Seçkin Başkan

Nikah son derece nezih bir topluluk arasında yapıldı. Betül gerçekten çok güzel olmuştu. Yuvarlak, önü tüllü bir kep vardı başında. Son derece sade olmasına rağmen oldukça şık bir gelinlik içinde ışıkla parlıyordu gözleri.

Haşmet Bayraktar'ın Sarıyer sırtlarındaki saray yavrusu villasında yoğun bir koşuşturma vardı. Haşmet Bey özel şirketlerle anlaşmış, oğlunun villada kıyılacak nikahı için her şeyin dört dörtlük olmasına özen göstererek kesenin ağzını sonuna kadar açmıştı. Büyük salonda kıyılacak nikahtan sonra davetlilere yemek verilecekti.

Sibel Hanım elindeki evrakları bir kez daha dikkatlice kontrol ettikten sonra gözlüklerini çıkartıp gülümseyerek karşısındaki koltukta oturan Nihal'e baktı:

Nihal oda arkadaşlarının hepsiyle teker teker tanışmıştı. Hemen yanındaki yatakta kalan kadın Denizliliydi. Ailesinin zoruyla evlendiği kocasından gördüğü aşırı şiddet yüzünden mağdur olmuş, çareyi kadın sığınma evine kaçmakta bulmuştu. Yirmi gündür kalıyordu burada. Buraya gelirken kimseye haber vermemişti.

Faruk karşısındaki genç kızın yüzüne bakamıyordu. Gözlerini bembeyaz örtülü masaya dikmişti. Masanın üzerindeki çatal bıçakla oynuyordu. Betül birkaç dakika süren bir suskunluktan sonra kendisini toparlayarak konuşmaya başladı:

Betül yeşil gözleriyle merak içinde karşısında heyecanlı ve tedirgin bir tavırla oturan genç adamı izliyordu. Faruk oldukça gergin görünüyordu. Rengi sapsarıydı.

Faruk o gün akşama kadar arabasıyla dolaşıp durmuştu. Yine de bir umut olduğunu düşünerek Nihal'in çalıştığı kuaföre gidip Melih Bey'le görüşmüş ama hiçbir sonuç elde edememişti.

Buca Kadın Sığınmaevi bahçe içinde iki katlı beton bir binaydı. Alt katta idare bölümü, yemekhane ve oturma salonu bulunuyordu. Üst katta ise yatakhaneler vardı.

Doktor dikkatle muayene yaptıktan sonra Nihal'e giyinmesini söyledi. Kendisi de masasına geçip önündeki evraka bir şeyler yazıp imzaladı:

Sibel Hanım yerinden kalkıp sağ tarafta duran demir dolaba doğru yürüdü. Birkaç dosya alarak yeniden yerine oturdu.

Faruk şaşkındı!.. Karmakarışık duygular içerisinde, çaresiz bakışlarla dikmişti gözlerini Aysel'in gözlerine.

Aysel, Faruk'tan önce gitmişti randevulaştıkları kafeye. Dip masalardan birine oturup beklemeye başladı. Bir çay söyledi kendine.

Aysel odasına çekildikten sonra hemen uyumadı. Aklı Nihal'deydi. Onun ne halde olduğunu merak ediyor endişe ediyordu.

Zekiye Hanım hizmetçisinin misafir haberini alınca oturduğu koltuktan kalkarak salon kapısına doğru yürüdü. Tam o sırada Faruk ve Betül içeri girdiler. Faruk son derece heyecanlı ve mutlu görünüyordu: - Anne, biz geldik. Biz Betül'le evlenmeye karar verdik.

Faruk bir yudum su içtikten sonra devam etti: - Seni havalimanında gördükten sonra ben de bu konuda olumlu düşünmeye başladım.

Faruk kapıda kendilerini karşılayan şef garsona gülümseyerek: - İzzet Bey, çok özel bir yemek istiyorum. Masamız Boğaz'a bakan masalardan biri olsun lütfen... - Merak etmeyin Faruk Bey. Pişman olmayacaksınız...

Nihal ağlamaklı bir şekilde baktı polisin yüzüne: - Ağabey, benim kimsem yok, nereye gidebilirim, nereye başvurabilirim...

Sabah saat altı buçukta otobüs İzmir otogarına girmişti. Muavin araba durur durmaz ayağa kalkarak yolculara seslendi:

Aysel çarşının içine girip bir kilo balık aldıktan sonra manava uğradı. Her zamanki güler yüzüyle seslendi:

Faruk'tan nefret ediyordu artık Nihal... Uçlarda yaşamaya başlamıştı ve ruhsal durumu hiç de sağlıklı görünmüyordu. Bakışları garipleşmişti. Kararlarını hiç ayrıntılı düşünmeden veriyordu. Dakikalık yaşıyor gibiydi. Otogara geldiği zaman hava kararmıştı. Gelişigüzel yürüdü. Adını bile okumadığı bir firmanın önünde durdu. Bilet satan adam garip bir şekilde bakıyordu yüzüne...