Yılmaz Öztuna

Mart ayı dert ayı halk söylemine -hiç olmazsa siyasî çerçevede- katılmıyoruz. 2004 yılı Mart'ını Türkiye'nin başarı ile geçirmesi, ağırlıklı şekilde dış politikadaki verimliliğe bağlıdır. Ve bazı gelişmeler, Türkiye'nin iradesi dışındadır.

Kıbrıs müzakereleri bütün hararetiyle devam ediyor. Washington'dan bile iki tarafa artık bitirin diye açık ihtarlar geliyor. Doğrusu biz, Denktaş-Papadopulos-De Soto görüşmelerinde anlaşmaya varılacağını hiç mi hiç sanmıyoruz.

Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün Polonya'dan sonra Rusya'yı ziyareti, mükemmel sonuçlandı. Dünyanın en ileri gelen liderlerinden olan ve Rusya'nın önünü açmak için çok akıllıca çalışan Putin tarafından dostça kabûl edildi.

Adalet Bakanı Sayın Cemil Çicek, Avrupa Birliği kriterlerine uyum sağlamak için Anayasa'mızın gene bazı maddelerinin tadil edilmek üzere Yüce Meclis'in takdirlerine sunulacağını bildirdi.

Federal Almanya şansölyesi Schröder'in Türkiye'yi resmî ziyareti, önemli bir siyasî gelişmedir. Hem bizim için, hem Avrupa bakımından...

Rusya ile sınırdaşlığımızın maziye karıştığı on küsur yıldan beri en büyük komşumuz, doğumuzda boylu boyunca uzanan İran'dır.

Lefkoşa'da üçlü (Birleşmiş Milletler, Kuzey ve Güney Kıbrıs) müzakereler başladı. Tam bir anlaşma oluşmadığı takdirde iki taraf (Türkiye ile Yunanistan) daha katılacak.

Mükemmel tahsil görmüş, iyi yetişmiş, alanında ün yapmış kişiler politikaya atılıp birden iktidara gelince, gerek oy almak için, gerek samimi kanaatleri olarak beyan ettikleri bazı sözlerini ve vaadlerini, unutmak durumunda kalırlar. Niçin?

Önümüzdeki yıllarda Avrupa Birliği üyelerini saymaya hâcet kalmayacak. Avrupa Birliği'ne girmeyen birkaç Avrupa devletini sıralamak çok daha kolaylaşacak.

Kıbrıs çözümsüzlüğünde ilk defa ciddi ümitler belirdi. Küçümsenmeyecek derecede çetin geçen New York müzakereleri, olumlu sonuçlandı.

Kim derdi ki, Birleşik Amerika'dan sonra Avrupa Birliği de Türkiye'yi stratejik müttefik ilân edecek? Hem de, Avrupa Birliği'nin hakkımızda epey veriştiren genişlemeden sorumlu Alman komiseri Günter Verheugen'in ağızıyla...

Türk yenileşme tarihinin bugünkü dönemini kaleme alacak istikbalin tarihçileri, hâlen yaşadığımız günlerin heyecanlı atmosferini soğukkanlılıkla inceleyecek ve değerlendireceklerdir.

Kıbrıs meselesinin âcilliği ve Avrupa Birliği ile derin ilgisi sebebiyle bu konuya odaklandık.

New York'tan ne çıkacağını kestirmek için derin zekâya da, büyük tecrübeye de hâcet yoktur. Görünen köy kılavuz istemiyor.

Kıbrıs'ta çözüm istemeyenlerin tasnifi şöyledir: 1) Çözümü ve Annan Planını Kıbrıs Türkü'nün, Türkiye'nin ve Türk'ün aleyhinde görenler. 2) Çözüm halinde Kıbrıs'ta maaşlarının, iktisaplarının ve çıkarlarının sona ereceğini veya tehlikeye düşeceğini hesaplayanlar.

Tarihte yolsuzluk ve rüşvetten arınmış bir devlet ve bir toplum göstermek çok zordur.

Başbakan Erdoğan'ın günlerdir gündemden düşmeyen ABD ziyareti başarısız geçse idi, bir kısım medyamız ve muhalefet, memnun olacaklardı.

Merkez Sağ'da muhafazakâr liberal ve Merkez Sol'da sosyal demokrat iki güçlü partiye sahip bir Türkiye'de demokrasi daha iyi işler. Ayrıca demokrasiyi yıkacak faaliyetleri bulunmayan tamamen Sağ ve Sol partilerin Meclis'e girmelerinde de sakınca yoktur.

Orta Doğu kavramını genişleterek ve İran, Afganistan'dan maada Güney Kafkasya ile Orta Asya'yı da katarak, bu muazzam coğrafyaya bundan böyle Büyük Orta Doğu adını verdim. Bu sahada hakim din İslâm'dır. Gene bu sahada benim stratejik müttefiklerim İsrail ile Türkiye'dir. Zaten bu coğrafyada ikisinden başka demokrasi yoktur.

Amerika, Türkiye'den, medyaya yansımayan bazı taleplerde bulundu mu? Bize birtakım teklifler yaptı mı? Başbakan Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Gül'ün ziyaretlerinde Pax Americana'nın Avrasya hedefleri üzerinde ima yoluyla olsun bir şeyler konuşuldu mu? Bunları bilemeyiz. Hiç değilse ben bilmiyorum.