Seçkin Başkan

Neriman o gece sabaha kadar uyumadı. Onu rahatsız eden bir şeyler vardı. Kendini çok yalnız ve korumasız hissediyordu. Yıllar sonra bütün hayatını etkileyen bir davranışın hesabını sorma fırsatını ele geçirmesi heyecanlanmasına sebep oluyor, bunca yıl içinde biriktirdiği ıstırapları Uğur'un yüzüne nasıl haykıracağını, yaşadıklarının hangi birinin hesabını soracağını bilemiyordu.

Neriman evine girer girmez kendini kanepenin üzerine attı. Hıçkırarak ağlamaya başladı. Neden ağladığını da bilmiyordu. Sadece uğradığı haksızlığa, yaşadıklarına, uzun zamandır bilinçaltına atmaya çalıştığı, yüreğine gömdüğü ıstıraplarına geri dönmenin getirdiği bir hezeyandı bu gözyaşları. Neden sonra kendini biraz daha rahatlamış hissederek kalktı yerinden. Biraz sonra Gül gelecekti. Ona yemek hazırlamak zorundaydı. Ardından karakola gidecekti İpek hakkında bir haber olup olmadığını sormak için. Birkaç gün önce savcılığa yeniden gitmiş, bir dilekçe daha vermişti.

Neriman günlerdir ağlamaktan şişmiş gözlerini pazardan aldığı ucuz bir gözlüğün ardına saklamış, hızlı adımlarla yürüdü muhtarlığa doğru. Muhtar Seyfi Efendi haber göndermişti akşamüstü. Mutlaka kendisine uğraması gerektiğini iletmişti küçük oğluyla. İpek'le ilgili bir şey olacağını düşünerek hiç vakit kaybetmeden ertesi sabah işlerini bitirdikten sonra hemen yola koyulmuştu

Nüfus müdürlüğündeki memur Uğur'un söylediği ismi bir daha tekrar ettirdi: - Neriman Taşçı!

Havaalanı kalabalıktı. Almanya'dan gelen uçağın yolcuları pasaport kontrolü için kuyruğa girmişlerdi. Çoğunluğu Türk işçilerin oluşturduğu uzun kuyruk çıkış kapısına kadar uzamıştı.

Saat gecenin on biri olmuştu. Mesele yavaş yavaş aydınlanıyordu. Selim denilen adamın bir kere hırsızlıktan, bir kere de reşit olmamış bir kızı alıkoymaktan sabıkası vardı. Polis kayıtlarından çıkmıştı meydana. Polisin tespitlerine göre iki genç kaçmışlardı. Tahir Bey anlatmıştı bütün bunları. Elif yüzünü buruşturdu: - Ah İpek, ah be kızım!

Elif acıyarak baktı Neriman'a. Genç kadın kanepenin üzerinde oturmuş, başını bir tülbentle sarmış, ağlamaktan gözleri şiş bir şekilde ileri geri sallanıyordu.

Neriman tiz bir sesle bağırdı: - Nereye uğradı? Neler oluyor Gül! Kardeşin nerede? Genç kız dudaklarını ısırdı. Birkaç saniye tereddüt ettikten sonra aynı tonla bağırarak cevap verdi annesine: - Bilmiyorum ben... Bir arkadaşıyla gidecekti pikniğe. Bana öyle söyledi.

Neriman çöpleri toplayıp, alışveriş işini de hallettikten sonra dairelerden topladığı aidatları vermek için Albay Tahir Beyin yanına çıkacaktı. Sabah çöpleri toplarken haber vermişti. Evine girip kahvaltı sofrasını topladı. Bulaşığı yıkadı. Altı aydır dizleri ağrıyordu. Yüzünü acıyla buruşturdu.

Ertesi sabah erkenden uyandı İpek. Heyecandan yerinde duramıyordu. Hiçbir şey yokmuş gibi davranmak zorundaydı.

Selim hızlı adımlarla yürüyen iki kardeşin arkasından yetişti ve elini İpek'in omzuna attı: - Bu ne sürat? Nereye böyle koşarak?

Neriman tepsiyi masaya bırakıp kızına döndü: - Size elimden geldiğince bir şeyler yapmaya çalışıyorum. İsteklerinizi gücüm yettiğince yerine getirebilmek için onlarca insana uşaklık ediyorum. Ama ne yazık ki sizi hâlâ tatmin edemedim. Biraz insafsızlık olmuyor mu, bu sözleri hak ediyor muyum dersiniz? İpek'e söylemişti bunları ama cevap veren Gül oldu:

Genç kadın düşünceli bir şekilde baktı kızının yüzüne. Onun bir sıkıntısı olduğunu hemen anlamıştı. Üstelememeye karar verdi. Zaman geliyor kızlarına karşı nasıl bir tutum takınması konusunda tereddüde düşüyordu. Böyle anlarda en büyük yardımcısı Elif Hanımdı. Ondan yardım istiyordu hemen. Elif ise kızların üzerinde aşırı baskı kurmasına hep karşı çıkıyordu. Onlar gençti, hayata karşı tecrübesizdiler ve kendi doğrularından başka doğruları kabul etmeleri zaman alacaktı. Eğer çok sıkı bir tutum takınırsa yanlışlara sürüklenmeleri daha kolay olacaktı. Ayrıca Neriman kızlarının yapılarını ve düşüncelerini tahlil edebiliyordu.

İpek sokağa çıkar çıkmaz etrafına bakındı. Birden iki apartman ötede duran genç adamı gördü ve yüzünde beliren tebessümü saklamaya gerek duymadan o tarafa doğru koşar adımlarla yürüdü. Selim yirmi yaşlarında, yakışıklı denilebilecek bir tipte, uzun boylu bir gençti.

Neriman çıkar çıkmaz pencereye atıldı İpek. Bodrum katından dışarısını görmek çok da keyifli değildi. İnsanların belden yukarılarını görebilmek için pencereye doğru iyice yapışıp, kafalarını yukarıya kaldırmaları gerekiyordu. İpek merakla baktı çevresine:

İpek içeriye girer girmez mutfağa yöneldi: - Ay ben bugün çok acıktım. Neriman gülümsedi kızına: - Sabah hiçbir şey yemedin kızım. Bir dilimi bile bitirmedin. Tabii acıkırsın. İpek elini karnının üzerinde gezdirdi:

Hava güneşliydi... İlkbaharın pırıltılı güneşi sabahın ilk saatlerinden itibaren kendini göstermeye başlamış, berrak, bulutsuz gökyüzünde ışıldıyordu. Neriman çöpleri döktükten sonra alışveriş faslını bitirmiş, merdiven temizliği yapıyordu. Aklı kızlarındaydı. İpek ve Gül bu sene liseye başlamışlardı. Oturdukları apartmana yürüyerek on beş dakikalık bir mesafedeki liseye gidiyorlardı. İlk öğretimi problemsiz bir hâlde bitirmişlerdi. Her ikisinin de karnelerinin yanında takdir belgesi de gelmişti. Ama kızlar artık büyüme aşamasına girdikleri için zaman zaman problemler yaşıyorlardı.

Apartman sakinleri çok memnundu Neriman'dan. On beş günlük kalorifer kursunu da bitirmiş ve kaloriferi de yakmasını öğrenmişti. Sabah temizliğinden önceki işi, kazanı ateşlemekti. İşini zevkle yapıyordu. Apartman sakinleriyle arası gayet iyiydi. Arada bir apartman sakinlerinden bazıları kullanmadıkları eşyalarını, giysilerini Neriman'a veriyor, küçük bebekleri olanlar da bebekler için yardımda bulunuyorlardı.

Kapıcı odası yirmi metre kare kadar büyüklüğünde tek bir odaydı. Bir mutfağı, bir banyosu vardı. Apartmanın kalorifer dairesinin yanındaydı.

Tahir Bey yukarıdan aşağıya süzdü Neriman'ı: - Pek de zayıfmış... Nasıl kalkacak bu işin altından? Elif gülümsedi: - Siz merak etmeyin Tahir Bey, ben kefilim Neriman'a. Dürüstlüğü, çalışkanlığı kriter olarak almıyor muyduk biz bu görev için? Bütün bunlara sahip Neriman.