Ferda İlhan

Ayağa kalkmıştı Erdal bey... Yan gözle baktı kızına. Gülbahar dudaklarını ısırıyordu hırsından. Onun bir anda büyük bir tepki vereceğini düşünerek aceleyle atıldı kapıya. Beklediği gibi de oldu. Adeta etinden et kopartılmışçasına haykırdı genç kız...

Saadet sabah kocasını ve oğlunu işe yolladıktan sonra aceleyle evini toparlamış, akşam için yemeğini yapıp evden çıkmaya hazırlanıyordu. Saat ona geliyordu. Gülbahar garip bir inatla okula gitmiyordu. Onlar da üstelemiyorlar, kızı kendi haline bırakıyorlardı...

Bir saat sonra ofisin kapısı çalındığı zaman Erdal Çağlar uğraştığı projeye iyice dalmıştı. Dışarıdan gelen sesler esrarengiz konuğunun geldiğini haber veriyordu. İnce çerçeveli yakın gözlüğünü çıkartıp masanın üzerine bıraktı. Gözlerini ovuşturarak kalktı taburesinden...

Evdeki diğer komşular da doluşmuştu. Bahar'ın kocası bir köşede, duvara yaslanmış ağlıyordu için için. Nevin'i kendi kızı gibi severdi. Onun her akşam ve her sabah güler yüzüyle verdiği "hayırlı günler" dileyen sözlerinin kendisine uğur getirdiğine inanmıştı...

Kırk yaşına gelmişti ama genç sayılırdı... Yılların yorgunluğu erken yıpratmıştı kırık yüreğini ve bedenini ama yine de artık olaylara eskisi gibi katı bakmaktan vazgeçtiği için, hayattaki tek amacının kızının mutluluğu olduğu için yaşama gücünü buluyordu...

Düşünceli bir şekilde döndürdü başını. Kış geliyordu. Isınma problemi olacaktı. Küçük kızı tek başına ne elektrik sobasıyla bırakabilirdi, ne de kömür sobasıyla. Mutlaka bir çare bulmak zorundaydı. Yahut da her türlü riski göze alıp çocuğuna güvenmeye mecburdu...

Bahar gelmişti... Nevin ise artık hamileliğinin son günlerindeydi. Oldukça ağırlaşmış, Mümtaz beyin de izniyle sabahları eskisi gibi erken gelmemeye başlamıştı. Huriye hanım doğacak torunu için patikler, örmüş, zıbınlar, kundaklar, çamaşırlar hazırlamıştı...

Hızla kapıya doğru yürüdü. Nevin'in içini bir anda bir korku kaplamıştı. Yaptığı büyük hatanın farkına varıyor ama korkusundan, içinde bocaladığı aşağılık duygusunun etkisiyle kapıldığı tedirginlikten bir türlü doğrusunu yapamıyordu...

Huzursuz hissetti kendisini. Tuncer alaycı bir ifadeyle ona bakmakta ısrar etti. Yedi sekiz metre ilerideki Ümit biraz da mesleğinin cezbetmesiyle dikkatini bu tutuklu gence yöneltmişti. Şahane hanımın fısıltısı duyuldu...

Fakülteden mezun olmuştu... Mezuniyet törenine katılacaklardı ailecek. Yirmi yıl önce Güngören ailesinin yanına babası Yakup tarafından para karşılığı verilen Ümit, Cem Güngören adıyla İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesinden derece ile mezun olmuştu bu sene.

Hayata olan kırgınlığı had safhadaydı. Darmadağınık olan bir ailenin bedelini ödüyordu tek başına. Kadir'le birlikte kabadayılık yapıyorlardı. Son olarak Ankara'ya gitmişler, orada İzmir'de çaldıkları birkaç parça elektronik eşyayı satmaya karar vermişlerdi...

Bilinçsiz bir şekilde caddenin ortasına doğru atıldı. O anda acı bir fren sesi duyuldu. Birkaç kişiden çığlıklar yükseldi. Herkes o tarafa doğru koşturdu. Zehra yolun ortasında başından hafifçe sızan bir kan yolunun içinde gözleri kapalı boylu boyunca yatıyordu...

Babasını sormuyordu Tuncer. Zehra'nın dikkatini çekti bu ilgisizlik ama nedenini sormaya, araştırmaya yüreğindeki kırgınlık izin vermedi. Hiç bahsetmediler Yakup'tan. Sonunda müdür beyin ikazıyla bu birlikteliğin bittiğini anladılar...

Peş peşe daldılar avukatın odasına. Akif Hikmet uzun boylu, açık kumral saçlı, kalın siyah çerçeveli gözlüklü, iri yarı bir adamdı. Görüntüsünde insanı ürküten bir hal vardı. Mehmet bu tür insanların karşısında takındığı dalkavuk tavrını takınıvermişti hemen...

Evlat acısının o dayanılmaz ağrısı sarıvermişti dün akşamdan beri bütün bedenini. Sanki her hücresi ayrı bir mengeneye takılmış gibi çekiliyor, canı acıyordu. Göğsünde kocaman bir yumruk, hiçbir şey yapamamanın verdiği o baş edilmez çaresizlikle birlikte kavuruyordu her yerini...

Adam sakin bir şekilde telefona doğru yürüdü. Cebinden bir gün önce Mehmet'in verdiği numaranın yazılı olduğu kağıdı çıkardı. Ahizeyi kaldırıp yavaş ve dikkatle çevirdi numaraları. Karşı tarafın açmasını beklerken gözleri hâlâ küçük Ümit'te#di. Sonunda açıldı telefon..."

Genç kadın kucaklamıştı Asiye'yi. Her zaman yaptığı gibi sıkıştırıyor, doyasıya öpüyordu. Asiye ise şımarıkça kahkahalar atıyor, hayatından çok memnun görünüyordu. Çabuk alışmıştı bu ilginin sadece kendi üzerinde olduğu eve. Her şey onunla bağıntılıydı zaten...

Yakup sandalyelerden birine çöktü. Birkaç saniye konuşmadı. Zaten olayın ciddiyetini kavrayıp kavramadığı bile belli değildi. O kadar sarhoştu ki oturduğu yerde sallanıyordu. Biraz sonra gözleri kapandı, oturduğu yerde uyuklamaya başladı. Çok geçmeden de sızdı...

Hüsamettin ve karısı koridordaki bankın üzerine oturmuşlar bekliyorlardı. Döndü etrafına bakındı. Dertli bir sürü insan oradan oraya koşturuyordu. Bu saatlerde hastahanelerin en hareketli yeri olan acil servis, en yoğun saatlerinden birine başlamıştı...

Döndü meseleyi alelacele anlattı kocasına. İki dakika sonra Hüsamettin'in eski kamyonetine binmişti hepsi. Devlet hastanesine gidiyorlardı. Acil kapısından koşarak girdiler içeriye. Şaşkındı Zehra. Önlerine çıkan bir hemşirenin önünü kesti...