Seçkin Başkan

Annesini düşünürken, dudaklarında mahzun bir gülümseme belirdi Ahmet Nejat'ın: "Anam, bugün göreve başladım. Artık üniversitede hocalık yapıyorum. Sana verdiğim sözü tuttum anam. Keşke yaşasaydın ve görseydin. Keşke bu sevinci seninle paylaşabilseydim... Seni o kadar özledim ki anam..." diye mırıldandı kısık bir sesle. Derin bir nefes aldı ve gözlerini kapattı...

Ahmet Nejat masasını toplayıp üniversiteden çıktı. Pardösüsünün yakalarını kaldırıp elleri ceplerinde hızlı adımlarla yürüdü. Beşiktaş'ta tek odalı bir ev tutmuştu...

Nalan hızlı adımlarla evlerinin bulunduğu sokağa girdiği zaman hava kararmak üzereydi. Merdivenleri soluksuz çıkıp kapının ziline bastırdı parmağını. Az sonra içeriden duyulan ayak sesleri yüzünde gayri ihtiyari bir memnuniyet belirmesine neden oldu. Kapıyı açan Aysel kızını görünce sevinçle tebessüm etti:

Ve yıllar sonra... Üniversitenin bahçesinde küçük gruplar halinde bulunan öğrenciler ders saatinin başlamasını bekliyorlardı. Nalan arkadaşlarının kendisine yaptıkları iltifatlardan bunalmış gibiydi. Saçlarını yeni kestirmişti.

Nihal'in cenazesi ertesi gün kaldırıldı. On beş yirmi kişilik cemaat arasında Huzurevinin müdürü, çalışma arkadaşları, kadın sığınma evinin müdürü, Sibel Hanım, Servet Hanım ve Ahmet Nejat vardı. Cenaze defnedildikten sonra kadın sığınma evinin müdürü İrfan Bey, Sibel'e yaklaştı:

Teşhis konulduktan üç buçuk ay sonra bir gece Nihal apar topar hastaneye kaldırıldı. Zaten son on gündür yataktan çıkamıyordu. Servet Hanım o gece genç kadının iyice fenalaştığını, zaman zaman bilincini kaybettiğini fark edince Ahmet Nejat'ı karşı bakkala gönderip Sibel Hanıma telefon ettirmiş, durumu anlattırmıştı.

Nihal'in amansız bir hastalığın pençesinde olduğunu öğrenmesinin üzerinden üç ay geçmişti. İşe gitmiyor, hastanenin verdiği raporu durmadan yeniliyordu. Oldukça zayıflamıştı. Gün geçtikçe çöktüğünü hissediyordu.

Nihal darmadağınık olmuştu. Doktorun kendisini avutmak için neler söylediğini hatırlamıyordu bile. Tek düşüncesi oğluydu. Ona bir şey olursa o küçücük zavallı yavrunun ne olacağını düşünüyor, bir el boğazına sarılmış sıktıkça sıkıyordu. Kendisini deniz kenarına zor atabildi. Denizin mis gibi iyot kokusunu içine çekti. Biraz olsun açılmak, nefes almak istiyordu. Bir müddet sonra kendine geldi. Ne yapacağını bilmiyordu. Gözlerinden süzülen damlalar yanaklarını ıslatmıştı. Doktorun son sözlerini hatırladı:

N ihal hızlı adımlarla hastaneden içeri girip polikliniklere doğru yürüdü. Son zamanlarda oldukça sıklaşan baş dönmelerine bir çare aramak için iş yerinden sevk kağıdı almış ve devlet hastanesine gelmişti. Sıra numarası alıp beklemeye başladı. Bir gece önce baş dönmesinden ayakta zor durabilmişti.

Aysel ocaktaki tencereyi alıp masaya doğru yürüdü. Mutfakları oldukça büyük olduğu için yemeklerini orada yiyorlardı. Tencereyi sofraya koyup kocasına baktı:

Aysel karşısındaki adamı daha fazla üzmemek için hemen atıldı: - Çok memnun oldum sizi gördüğüme... Eşinizi tanımıyorum ama kendisine saygılarımı iletin lütfen...

Faruk arabasını park ettikten sonra kalabalık cadde boyunca yürümeye başladı. Bugün kızı Gaye'nin doğum günüydü. Betül akşam yemeğine Haşmet Beyleri ve kendi anne, babasını davet etmişti.

Ahmet Nejat birden durgunlaşmıştı. Tıpkı Faruk'un gözlerine benzeyen gözlerini kısarak baktı annesine. Sanki onun söyleyeceklerini duymak için sabırsızlanıyor gibiydi. Nihal usulca başladı söze:

Hafta sonunda Ahmet Nejat erkenden uyanmıştı. Bugün annesiyle birlikte çarşıya çıkacaklar ve o çok istediği eşofmanı alacaklardı. Servet hanım da gün doğmadan kalkmış, sabah namazını kıldıktan sonra kahvaltıyı hazırlamıştı. Nihal ise hâlâ yatıyordu. Ahmet Nejat sabırsızlıkla dolanıp duruyordu küçük odanın içinde. Servet Hanım ona baktı gülerek:

Faruk ayaküstü çayını içip hemen gitmek niyetindeydi. Acele ettiği her halinden belli oluyordu. Betül ipek sabahlığının önünü kapattıktan sonra kocasına baktı:

Mantosunu giyip başını bağladıktan sonra sokağa çıktı. Önce fırına, sonra manava uğradı. Aklı dün akşamki konuşmalardaydı. Servet Hanım haklıydı. Ahmet Nejat'ın sorularından nereye kadar kaçabileceğini bilmiyordu. Yarından sonra oğlu genç bir delikanlı olduğu zaman daha fazla üsteleyecekti.

Nihal masanın üzerindeki evrakları toparladıktan sonra çekmeceye kaldırdı ve dolabı kilitledi. Işığı söndürüp odadan çıktı. Belediyeye ait huzurevinde işe başlamasının üzerinden yedi sene geçmişti. Ahmet Nejat ilkokul ikinci sınıfa gidiyordu artık

O geceyi rahat geçirmişti Nihal. Bebeği yanında yatıyordu. Doktor akşama doğru gelmiş, dikkatle muayene etmişti her ikisini de. Sonra doğrularak genç annenin yüzüne bakarak:

Vasfiye doktorun gözlerinin içine baktı: - Nasıl doktor Hanım, kurtuldu mu? Doktor başını salladı: - Evet, nur topu gibi bir oğlu oldu. Pek güzel, pek sağlıklı bir bebek...

İstanbul'da Faruk'un nikahının yapıldığı günü sabahı İzmir'de Nihal sabahleyin oldukça yorgun uyandı. Artık gün sayıyordu. Geçen zaman zarfında doktor kontrollerini aksatmamış, bebeğinin sağlıklı doğabilmesi için gücü nispetinde yapılması gereken her şeyi yapmıştı. İşinden son derece memnundu. Bir ay önce Tülin Hanım kendisini çağırıp doğuma ne kadar kaldığını sorduğu zaman Nihal mahcup bir şekilde: