Seçkin Başkan

Nihal elindeki valizi kapının kenarına koyup bir kez daha baktı eve. Çocukluğu bu evde geçmişti. Annesini bu evde kaybetmiş, hayatının her yaşanmışlığında mekanı bu ev olmuştu. Dudaklarını ısırdı hafifçe. Duyguları karmakarışıktı. Kapıyı çekip kilitledi. Anahtarı köşedeki bakkala bırakacaktı. Bir gün önce ev sahibiyle görüşmüş, evi boşaltacağını haber vermişti. Şaşırmıştı yaşlı adam. Bunca senedir evinin kiracısı olan bu ailenin son ferdinin de gitmesi duygulandırmıştı. Söyleyecek bir şey olmadığını belirterek:

Nihal paydos saati geldiği zaman patronu Melih Beye yaklaştı yavaşça: - Sizinle konuşmak istiyorum efendim. Melih Bey merakla baktı genç kadının yüzüne:

Betül anne ve babasına sevgi ve özlemle sarıldı. Her ikisini de defalarca öptükten sonra bir adım geri çekilerek onların yüzüne baktı:

Havaalanı kalabalıktı. Fehamet Hanım heyecan içinde etrafına bakınıyordu. Bugün yaklaşık bir yıldır görmediği kızı Betül Amerika'dan dönüyordu.

Aysel, sanki bir çiviyle çakılmış gibi olduğu yerde kalıp nefesini tuttu: - Söyledin mi her şeyi?

Aysel sofrayı hazırlamış, ocağın başında çorbanın kaynamasını bekliyordu. Babası ve annesi oturma odasında konuşuyorlardı. Bir ağabeyi vardı beş yıl öncesine kadar.

Sabah gözlerini açtığı zaman yerinden kalabilecek durumda değildi. Midesi bulanıyor, başı dönüyor, her tarafı ağrıyordu. Güçlükle doğruldu yataktan. Fakat mide bulantısından ne olduğunu bilemeden kendisini lavaboda buldu.

Nihal sahile geldiğinden beri ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu. Güneş iyice yükselmişti. Gözleri kıpkırmızı olmuştu ağlamaktan. Etrafına bakındı sanki yeni uyanmış gibi.

Haşmet Beyin odası gerçekten gören herkesi hayran bırakacak bir biçimde dekore edilmişti.

Faruk hızla çıkıp giden Nihal'in arkasından üzgün gözlerle baktı. Genç kadın bir anda gözden kaybolmuştu.

Nihal birden dünyanın başına yıkıldığını zannetti. Bütün vücudu buz gibi olmuştu. Yeşil gözlerini kısarak baktı karşısındaki genç adama. Bu sevdiği adam olamazdı. Başını iki yana salladı:

Nihal'in patronu Melih Bey genç kadının söylediklerini dinlerken yan gözle de camın dışına, Faruk'un beyaz spor arabasına bakıyordu.

Sabah erkenden uyanmıştı Nihal... Birkaç lokma ekmek ve peynir yedikten sonra pardösüsünü giyerek çıktı evden.

Faruk annesinin bütün tepkilerini anlatıyordu Nihal'e. Ardından da bütün bu tepkilerin kendisi için hiçbir önem taşımadığını vurguluyor, canını sıkmamasını söylüyor, her zaman yanında olacağını üstüne basa basa belirtiyordu.

Zekiye Hanımın yüzünde memnuniyet ifadesi belirivermişti. İnce dudakları sevinçle kıvrıldı: - Canım oğlum benim. Doğruyu göreceğini biliyordum. Ben de senden bunu beklerdim zaten. Şimdi senin için harcadığım emeklerin boşa gitmediğini gördüm işte.

Haşmet Bey olanları uzaktan izlemekle yetiniyordu... Meseleyi biliyordu ama bu işin çözümünü her şeyde olduğu gibi karısına bırakmıştı.

Faruk ayağa kalkıp annesini usulca öptü. Düşünceli ve üzgün görünüyordu. - Ben odama çıkacağım anne. Babam gelince, yemek hazır olunca Kevser'le haber verirsin, salona gelirim.

Zekiye Hanım elindeki porselen fincanı yavaşça koltuğun anındaki sehpaya bıraktı. Karşısında oturan yakışıklı gencin yüzüne dikkatle bakıyordu.

Nihal bir şeyler anlatmak istiyordu... Dudaklarını ısırdı. Gözlerini kaçırdı arkadaşından, yere baktı:

Nihal yirmi üç yaşındaydı... Babası o çok küçükken ölmüş, annesiyle birlikte yaşamıştı.