Seçkin Başkan

Pe­ri­han Ha­nım oğ­lu­nun bu sert çı­kı­şıy­la ir­kil­di. Hay­dar Bey işi da­ha faz­la uzat­ma­mak için aya­ğa kalk­tı:

Ta­mer o ge­ce hiç uyu­ma­dı... Ya­ta­ğı­na bi­le git­me­di. Ba­ba­sıy­la yap­tı­ğı ko­nuş­ma­nın ar­dın­dan ol­du­ğu yer­de kal­mış, sa­ba­ha, gün ışı­ya­na ka­dar dü­şün­müş­tü.

Genç adam ca­nı yan­mış gi­bi yü­zü­nü bu­ruş­tur­du. Du­dak­la­rı­nı ısı­rı­yor­du dur­ma­dan. Ağ­la­mak is­ti­yor ama bo­ğa­zı­na dü­ğüm­le­nen bir şey en­gel olu­yor­du.

Ta­mer eve dön­dü­ğü za­man va­kit ge­ce ya­rı­sı­nı geç­miş­ti. Ses­siz­ce ka­pı­yı aç­tı ve içe­ri gir­di. Ayak­la­rı­nın ucu­na ba­sa­rak sa­lo­na gel­di ve ve­ran­da­ya çık­tı.

Ta­mer sa­hil bo­yun­ca iler­li­yor­du. Göz­le­ri­nin önün­de te­le­viz­yon­da­ki gö­rün­tü­ler, ku­lak­la­rın­da spi­ke­rin te­laf­fuz et­ti­ği Şev­val Ya­zı­cı­oğ­lu is­mi var­dı. Du­dak­la­rı­nı ısı­rı­yor, şaş­kın bir şe­kil­de bi­linç­siz­ce yü­rü­yor­du.

Ta­mer yor­gun gö­rü­nü­yor­du. Ve­ran­da­da­ki ha­sır kol­tu­ğa otur­muş ki­tap oku­yor­du. Ya­nın­da­ki seh­pa­da her ak­şam iç­me­yi âdet edin­di­ği buz­lu ça­yı var­dı. İki gün­dür ev­den dı­şa­rı çık­ma­mış­tı. Pe­ri­han Ha­nım oğ­lu­nun dur­gun­lu­ğu­na bir an­lam ve­re­mi­yor­du. Oğ­lu­nun ya­nı­na ge­lip otur­du:

Şev­val şir­ke­tin Me­ci­di­ye­köy'de­ki bü­yük bi­na­sın­dan içe­ri gi­rer gir­mez ken­di­si­ni kar­şı­la­yan İs­tan­bul so­rum­lu yö­ne­ti­ci­le­ri onu he­men top­lan­tı oda­sı­na al­dı­lar.

O gün bü­tün gü­nü bir­lik­te ge­çir­di­ler. Bir­kaç de­fa Dü­rü­ye, Ta­mer'den bah­set­mek is­te­miş ama Şev­val fark et­tir­me­den ko­nu­yu de­ğiş­tir­miş­ti.

Dü­rü­ye ote­lin lo­bi­sin­de otu­ru­yor­du. Me­rak­lı göz­ler­le et­ra­fı­nı in­ce­ler­ken kar­şı­dan hız­lı adım­lar­la yak­la­şan genç ka­dı­nı fark et­ti. Göz­le­ri­ni kıs­tı. Gü­lüm­sü­yor­du ka­dın. Ne­den son­ra ta­nı­dı Dü­rü­ye Şev­val'i. Ken­di­sin­den bek­len­me­yen bir çe­vik­lik­le kalk­tı, kol­la­rı­nı aç­tı:

Dü­rü­ye Hay­dar Be­yin ışıl­tı­lı ba­kış­la­rın­dan fev­ka­la­de bir şey ol­du­ğu­nu an­la­mış­tı. Ye­mek sı­ra­sın­da yaş­lı ada­mın ne­şe­li ta­vır­la­rı dik­ka­ti­ni çek­miş­ti.

O gün ak­şa­ma ka­dar bir­lik­tey­di­ler. Hay­dar Bey to­ru­nu­na İs­tan­bul'u gez­dir­me sö­zü ver­di. Ama hep­sin­den ön­ce Ha­zal'ın is­te­di­ği gü­zel bir ke­bap ye­mek­ti.

Ha­zal de­de­si­nin bu gü­zel, öv­gü ve be­ğe­ni do­lu söz­le­ri­ni du­yun­ca kı­kır­da­dı. Yaş­lı ada­mın ya­nı­na otu­rup ba­şı­nı om­zu­na yas­la­dı. Hay­dar Bey ba­yıl­mış­tı onun bu sı­cak hal­le­ri­ne. Eli­ni tut­tu. Ken­di ko­ca­man avuç­la­rın­da kay­bol­muş­tu kü­çük kı­zın na­rin, bi­çim­li el­le­ri. Şev­val gü­lüm­se­ye­rek sey­re­di­yor­du on­la­rı. Hay­dar Bey sor­du genç ka­dı­na:

Ha­zal lo­bi­den içe­ri ür­kek adım­lar­la gir­di ve et­ra­fı­na ba­kın­dı. Tam kar­şı­da otu­ran yaş­lı ama sert ba­kış­lı, otur­du­ğu yer­de bi­le ker­li fer­li ol­du­ğu bel­li olan ada­mı gö­rün­ce bir­kaç adım ge­ri­sin­den ge­len an­ne­si­ne dön­dü ve ba­kış­la­rıy­la sor­du.

Yaş­lı adam te­le­fo­nu al­dı ve din­le­me­ye baş­la­dı. Bir­den yü­zü­nün şek­li de­ğiş­ti, he­ye­can­lan­dı. Ace­ley­le bir­kaç ke­li­me edip te­le­fo­nu ka­pat­tı. De­ni­ze doğ­ru dön­dü yü­zü­nü: - De­mek gel­din ha Şev­val? To­ru­nu­mu gö­re­bi­le­ce­ğim de­mek!..

Hay­dar Bey ol­duk­ça yaş­lan­mış­tı. Şev­val'i ve to­ru­nu­nu Ame­ri­ka'ya gön­der­dik­ten son­ra ru­tin ha­ya­tı­na ye­ni­den dön­müş­tü.

Şev­val ha­ya­tı­nı Ame­ri­ka'da dü­ze­ne ko­yar­ken Ha­zal da bü­yü­müş­tü. Kü­çük kız il­ko­kul­dan son­ra li­se­yi bi­tir­miş, ar­tık fark edi­lir bir genç kız ola­rak ser­pil­miş­ti. On ye­di ya­şı­na ye­ni gir­miş­ti ama uzun bo­yu, alım­lı gö­rü­nü­şü ile da­ha bü­yük gös­te­ri­yor­du. Şev­val kı­zı­nı ye­tiş­ti­rir­ken ül­ke­si­nin ge­le­nek­le­ri­ni, örf ve âdet­le­ri­ni as­la göz ar­dı et­me­miş, onu ken­di gör­gü ve yön­te­miy­le eğit­miş­ti. Ev­de sü­rek­li onun­la Türk­çe ko­nu­şa­rak ken­di li­sa­nı­nı öğ­ret­miş­ti. Ha­zal şim­di hem Türk­çe'yi hem de İn­gi­liz­ce'yi ku­sur­suz ko­nu­şu­yor­du.

Ha­va­li­ma­nı ka­la­ba­lık­tı. On beş da­ki­ka ön­ce ala­na inen Chi­ca­go-İs­tan­bul uça­ğı­nın yol­cu­la­rı ya­vaş ya­vaş çı­kış ka­pı­sın­da be­lir­me­ye baş­la­mış­lar­dı.

Hay­dar Bey sev­giy­le ku­cak­la­dı to­ru­nu­nu. Yü­zün­de ina­nıl­maz bir mut­lu­luk var­dı:

Dü­rü­ye bu­la­şık­la­rı bı­ra­kıp el­le­ri­ni önün­de­ki ön­lü­ğe ku­ru­la­ya­rak sa­lon­da ça­lan te­le­fo­na koş­tu. Ara­yan Hay­dar Bey­di: - Dü­rü­ye, he­men man­to­nu giy kı­zım, bir tak­si­ye at­la ve (T......) Has­ta­ne­si­ne gel. Şev­val san­cı­lan­mış, ben şim­di onu has­ta­ne­ye kal­dırt­tım. Ba­şın­da ol. Pe­ri­han'la ben ko­nu­şu­rum.

Ta­mer Avu­kat Sa­lih Be­yin söz­le­ri­ni dik­kat­le din­li­yor­du. Avu­kat, eğer da­va­lı ta­raf mah­ke­me­ye gel­mez­se so­nu­cun uza­ya­ca­ğı­nı, bir­kaç ke­re da­va­lı­yı mah­ke­me­ye da­vet et­mek için za­man ge­çe­ce­ği­ni söy­le­di. Ta­mer bu iş­ler­den pek an­la­mı­yor ve hoş­lan­mı­yor­du. Omuz­la­rı­nı silk­ti: