Seçkin Başkan

Azize eve geldiği zaman neredeyse sabah olmak üzereydi. Her zaman olduğu gibi Leyla Hanım büyük bir endişe ve merakla uyumamış, kendisini bekliyordu.

Büyük patron dikkatle dinledi Alper'i yüz ifadesinden düşündükleri anlaşılmıyordu. Alper başlarına gelenleri biraz da abartarak anlattı.

Karanlıkların içinde hızla koşan iki kişi nefes nefese kalmış bir şekilde ana caddeye çıktılar. Kısa boylu ve yaşlı olanı yanındaki delikanlıya döndü:

Arabadan inen uzun boylu, siyah saçlı ve siyah gözlü güzel bayan kendinden emin adımlarla polislere doğru ilerledi. Herkesin yüzüne dikkatle bakarak konuştu: - Ben Savcı Azize Serap Ünal. Müdürünüz kim?

Gece çok neşeli geçiyordu. Yemekten sonra sohbet ilerlemiş, Ferda Hanım ve Kadriye, Hülya'nın çocukken yaptığı yaramazlıkları anlatmaya başlamışlardı. Dinçer Bey bir köşede ara sıra alçak sesle Harun'la sohbet ediyor,

Hülya içeriye girdiği anda evin içinde bir hareket başlamıştı. Genç kız cıvıl cıvıldı. Konuşuyor, gülüyor, şakalar yapıyordu. Harun da her zaman olduğu gibi ona takılmaktan kendini alamıyordu.

Kadriye salatanın yağını ve tuzunu da koyduktan sonra özenle sofraya getirdi. Bir iki adım geri çekilip baktı. Her şey tamamdı.

Leyla Hanım mutlu bir şekilde oturdu sofraya. Azize yorgun olmasına rağmen oldukça keyifli görünüyordu. Faruk Bey ise aç bir kurt gibi sarılmıştı birbirinden nefis yemeklere.

Faruk Ünal ayağa kalktı. Uzun boyuyla oldukça heybetli görünüyordu. Koltukta oturmuş, tel çerçeveli gözlükleri gözünde, dikkatle kitap okuyan karısına baktı: - Leyla ben acıktım artık...

Harun elindeki dosyaları masasının üzerine bıraktıktan sonra pencereye doğru yürüdü. Elleri pantolonunun cebinde dışarıyı izledi bir müddet. Az sonra kapısının vurulduğunu duyup döndü: - Girin!

Tören bir buçuk saat kadar devam etti. Hülya diplomasını alırken hem Ferda Hanım, hem de Kadriye gözyaşlarını tutamadılar.

Üniversitenin konferans salonu oldukça kalabalıktı. Ferda Hanım heyecan içinde kocasının koluna yaslandı: - Ayaklarım titriyor Dinçer... Kalbim fırlayacakmış gibi atıyor inan ki...

Alper'i alan uzun boylu adam taksi şoförüne parayı verdikten sonra çocuğun elinden tutup önünde indiği sarı binaya girdi. Bir kat çıktıktan sonra sağ taraftaki eski, boyası dökülmüş kapıyı çaldı. Biraz sonra saçı başı darmadağınık bir kadın açtı kapıyı. Yüzünü buruşturarak baktı adama:

Patron ipekli ropdöşambrının kuşağını bağlayarak elindeki puroyu tablaya bıraktı ve Sermet'in yüzüne dikkatle baktı:

Bütün dertleri göğüslemeye çalışıyor, var gücüyle direniyordu Kadriye. Harun ise küçücük yaşıyla annesine destek olmaya çalışıyor, onun çektiği ıstırabı anlayabiliyordu. İstanbul yok etmişti ailesini. Parçalanmış, hepsi bir yöne savrulmuşlardı. Mücadele kalanların ayakta durabilme mücadelesiydi artık. Eğilip bükülüyorlar, düşmemek için ana oğul birbirlerine sarılıyorlardı...

Kadriye artık umudunu yitirmişti. Neredeyse bir ay geçmişti aradan. Bu zaman zarfında aramadığı yer kalmamıştı. Ne kocasından ne de iki yavrusundan eser yoktu. Sanki yer yarılıp içine girmişlerdi...

Sermet pis pis sırıttı: - Merak etme beyim, bir daha rahatsız etmem sizi. Benim derdim para değil...

Faruk Bey elindeki kahve fincanını sehpanın üzerine bırakıp sevgiyle baktı karısına. Leyla Hanım sarışın, yeşil gözlü, oldukça hoş bir kadındı. Orta boylu ve ince yapılıydı.

Sermet'in gözleri parladı Turgut'tan para lafını duyunca: - Nasıl olacak bu iş?

Sermet sigarasını yaktıktan sonra gözlerini kısarak baktı yatağın üzerinde oturan iki küçük çocuğa. Sirkeci'de ucuz otellerin birindeydiler. Uyuşturucunun etkisiyle beynini esir alan sadistçe duygular yüzünden iki küçük yavruyu sıcak ana kucağından ayırmış, aklı sıra öfkelendiği karısına acı çektirmek, onu mutsuz ederek kendini tatmin etmek istemişti. Kişilik problemi yaşadığı için olmayan güvenini kendine bu şekilde ispatlamaya çalışıyor, bilinç altındaki işe yaramazlık duygularını göz ardı ederek kendince kendini ön plana çıkarmaya, etken olmaya uğraşıyordu. Bir nevi anlamsız bir kanıtlama çabasıydı bu.