Ünal Bolat

"Öfkeyle çıkardım bilezikleri de attım. Bir yüzük kalmıştı parmağımda ‘şimdilik kalan'. Ama daha önemli bir şey vardı... Çok önemli... O da karnımda taşımaya başladığım bebeği..."

"İşte şimdi tongaya düşmüştü! Onun sucuk delisi olduğunu biliyordum. Ona bir plan hazırladım. Böylece sabah yediğim dayağın acısını çıkartacaktım. Eve gelir gelmez annem mantosunu falan çıkartırken ben alışveriş fişine "1 kg sucuk" diye yazı ekledim."

"O gün ajanslara yürekleri parçalayan bir haber düşmüştü: ‘Düğün konvoyunda, gelin arabasının önünün bahşiş almak için kesilmesi nedeniyle meydana gelen zincirleme trafik kazasında 6 kişi ölmüş 100'e yakın isim yaralanmıştı' deniyordu..."

"Bu gazeteyi buraya sen mi bırakıyorsun? Sana kim söyledi gazete bırakmanı!" dedi. Ensemden tutup, ardıma bir tekme vurarak beni kahveden dışarı attı... Adamın aniden cellat gibi üzerime yürümesinden öyle korkmuştum ki anlatamam."

"Bu arada benim doğum tarihimle ölen ağabeyimin ölüm tarihi doğal olarak karışıyor. Nuri Hocanın ölüm tarihi de doğal olarak açık ve net değildir. İşin daha da ilginç yanı, benim kendi adımı bile doğru dürüst bilmemem. İlkokulu bitirinceye kadar ismimin Nuri'sini bilmiyordum."

"Bizim ortak, aldığı parayla kendine aynı işi yapmak üzere bir dükkân tutmuş. Biz de bir terzi alarak kaldığımız yerden devam etmeye çalıştık... Aradan birkaç ay geçti... Belki bir yıl... Bir gün baktım, bizim eski ortak dükkâna gelmiş..."

"İçlerinden biri ‘Neyin var' derken biri esaslı bir kebap siparişi vermişti bile... Ben boynumu bükerken, ortadaki müşteri ‘aldırma amca' der gibi yaptı. Sonra etrafındakilere döndü: ‘Beyler, burada insan karnını doyurur. Burası ziyafet yeri değil' dedi..."

"Oğlan duvarda asılı duran pompalıyı alıyor. İçinde ne vardır, sonucu ne olur diye düşünmeden o öfke ile gelip dikiliyor babasının karşısına: -Sen misun benden onu alan. Al sana kumanda... Çekiyor tetiği!.."

"Ellerinde sigara ile o âmâ gencin yanından geçerken kılını kıpırdatmayanlar... Elindeki çubukla yol yordam bulma çabasına rağmen onu ikaz ederek öncelik isteyenler... Hatta ona çarpıp ardından da ‘Aaa, körmüş' diye şaşıranlar!.."

"Benim hiç harçlığım olmamıştı ki! Anneme sadece kır çiçekleri hediye edebilecektim. İşte program başlamıştı, sıra bana gelmek üzereydi salondaki kalabalığa heyecan ve merakla göz gezdirdim. Annemi göremedim yoksa gelmeyecek miydi?.."

"O günler ne hoştu... Ne kadar samimiyet vardı... Arkadaşlar birbirini Allah rızası için seviyor, yaptığını da Allah rızası için yapıyordu... O günün çayı da çorbası da Abisi de Amcası da ihlâs kokuyordu..."

"Şimdi de Rabbim evladı ile imtihan ediyordu aynı insanı... Eşimin dayısını... Bir ay önce motosiklet kazasında annesini kaybeden yüreği yaralı bu insan... Şimdi de on sekiz yaşındaki oğlunun haberiyle şoke olmuştu!"

"Acaba bizimkiler meseleye vâkıf oldular mı? Babam ağzından kaçırmış mıdır?" gibi cevabı askıda sorular, heyecanımı belki de ona katladı. Üstelik neredeyse her akşam internette görüştüğüm kız kardeşim, rüyasında, benim İstanbul'a geldiğimi gördüğünü anlatıp duruyordu. Acaba beni konuşturmak için bir komplo muydu?"

152 sayfalık gazeteyi elimize alınca nasıl mutlu oldum bilemezsiniz. 40. yılını biz okuyucularla paylaşımınızdan nasıl haz duydum anlatamam.

"Bizim orada esnafın dükkanlarında yanan sobalarda hep tarçın çayı kaynatılır. Soğukta tarçın insanın içini ısıtır. Fakat ben tarçını içmek için değil buzdan dolayı dönmeyen tekerimin buzunu çözmek için kullanır, kaynamış çayı çamurluğa dökerdim!.."

"Bazı günler dağıtımın şoförü Erzincan'da gazeteyi sanki bilerek atmıyor, nedense Erzurum'a gidip döndüğünde bırakıyordu. Öğleden sonra gelen gazete aboneye geç gidiyor aynı zamanda benim okulumu aksatmama neden oluyordu..."

"Bir gün okul müdürümüz Sıtkı Bey beni odasına çağırttı. O yıllarda okul müdürlüğü makamı şimdiki vali makamından daha saygın bir konumdaydı. O kadar korktum ki anlatamam. Acaba bir suçum mu vardı?.."

"Eyvah, baltayı taşa mı vurmuştuk ne? Adam açmış ağzını sayıyordu: Sizin gazeteyi okuyalı bunlara bir hâl oldu. Her hareketime karışır oldular. Baba öyle yapma, baba böyle yap! Bu yaştan sonra bana hayat dersi verir oldular. Sen sebep oldun bunlara sen!.."

"Ondan biraz daha büyük olan bir genç çıkageldi. ‘Ne yapıyorsunuz?' anlamında kaş göz işareti yapınca, bir tuhaf oldum... Bir yanda abone olmasına uğraşırken sağır ve dilsiz olduğunu öğrendiğim bir genç, bir yanda tam abone olacakken çıkagelen bu adam..."

"O sabah hepimiz yetimler gibiydik gazetede. Ama Samim Utkun Abi üzülmemiş olmalıydı... Çünkü o zaten düşmandı... Ama onda da bir enteresanlık vardı. Samim Utkun Abi çok üzgündü... Hatta o da mı ağlamıştı ne?.."