Hikmet Fazıl Bey manifaturacılıkla işe başlamıştı. Ondan devraldığı işine dört elle sarılmış, hızlı bir yükselişle Türkiye'nin sayılı zenginleri arasına girmişti. Bu yükselişte ve başarıda çok sevdiği eşi Safiye Hanımın payını göz ardı etmemek lazımdı. Kocasına her bakımdan inanılmaz bir destek vermiş, onunla birlikte didinip, çalışmıştı. Karısının, elde ettiği başarıdaki fedakârlıklarını her zaman takdir ve minnetle karşılamıştı Ahmet Fazıl Ergin...

Güneş, geceyle verdiği savaşta zafer kazanmanın parlaklığıyla yükselmeye başlamıştı. Ahmet Fazıl Bey kötü bir gece geçirmiş, yaklaşık bir buçuk saattir yatağında bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu.

Neriman yeniden evine döndüğü zaman etrafına baktı. Bomboştu ev. Sadece arada bir tutamadığı hıçkırıklarının duvarlara yansıyıp dönen aksi duyuluyordu. Uğur yüzüne bile bakmamıştı genç kadının. Kızlarının arabaya binip uzaklaşmalarını bir yabancı gibi gözleriyle takip etmişti. Dönüp bir el bile sallamayacak kadar kendilerini yeni hayatlarına hazırlamış görünüyorlardı.

Neriman, duydukları karşısında beyninden vurulmuşa dönmüştü âdeta. İki kızı da karşısında yüzlerinde hiçbir ifade olmadan kendisine bakıyorlar ve kararlı görünüyorlardı. Genç kadın şaşkın bir şekilde kekeledi: - Nasıl yani? Nereye gidiyorsunuz?

Akşam yemeğini yeni hazırlamıştı Neriman. Kızlar yine babalarıyla birlikte sinemaya gitmişlerdi. Bir hafta içinde her akşam Uğur iki kızını da alıp gidiyordu. Neriman sonunda restini çekmiş, bugün akşam yemeğinde kızların evde olmasını istemişti. Onların babalarıyla birlikte olmalarını hoş karşılıyor ama durumun abartıldığını düşünüyordu. Belki de gizliden gizliye hissettiği şey kıskançlıktı. Kapının çalındığı sırada salatayı yeni bitirmişti. Aceleyle ellerini kuruladıktan sonra koşar adımlarla kapıya gitti. Karşısında Elif duruyordu. Hayal kırıklığı yaşamış gibiydi Neriman. Kenara çekildi: - Gel Elif Abla, kızlar geldi zannettim.

Neriman çayları koyarken kaçamak bir bakışla kızlarını kontrol etti. Her ikisi de hayatlarından oldukça memnun görünüyordu. Gece eve girdikten sonra geçirdikleri zamanla ilgili detaylı bir şey anlatmamışlardı. Genç kadın kendisini rahatsız eden bir şey hissetti. Sanki yavruları ondan uzaklaşmış gibiydiler. Bu tedirginlik içinde zor bir gece geçirmişti Neriman. Sabah erkenden kalkmış, onların kahvaltılarını hazırlamıştı. Sofraya oturdukları zaman iki kardeş kendi aralarında fısıldaşıyorlardı.

Gül heyecanlıydı. Uğur onun dudaklarının titrediğini fark ederek gülümsedi. Genç kız devam etti: - Burada küflenip gideceğiz. Ben artık bu yoksul hayatı istemiyorum. Hiç istemedim zaten. Düşünmeye hiç gerek yok! Anneme de bahsetmeyiz merak etme. Kardeşim de ben de burada, bu şartlar altında yaşamak istemiyoruz. Uğur memnundu. Arkasına yaslandı:

Uğur İstanbul'un en lüks restoranlarının birinde yer ayırtmıştı. İki kız kardeş hayatlarında ilk defa gördükleri bu lüks ve şatafatlı yerden çok hoşlanmışlar, büyülenmiş gibi hareket ediyorlardı. Uğur onların hiçbir isteklerini geri çevirmiyor, ağızlarından çıktığı an yerine getirmek için çırpınıyordu.

Neriman telefonu kapatıp heyecanla kendisine bakan kızlarına döndü: - Babanız gelmiş kapıda, sizi bekliyor. Ben de çıkacağım sizinle.

Uğur Neriman'ın telefonundan sonra hemen dışarıya çıktı. Oldukça pahalı iki parfüm satın aldı. Neriman telefonda İpek'in bulunduğunu, akşamüzeri kendisine teslim edildiğini haber vermişti. Sevinmişti Uğur. Ama bu sevincin niteliğini bir türlü belirleyemiyordu yüreğinde. Bulunmasa ne hissederdim acaba diye düşündü. Hiç görmediği, bilmediği bir genç kızın kaybolması onu ne kadar üzerdi? Bu kız kendi evladı bile olsa o evlat sevgisini o kadar sınırlı biliyordu ki... Şu anda da hissettiği sadece meraktı.

İpek bu arada yanlarına gelmişti. Neriman onu yüzüne baktı. Kızının söyledikleri bir balyoz gibi inmişti beynine. Demek ki yaptığı hiçbir şey takdir edilmiyordu. Kızlarının duygularını anlayamıyor, kendini onların yerine koyup empati kurmaya çalışıyor ama bir türlü olaylara ve yaşadıklarına nesnel bakamıyordu. Yutkundu ve yavaşça mırıldandı:

İpek akşam saatlerinde getirildi karakola. Elif söz verdiği gibi erken gelmiş, Neriman ve Gül'ü alarak karakola gidip beklemeye başlamışlardı. Genç kız biraz zayıflamıştı. Annesini ve kardeşini görünce ağlamaya başlamıştı. Neriman koşup sarıldı kızının boynuna:

Neriman ağır adımlarla yürüdü sokakta. Kafasının içi dopdoluydu. İşte olup bitmişti her şey. Bütün bir gecesini uyumadan geçirdiği, nasıl ve ne şekilde olacağını düşündüğü yıllar sonraki karşılaşma yarım saat içinde gerçekleşmişti. "Ne kaldı geriye?" diye düşündü. Kendini tarttı. Kocaman bir "hiçbir şey" olduğunu görünce acı bir gülümseme belirdi dudaklarında. Yüksek sesle mırıldandı:

Uğur Neriman'ın gözlerinin içine bakamıyordu konuşurken. Aslında sormak istediği o kadar çok şey vardı ki... Neriman ise ilk andaki tedirginliğini atmış, şu birlikte geçen yarım saat zarfında hayatının bu hale gelmesinde en büyük rolü oynayan bu insan karşısında, ona karşı hiçbir şey hissetmediğini fark etmişti. Bunun şaşkınlığını yaşıyordu iç dünyasında. Ne sevgi, ne kızgınlık, ne nefret, ne de acıma! Hiçbir şey kalmamıştı. Kaşlarını kaldırıp yüzüne baktı Uğur'un: - Gül'ü tanımak istiyorsun demek!

Uğur derin bir nefes aldı. Muhtarın masasının karşısındaki suni deri kaplı koltuklardan birine oturdu. Neriman onun yaşlanmış olduğunu düşündü. Kilo almıştı. O ilk tanıdığı incecik delikanlı şimdi yerini hafif göbekli, şakakları dökülmüş ve kırlaşmış bir adama bırakmıştı. Uğur cebinden bir sigara çıkartıp yaktı. - Bana olan öfkeni kusabilmen için sana verdiğim bu fırsatı iyi değerlendiriyorsun bakıyorum. Neriman âdeta zıpladı yerinden:

Muhtarlığın kapısının önüne gelince gözlüklerini çıkardı ve içeriye girdi. Seyfi Efendi onu görünce ayağa kalktı: - Hoş geldin Uğur Bey oğlum... - Hoş bulduk Muhtar Bey...

Uğur bir gün öncesini oteldeki odasında dinlenerek geçirmişti. Daha sonra otelin restoranına inip yemek yemiş, biraz dışarı çıkıp Beyoğlu'nda dolaşmış, daha sonra da erkenden dönüp yatmıştı. O da heyecanlıydı. Yıllar boyunca düşünmemeye çalıştığı, ama yüreğinin derinlerinde bir yerde duran vicdan sızısının o güne kadar kendisini ne denli huzursuz ettiğini Neriman'a bu kadar yaklaşınca bir kez daha anlamıştı.

Muhtar Seyfi Efendinin bürosunda iki üç kişi vardı. Neriman sessizce bir köşeye oturup beklemeye başladı. Saat dokuzu biraz geçiyordu. Seyfi Efendinin başı sakinleşince genç kadına baktı: