Seçkin Başkan

Kar­şı­ya­ka İz­mir'in en gü­zel semt­le­rin­den bi­ri­dir. Ge­niş sa­hil yo­lu, ye­şil alan­la­rı ve sa­hil bo­yun­ca ya­pı­lan yem­ye­şil eğ­len-din­len alan­la­rı ile fe­rah, te­miz, ay­dın­lık bir gö­rün­tü ser­gi­ler. Sa­bah­la­rı in­san­lar bu alan­lar­da sa­bah spor­la­rı­nı ya­par­lar, de­ni­zin o mis gi­bi iyot ko­ku­su­nu ci­ğer­le­ri­ne dol­du­ra­rak sağ­lık­lı bir gü­ne baş­lar­lar. Ar­zu ve Coş­kun Al­san­cak'tan va­pur­la Kar­şı­ya­ka'ya geç­miş­ler, sa­hil bo­yun­ca Bos­tan­lı'ya doğ­ru yü­rü­yü­şe baş­la­mış­lar­dı. Ar­zu ma­vi bir je­an pan­to­lon üze­ri­ne kır­mı­zı za­rif bir bluz giy­miş­ti. Elin­de yi­ne pan­to­lo­nuy­la ta­kım bir ce­ket var­dı. Hiç mak­yaj yap­ma­mış­tı. Saç­la­rı­nın üze­ri­ne tak­tı­ğı gü­neş göz­lü­ğü pan­to­lo­nuy­la ta­kım, ma­vi çer­çe­ve­liy­di. Aya­ğın­da pa­ha­lı ol­du­ğu bel­li olan spor ayak­ka­bı­lar var­dı.

Coş­kun evi­ne gel­di­ği za­man sa­at ge­ce ya­rı­sı­nı geç­miş­ti. He­men ce­ke­ti­ni çı­kart­tı, eli­ni yü­zü­nü yı­ka­dı, pan­to­lo­nu­nu gü­zel­ce kat­la­dı ve pi­ja­ma­la­rı­nı giy­di. Uy­ku­su yok­tu. Otur­ma oda­sı­na gi­dip ka­ne­pe­nin üze­ri­ne uzan­dı. Dü­şün­ce­le­ri­ni sı­ra­ya koy­ma­sı ge­re­ki­yor­du.

Ye­mek bit­tik­ten son­ra hep bir­lik­te res­to­ran­dan çık­tı­lar.

Fı­rın­da piş­miş ta­hin hel­va­la­rı gel­miş­ti. Bir lok­ma alan Mit­hat Bey ağ­zı­nı şa­pır­da­ta­rak ko­nuş­ma­ya de­vam et­ti:

Coş­kun bi­raz ra­hat­la­mış­tı. Ge­nel­lik­le mes­le­ki ko­nu­lar ağır­lık­lı ol­mak üze­re uzun bir soh­bet sü­re­si ya­şa­dı­lar Ar­zu'yla. Ba­lık­lar bit­tik­ten son­ra Ve­dat Bey el­le­ri­ni çırp­tı:

Ye­mek­te ge­nel­lik­le mes­le­ki ko­nu­lar­dan ko­nu­şul­du. Bir ara Ay­la ve Ne­ri­man Ha­nım­lar bam­baş­ka bir ko­nu hak­kın­da ken­di ara­la­rın­da soh­be­te dal­dı­lar.

Coş­kun ma­sa­ya yak­laş­tı ve gü­lüm­se­di:

Kon­fe­rans bir bu­çuk sa­at sür­müş­tü. Coş­kun hay­ran­lık­la din­le­miş­ti Mit­hat Ak­yay­la'yı. Ger­çek­ten un­va­nı­nı hak eden bir bi­lim ada­mıy­dı. Kon­fe­rans son­ra­sı Ve­dat Ho­ca ye­ni­den ça­ğır­dı Coş­kun'u:

Has­ta­ne ol­duk­ça ka­la­ba­lık­tı. Coş­kun be­yaz ön­lü­ğü­nü sa­vu­ra­rak ser­vis­te ko­şar adım­lar­la iler­li­yor­du.

Oto­gar ka­la­ba­lık­tı. Tan­sel, Mü­şer­ref Ha­nım ve Yah­ya yan ya­na dur­muş­lar, İz­mir'e kal­ka­cak ara­ba­nın pe­ro­na çe­kil­me­si­ni bek­li­yor­lar­dı.

Yah­ya Efen­di ne­ler olup bit­ti­ği­ni an­la­ma­ya ça­lı­şır­ken ka­fe sa­hi­bi Hü­se­yin'in ba­ğı­rı­şı­nı duy­du: - Heyt be as­la­nım, iş­te bu­dur. Coş­kun ar­tık dok­tor ola­cak. Tıp Fa­kül­te­si­ni ka­zan­dı. Duy­duk duy­ma­dık de­me­yin.

Yah­ya Efen­di ka­pı­dan içe­ri gi­rer gir­mez otur­ma oda­sın­da fır­la­dı Coş­kun:

Akif ser­vi­se çık­tı­ğı za­man son de­re­ce si­nir­liy­di. Bey­ni­nin içi kar­ma­ka­rı­şık­tı.

Tan­sel onun ta­vır­la­rı­na al­dır­ma­dan de­vam et­ti:

Tan­sel, İz­mir'e iner in­mez he­men ak­ra­ba­la­rı­nın Bor­no­va'da­ki ev­le­ri­ne git­ti. Ge­ce on­lar­la has­ret gi­der­dik­ten son­ra yor­gun­lu­ğu­nu da ba­ha­ne ede­rek er­ken­den yat­tı.

Coş­kun ve Mü­şer­ref Ha­nım eve gel­dik­le­ri za­man ka­pı­da Dok­tor Tan­sel Ha­nı­mın bek­le­di­ği­ni gör­dü­ler. Coş­kun ko­şa­rak Dok­tor Ha­nı­mın kol­la­rı­na atıl­dı:

İl­ko­ku­lun bah­çe­si cı­vıl cı­vıl­dı. Mü­şer­ref Ha­nım okul ka­pı­sı­nın ya­nın­da­ki du­va­rın üze­ri­ne otur­muş bek­li­yor­du. Bi­raz ön­ce zil çal­mış ve ço­cuk­lar sı­nıf­la­rın­dan çık­mış­lar­dı. Mü­şer­ref Ha­nım sı­ca­ğın da et­ki­siy­le so­luk so­lu­ğay­dı. Elin­de­ki oya­lı men­di­liy­le al­nın­da bi­ri­ken ter­le­ri sil­di. O sı­ra­da ko­şa­rak ya­nı­na ge­len cı­lız ama son de­re­ce se­vim­li, si­yah saç­lı ye­şil göz­lü ço­cuk hız­la boy­nu­na sa­rıl­dı yaş­lı ka­dı­nın:

Ha­lit be­yin dü­şün­ce­si­ne gö­re Akif kı­sa sü­re­de mü­kem­mel bir bi­lim ada­mı ola­cak­tı. Son de­re­ce ze­kiy­di. Mes­le­ğin­de ina­nıl­maz bir öz­ve­ri­ye sa­hip­ti.

Sek­re­ter­li­ğin ka­pı­sı­na ge­lin­ce du­rup de­rin bir ne­fes al­dı. Ka­pı­yı ha­fif­çe vu­rup içe­ri gir­di. Tam kar­şı­sın­da­ki ban­ko­ya doğ­ru yü­rü­dü. Göz­lük­lü, or­ta yaş­lı, kı­sa saç­lı, sa­rı­şın bir ka­dın dik­kat­le Akif'in yü­zü­ne bak­tı:

Akif im­ti­han so­nuç­la­rı­nı öğ­ren­mek için oku­lun sek­re­ter­li­ği­ne doğ­ru yü­rü­yor­du.