Seçkin Başkan

Kapı çalındığı zaman Payidar ablası ve anne babası için yaptığı kahveleri götürüyordu. Tepsiyi masanın üzerine bırakıp koştu. Gelenler Yalçın ve karısıydı. Yalçın her zamanki gibi şımarık tavrıyla girdi içeriye: - Hey millet, biz geldik!..

Akşamüzeri beşten sonra hem Şevket Bey hem de Şefika Hanım giyinmişlerdi. Her ikisi için de saatler geçmiyor gibiydi. Payidar ise odasındaydı öğleden beri. Şefika Hanım çorbayı da yapmış, sadece salata kalmıştı.

Cumartesi günü erkenden kalkmıştı Şefika Hanım. Heyecanlıydı. Çocukları geleceği zaman içini tarif edilmez bir kırptı kaplar, yüreği fırlayacakmış gibi atarak bütün gününü heyecan içinde geçirirdi. Bugün de öyle olmuştu.

Şevket Bey Cuma günü namazdan sonra bankaya gidip emekli maaşı kuyruğuna girdi. Yaklaşık iki saatlik bir bekleyişten sonra parasını aldı.

Payidar, Sedat'ın arabasından indiği zaman telaşla saatine baktı. Hava çoktan kararmıştı. Uzaklaşan arabaya el salladıktan sonra hızlı adımlarla yürüdü.

Tülay odaya giren kocasına sert bir şekilde baktı. Yavuz, karısının bu anlamlı bakışlarının altında ezilmiş, suçluluk duygusuyla dudaklarını ısırdı. Tülay ela renkli gözlerini kısarak tok bir sesle sordu:

Yadigar kocası gittikten sonra evini toplamaya başlamıştı. Bir yandan gözlerinden yaşlar süzülüyor, bir yandan da iş yapıyordu. Saffet giderken yine dünyanın hakaretini yapmış, acı bir şekilde aşağılamıştı genç kadını. Yadigar bunları hak etmediğini düşünüyordu. Onurunun ayaklar altına alındığını farkındaydı ama hiçbir şey yapamamak daha çok zedeliyordu. Bütün bu yaşadıklarını daha sonradan gözden geçirdiğinde hayretler içinde kalıyor, nasıl katlanabildiğine kendisi de şaşıyordu. Elektrik süpürgesinin sesinin arasında telefonun çaldığını duyunca hemen makineyi kapattı. Koşarak açtı telefonu. Eğer arayan Saffet ise kıyameti kopartırdı geç açtığı için. Korkarak konuştu:

Şevket Bey gözlüklerini takıp koltuğun kenarında duran sehpanın üzerinden telefon rehberini aldı. Dikkatle bakarak Yalçın'ın numarasını buldu. Sonra karısına seslendi:

Payidar yağmurdan korunmak için kapüşonunu başına geçirip hızlı adımlarla otobüs durağına doğru yürüdü. Saat dokuza geliyordu. Endişe ile etrafına bakındı. Bütün insanlar yağmurdan korunmak için saçak altlarından yürüyordu. Caddeler su içindeydi.

Payidar gözlerini açtığı zaman dışarıdan gelen yağmurun sesi ve havanın karanlığı karşısında şaşkınlıkla bakındı etrafına. Uykusunu alamamış gibi bir hali vardı. Bir süre tembel tembel yatmaya devam etti. Kapının hafifçe vurulduğunu duyduğu an yeniden içi geçmek üzereydi. Şefika Hanımın başı kapı aralığından görününce sıkıntıyla yüzünü buruşturdu:

Bostancı'nın deniz manzaralı en lüks apartmanlarından birinin ikinci katında ışıklar vakit sabaha karşı olmasına rağmen hâlâ yanıyordu. Şevket Bey ve Şefika Hanımın büyük oğlu Yavuz'un evinde haftada en az iki defa gerçekleşen arkadaş toplantılarından birisi vardı.

Yalçın mutfakta bir tepsinin içine hazırladığı enfes kahvaltıyı karısına götürürken bir yandan da bütün sevimliliğiyle şarkı söyler gibi bağırıyordu:

Yadigar sabah erkenden kalkmıştı. Geceyi yine uykusuz geçirmişti. Kocası Saffet gece yarısından sonra eve gelmiş, gelir gelmez de her zaman olduğu gibi bağırıp çağırmaya başlamıştı.

Karı koca yaşlanmışlardı artık. Onlara göre artık hayattan bekledikleri çocuklarından görecekleri saygı, alaka ve şefkatti. Bir tek Payidar kalmıştı. O da kendisini kurtaracak yaşa gelmişti. Şevket bey küçük kızını problem yapmıyordu. O üniversiteyi kazandığı zaman nasıl olsa ağabeyleri, ablası yardımcı olur, onun tahsilini tamamlamasına katkıda bulunurlardı...

Şevket Bey Nüfus Müdürlüğünde görevli sıradan bir memurdu. Yaşlı bir ablasından başka kimsesi yoktu. O da evliliklerinden iki sene sonra vefat etmişti.

Gecenin karanlığında bir flaş gibi parlayan şimşeğin ardından camları sarsan bir gök gürültüsü duyuldu. Birdenbire bastıran sağanak yağmurun sesi insanı huzursuz ediyordu.

Gaye coşkuyla girdi Nalan'ın odasına: - Nalan, saçlarım nasıl olmuş? Biraz düzelttim... Kuaför tam istediğimi yapamadı. Nalan gülümsedi genç kıza bakarak: - Çok güzel olmuş canım...

Ahmet Nejat hasta bakıcının yardımıyla giyindi, saçlarını taradı. Sabahleyin yine hasta bakıcının yardımıyla tıraş olmuştu. Yüzü solgun görünüyordu. Bir gün önce hiç tanımadığı babaannesi ve dedesiyle tanışmış, onlarla uzun süren bir sohbet yapmıştı. Artık bir aileye kavuşmuş olmanın heyecanını yaşıyordu.

Faruk karısının yardımıyla bir yudum daha meyve suyu içtikten sonra başını yavaşça yastığına koydu. Ameliyat sonrasından beri ilk defa bu kadar iyi görünüyordu. Yüzüne renk gelmeye başlamıştı. Dudaklarını şaplattı keyifle: - Güzelmiş meyve suyu... Biraz daha içeyim sonra...

Zekiye Hanım dehşet içinde dinliyordu Betül'ün anlattıklarını. Arada çaresizce inliyordu. Haşmet Bey ise gözleri büyümüş bir şekilde ifadesizce bakıyordu gelinin yüzüne. Betül son sözlerini söyledi: